ယံုၾကည္မႈအိမ္မက္ေနာက္….
တရိႈက္မက္မက္လိုက္တတ္တဲ့…လူငယ္စရိုက္အတိုင္း..
ေႏြးေထြးမႈကိုဆန္႕က်င္..
အေဝးေျပးလမ္းမေပၚ…ေျခလွမ္းစတင္ခဲ့တယ္…

အၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႕နာၾကင္မႈေတြ…
မာယာနဲ႕…မၾကင္နာမႈ…
ကိုယ္တိုင္ထခဲ့ရတဲ့..အရံႈးေတြၾကားမွ…
အိမ္ကေလးကိုေငးရံုပဲ..အေျပးမလွမ္းႏိုင္ခဲ့ဘူး…

လမ္းေပ်ာက္တဲ့ခဏခဏအတြက္…
ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္နဲ႕တူတဲ့အေဖ့စကားေတြနဲ႕…
ဓူဝံၾကယ္ကိုအၿမဲရွာေတြ႕ခဲ့တယ္..
အလင္းေပ်ာက္ညေတြအတြက္ေတာ့..
သူငယ္ခ်င္းေမာင္ႏွမအခ်ိဳ႕ရဲ႕ႏွစ္သိမ့္စကားေအာက္..
လမ္းကိုမွန္မွန္ေလ်ာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္..
သူတို႕ကၾကယ္ေလးေတြေပါ့…

အိမ္အေဝး….ေျပးထြက္ခဲ့တဲ့လူငယ္ေလးရဲ႕..
အနာဂတ္ေကာင္းကင္မွာ…
ဘယ္ေတာ့မွမေသတဲ့ေဖေဖနဲ႕…ၾကယ္ေလးေတြရွိတယ္..
ကြ်န္ေတာ္ပန္းတိုင္ေရာက္ဦးမွာပါ..

အေဝးေျပးလမ္းရဲ႕စမွတ္မွာေတာ့….
မျပန္ျဖစ္ေသးတဲ့..(ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမွ်ာ္ေနခဲ့ေသာ..)
အသက္ဝင္ေနတဲ့..အိမ္ေလးတစ္လံုးရွိတယ္…
ငတ္မြတ္ေနတဲ့ေႏြးေထြးမႈေတြရွိေပမယ့္..
(ကြ်န္ေတာ္..)..အေဝးကို..ေျပးမိေနတုန္းပဲ…

တစ္ေန႕ေန႕ေပါ့….
အဲ့ဒီ့တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့…လွမ္းခဲ့လို႔ျပန္လာပါ့မယ္….
အခုေတာ့…အေဝး….ေျပးလမ္းထက္…
(ကြ်န္ေတာ္..)..ခရီးဆက္ေနမိတုန္းပဲ…
ေမေမ………။(သက္တန္႔ေရာင္)