ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ …
ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္ …

အာရံုထဲမွာ အိပ္မက္ေတြ တခုမွ
မေရရာေတာ့တဲ့အခ်ိန္ …

ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးဟာ ဆည္းဆာေတြပဲျဖစ္တယ္ …
……………………………..
အိမ္ နဲ႔ ေ၀းတဲ့ အခ်ိန္ …
………………………………
(၂)
စကားလံုးတခြန္းထက္ ပိုၿပီး အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုတယ္ …

အိမ္ထဲမွာ …

ကၽြန္ေတာ္ညေတြအတြက္
အေမ့ေခ်ာ့ေတးေတြ ရွိတယ္ …

ကၽြန္ေတာ့္ဒဏ္ရာေတြအတြက္
အေဖ့ဒသနေတြလည္း ရွိတယ္ …

စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာထက္ အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုတဲ့
ဖတ္ေနက် ကဗ်ာစာအုပ္ေတြလည္း အထီးက်န္ေနလ်က္ ရွိတယ္ …

ရင္မခုန္တာ ၾကာတဲ့ ငယ္ခ်စ္ဦးရဲ့
ညိွ႔အားျပင္း မ်က္၀န္းတစံုလည္း
ေက်ာင္းသားဒိုင္ယာရီထဲမွာ …
ညိႈးငယ္စြာ ရွိတယ္ …

အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ …
…………………………………….
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေမႊေႏွာက္ေဖာက္ယူေျပာၾကတဲ့
အေဖနဲ႔ အေမရဲ့ သိုက္ၿမံဳျခင္း
အလြမ္းေျဖစကားသံေတြကိုလည္း ၾကားတယ္ …

အိမ္ထဲ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္၀ိဥာဥ္တပိုင္းတစရဲ့
ေခၚသံေတြကိုလည္း ၾကားတယ္ …

အိမ္ …
…………………………………………..
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ ေန႔ရက္ေတြမွာ အသက္ရွင္ခြင့္ရွိေသးတယ္ …
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြမွာ အထီးက်န္ျခင္းနဲ႔
မိတ္ဖြ႔ဲခြင့္ေတြ ရွိေသးတယ္ …

ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ေတြကို
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ရွိေသးတယ္ …
………………………………………
ကဗ်ာေတြေရ …

ဒီလမ္းေလး အတိုင္း မင္းတို႔ လိုက္သြားရင္ …
ငါေနတဲ့ အိမ္ေလးကို အသံ၀င္ေနတဲ့
ငါ့၀ိဥာဥ္တပိုင္းတစနဲ႔ ေတြ႔လိမ့္မယ္ …