အလွ်ံညီးညီးေလာင္ကြ်မ္းမွ

ထြန္းလင္းရမယ္တဲ့လား

ေႏြေကာင္းကင္ျမဴေတြဆိုင္း

ထိုတခ်ိန္က…ငါလည္း

ၾကယ္တလံုးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႔ ။

တိမ္လႊာေကာက္ေၾကာင္းေတြရဲ႔ ေနာက္

အမွီမလိုက္ႏိုင္ခဲ့ လို႔

ေကာင္းကင္ေထာင့္တေနရာမွာ

ငိုေၾကြး …

ဒီလိုနဲ႔ … ထိုင္ေနလိုက္တာ

ေရာင္စဥ္ေတြခမ္းေျခာက္တဲ့အထိ … ။

ဖ်စ္ညွစ္ေတာင့္ခံထားတဲ့

လက္တစံု … မျဖဴစင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး

လမိုင္းမကပ္တဲ့အတိတ္ခါးခါးထဲမွာ

အဆိပ္ကိုမွေရြးေသာက္မိတာကိုး

အိမ္မက္ေတြကိုေက်ာသပ္

တဆစ္ဆစ္ထံုက်င္ေနတဲ့

ႏႈတ္ခမ္းအစံုနဲ႔ ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္တယ္

…ေကာင္ကင္ယဥ္ေက်းမႈ

အလြမ္းကင္းကင္းထြန္းကားႏိုင္ပါေစ ။

မနက္ခင္းနဲ႔ငါ့အသက္ရွဴသံအၾကား

ဘယ္သူခလုတ္ပိတ္လိုက္တယ္မသိဘူး

အံလြဲမႈေတြတလေဟာစီးဆင္း

ဘ၀က …

ပံုေသနည္းတအားဆန္တယ္ ။

နီယြန္ညေတြအလုအယက္

ေျပးလႊားေက်ာ္တက္

အလင္းတန္းအေတာင္ေတြျဖန္႔လို႔

အားေကာင္းေမာင္းသန္မာန္တ၀င့္၀င့္

သြားႏွင့္ၾကကြယ္

ခမ္းခမ္းနားနားက်ရွံဳးခ်င္တဲ့

ေဟာ့ဒီငနဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ

တံခါးဖြင့္မၾကိဳဆိုခ်င္ေသးသမွ်

ကိုယ့္စာမ်က္နွာေတြ ကိုယ္ေရးေနရဦးမယ္

(တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္)

ထိုင္ေနက်ခံုေဟာင္းေလးေပၚမွာ ။

လကၤာမေခ်ာရင္ေနပါေစ

မုသားမသံုးခ်င္ေတာ့ဘူး

အလွ်ံညီးညီးေလာင္ကြ်မ္းမွ

ထြန္းလင္းရမယ္မွန္း(ေစာေစာကတည္းက)သိခဲ့ရင္

မီးသီးေတာင္မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူး ။                 ။