” တိတ္တဆိတ္ “

ေလခၽြန္ၿပီး ေက်ာင္းတဲ့ ဘဝေပါ့

အႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါး

ေျမႀကီးထဲ စိမ္ခဲ့ေပမဲ့

အခုခ်ိန္ထိ ေရာင္းတန္းမဝင္ေသးဘူး။

အခင္းအက်င္းမွာ ကိုယ္က ေအာက္ဆံုးတန္း

ကပ္ေပးထားတဲ့ တံဆိပ္ကိုက ေကာ္မျမဲဘူး။

စိတ္အံေသေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔

ကိုယ့္ကိုကိုယ္

ဆြဲေဖာက္ ဖြင့္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္

ေဖာင္းခနဲ႔

ပြင့္ထြက္သြားတဲ့ ရင္ဘတ္မွာ

ေသြးေတြမစီးဘဲ မ်က္ရည္ေတြစီးတာ

အံ့ၾသစရာ

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခံုးေမာက္ ရုန္းလႊင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း

ခူးခံထားရတဲ့ အညြန္႔ေလးက

အေတာင္မေပါက္ေသးဘူး။

ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ငယ္နံ႔မေပ်ာက္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္

အေရာင္ကန္းေနတဲ့ ခဲတံေတြ ခၽြန္ေနမိတယ္

တေမွ်ာ္တေခၚ

ေငးၾကည့္မိတာ ကိုယ့္အရပ္ကိုယ္ပါ

ဒါေတာင္

မမွီလို႔ တံုးခုေပးထားခဲ့ရတာ ၾကာၿပီ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရတဲ့ အရာေတြထဲ

ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါဝင္လာခဲ့တယ္

အခု

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကားဘူး

အဲဒါေၾကာင့္

ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး

ေခၚသံေတြကို ေမာင္းထု လိုက္မွ

ေၾကးစည္သံက အရိပ္အျဖစ္နဲ႔ေတာင္ ျပန္မလာေတာ့ …………….။ ။

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )