ေလ်ာ့ရဲရဲ ကတိက၀တ္တစ္ခုလို….

ေအာက္ေျခမွာ…လက္မွတ္ေတြ ..ေရးေရးထိုးၾကတယ္…

ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ..တစ္ေန႔ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ၾကဦးမွာပါ……

တိတ္တခိုး ထြင္းထုထားတဲ့..

ကိုယ္ပိုင္ စံ တစ္ခုဆီ.. တစ္ခုဆီ…

စုံရပ္တစ္ခုမွာ… အစီအရီ..  ထပ္ထားျပီးသား…..

ပင္လယ္က..ပင္လယ္….ေတာင္တန္းက .ေတာင္တန္းပဲ…

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ.. ၀ါဒီကို.. မစြဲလန္းၾကပါဘူး….

ကမ္းကပ္ခုံ ကို.. အရူးအမူး ခ်နင္းခ်င္ၾကတဲ့….

သေဘာၤပ်က္ အရိုင္းအစိုင္းေတြၾကားမွာ…….

ေလွာ္ခတ္ရပုံမ်ားေတာ့……..

လက္ဖ်ံေတြေပၚမွာ…. အသားမာေတြ တင္းၾကမ္းပဲ…။

အတိတ္ဟာ….

ထီးတစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔..အလုပ္မျဖစ္တဲ့..

အျပင္းစားပလတ္စတစ္သီခ်င္းေတြလို…

 ၀ိုးတ၀ါး.. က်န္က်န္ေနဆဲ…..

ေ၀းပစ္လိုက္စမ္း..ဘယ္ေလာက္ ေ၀း ႏိုင္မလဲ…..

ေက်ာ္ေဇာျခငး္ကင္းကင္း…ေပါက္ေျမာက္ခ်င္ပါသတဲ့….

ေမွာက္ျပတဲ့ ေသတၱာ ထဲမွာ…. ေမြးစားစကားလုံးေတြခ်ည္းပဲ..

အသိုက္ဖြဲ႔ျပီး ၾကီးျပင္းလာၾကလို႔လား မသိဘူး….

သံေယာဇဥ္ကို..အင္မတန္ မက္မက္ေမာေမာ စားသုံးခ်င္ၾကတယ္..

ထိရွလြယ္တယ္….  ဒေရာေသာပါး ေျပးလိုက္တတ္ၾကတယ္….

လြယ္လင့္တကူ အံ့ၾသဘနန္းေတြ လုပ္ျပတတ္ၾကတယ္….

ဘ၀ဆန္တဲ့..ေဟာ့ဒီ…  ကိုယ္သင္းနံ႕ေတြက်ေတာ့

မစားအပ္တဲ့ အသီးတစ္လုံးလိုလို..ဘာလိုလို..

မ်က္မုန္းက်ိဳးခ်င္သေလာက္ ကို က်ိဳးပစ္လိုက္ၾကျပန္ေရာ…..

ေမွာ္၀င္ခန္းေတြ… တခမ္းတနား..ဖုံုးလႊမ္းျပမွ…

အႏုပညာ ဆန္တယ္ဆိုရင္……

ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ… ေျခစုံသာရပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္….

လြင့္ေန.. ၀႕ဲေနၾကပါေစ….

ထပ္ခုိးေပၚသိုေလွာင္ထားတဲ့..ေရာင့္ရဲျခင္းေတြေလာက္ေတာ့…

စိတ္ကို အဆာေျပေစႏိုင္မယ္…မထင္ဘူး………..။