ေသာၾကာေန႔ ညေနေတြဟာ…
လြမ္းလို႔ အေကာင္းဆံုး နာရီေတြလို႔ ဆိုေပမဲ့….
ေဆာင္းမရွိတဲ့ ကၽြန္းကေလးမွာ….
ေသာၾကာေန႔ဆိုတာလဲ ရွိမေနဖူး…

ေသာကနဲ႔ ပြင့္ေ၀ေနတဲ့…
လမ္းကေလးအတိုင္း ျပန္လာခဲ့တယ္…
ေျဖေဖ်ာက္စရာ ဘာမွလဲမရွိေနဖူး…

ရွိေနတာက အိမ္အျပန္…
ႏွလံုးသားနဲ႔ နမ္းမရတဲ့…
သူစိမ္းဆန္ဆန္ အိမ္သားေတြရဲ႕…
မိသားစု တပ္ဆင္မထားတဲ့ အိမ္ကေလးရယ္…

ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ ခ်ာတိတ္ကေလးလိုေပ့ါ…
လြယ္အိတ္ကေလး ပစ္ခ်ျပီး…
ဆြဲငင္အားေတြအားလံုး…
အေၾကာေတြ ျပတ္ထြက္သြားေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ဖို႔…
ကစားကြင္းကေလးလဲ ရွိမေနဖူး…

အသက္ရွိေတာ့ စဥ္းစားတယ္…
မျငိမ္းခ်မ္းဘူး…
ျပတင္းေပါက္က ၀င္လာတဲ့…
လေရာင္ကလည္း…
ငါ့ကို မျငွိမ္းသတ္ႏုိင္ဖူး…

သစ္ကိုင္းေပၚပြင့္ေနတဲ့ က်ီးကန္းနဲ႔…
မနက္ခင္းက တင္ဆက္တယ္…
အိမ္တန္းျပန္ငွက္ကေလးေတြရဲ႕…
အသံစာစာကေလးေတြလဲ ရွိမေနျပန္ဖူး…

အရသာမရွိဖူး ခ်စ္သူ…
မ်က္လံုးကန္းသြားေအာင္လွလဲ…
အဲ့ဒါကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုဖို႔…
ေသာ့က ငါ့မွာမရွိေနျပန္ဖူး…

စိတ္ေကာက္သြားတဲ့ ခ်စ္သူကို ေခ်ာ့ဖို႔…
ညေနခင္း ေအးေအးေလးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့…
သီခ်င္း ခ်ိဳခ်ိဳကေလးလည္း ရွိမေနပါဖူး…

အရာရာကို စိတၱဇဆန္တဲ့ နင့္အတြက္ မေျပာနဲ႔…
ငါဆိုတဲ့ ငါ့အတြက္ေတာင္…
ဘာဆို ဘားမွကို မရွိေနပါဖူး…………