အစမွာ . . . ငါက

ပန္းတုိင္ဆီ ေလွကားေထာင္ျပီးတက္ခဲ႔တာေပါ႔

ဘဝတံခါးကုိဆြဲဖြင္႔ ယုံၾကည္ရာကုိရြက္လႊင္႔ျပီး

ဘယ္အရာကုိမဆုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ဖုိ႔ဝန္မေလးတဲ႔စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔

ေလာကဓံဟာ ပင္လယ္ဆုိရင္ ငါကရြက္လႊင္႔ေနတဲ႔ ေလွငယ္တစ္စင္း

လုိခ်င္တာကုိရဖုိ႔ ရတာကုိမယူခဲ႔တဲ႔ ငါ႔အတြက္

ကံၾကမၼာကို ပခုံးပုတ္ျပီး အတင္အခ်လုပ္ခဲ႔တဲ႔ေဟာဒီ႔ဆိပ္ကမ္းမွာ

ဘဝကထူသားေပသားက်ခဲ႔တယ္

အစမွာ . . . အဲဒီပင္လယ္ကုိ

ႏႈတ္မဆက္ခဲ႔မိရင္လဲ ေကာင္းသား

လက္ျပမိကာမွ လႈိင္းလုံးေတြကၾကီးလြန္းေနခဲ႔

ေအာ္ညည္းသံေတြက ဆူညံလြန္းေနခဲ႔

ရုိက္ပုတ္သံေတြက ထူထဲလြန္းေနခဲ႔

ဒီလုိနဲ႔လႈိင္းလုံးေတြက သကၠရာဇ္ေတြကိုတုိက္စား

တဖန္သကၠရာဇ္ေတြက ငါ႔ကုိတုိက္စား

တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ တစ္စုံတစ္ခုကတုိက္စားရင္း

ၾကယ္ေလးေတြလဲ အိမ္ျပန္လမ္းေပ်ာက္ဆုံး

လမင္းၾကီးလဲ ေကာင္းကင္ေပ်ာက္ဆုံး

ငွက္ကေလးေတြလည္း အိပ္တန္းေပ်ာက္ဆုံး

ငါလဲ ဆိပ္ကမ္းေပ်ာက္ဆုံး

(မာနတရားကုိေက်ာပိုးရင္း)

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ . . .

ေလာကဓံဆုိတဲ႔ငနဲကုိ

ခပ္တည္တည္ၾကည္႔တက္လာျပီ

နတ္သမီး