တခါတခါ စိတ္ပ်က္မိပါရဲ႕
မ်က္ဝန္းပိတ္ထားလဲ ျမင္ရတဲ့အရုပ္ရယ္
မ်က္ဝန္းဖြင့္ၾကားက ပိတ္မရတဲ့အရုပ္ရယ္
အဲဒီ အိပ္ေဆာင္အိပ္မက္ကိုပဲ
နေဘထပ္ မက္ မက္ေနမိတဲ့ ကိုယ္တိုင္ရယ္
ေကာင္မေလးရယ္
ငါဟာ ဘယ္လို အရူးတေယာက္ပါလဲ
ေျဖပါ … …. ..
ေျဖတယ္လို႔ သေဘာမထားဘဲ ေျဖေပးပါ

” ငါ၏ ႏွလံုးမ်က္ဝန္းထဲ
ခ်စ္သူ႔ ပံုရိပ္သာ ပ်ံဝဲေစအံ့ “
ငါ သန္႔သန္႔စင္စင္ ဆုပန္ခဲ့ဖူးပါျပီ
ထိုသို႔ျဖင့္ ေႏြသည္ ခ်ိဳျမေမႊးရီ

ေဆာင္းေတြ တေတာလံုး ေဝခဲ့ျပီလား
ငါဆိုတဲ့ ပိေတာက္ပင္ေျခာက္
အရိုးေငါက္ေငါက္ျဖင့္ က်န္ခဲ့ပါမည္

ေႏြကို မိုးေသာ လမ္းပူပူအား
လေရာင္ျဖဴတလက္ ကမ္းေပးခဲ့၏
လေရာင္သည္ ေသြးတို႔ျဖင့္ ထံုလႊမ္း
ဖိနပ္မပါေသာ ေကာင္ေလးကို
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖက္ေပြ႕
ဒီခင္တန္းမွာ စကားသံ မဲ့ေစ

မင္း ပ်ိဳးၾကဲခဲ့ေသာ ဒီေျမတလင္းမွာ
ငါနဲ႔ ငါ စစ္ခင္းရဦးမည္လား
မေသခ်ာေတာ့ … … … …
ေဝးလိုက္ၾကတာပဲ ေကာင္းပါမည္
ဆက္ေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ဒီလမ္းပဲ ေရာက္
( ေဖာက္ထြက္ေသာ္လည္း ေကာက္ေနလိမ့္မည္ )
ထပ္ေျပာလွ်င္လည္း ဒီစကားပါပဲ
ေဝးလိုက္ၾကတာပဲ ေကာင္းပါမည္

ယဥ္ေက်းမႈ မရွိေသာ အခ်စ္ကို
ငါ ရိုက်ိဳးခဲ့ဖူး
ေက်းဇူးျပဳျပီး မဲ့ျပပါ
တခါတေလ အတုဟာ အစစ္ထက္
စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းတတ္တယ္ မဟုတ္လား

ဒိုင္ယာရီတေလွ်ာက္ ခုတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ရထား
ဘယ္ေသာင္မွာ နားမလဲ
ငါ့ကိုယ္ငါပဲ ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေနလိုက္တယ္
ကဲ ငါ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲကြယ္

ကိုယ္တိုင္ မရိတ္သိမ္းခ်င္လို႔
ကိုယ္တိုင္ မစိုက္ပ်ိဳးခဲ့ဘူး ေကာင္မေလးရယ္
ငါ့ ေတာင္ယာမွာ ဘာအပင္မွ မဖြံ႕ျဖိဳးဘူး
ဘာအပင္မွာလဲ ေသဆံုးမသြားဖူးဘူး
အစကတည္းက ဝတ္စံုမွားခဲ့တာပါ
ဇာတ္လမ္းဆံုးမွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးရ
ကန္႔လန္႔ကာခ်တာကိုက ေစာလြန္းတယ္

ျပတင္းေပါက္မွာ နက္ေမွာင္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း
ညေရာက္ျပီလားလို႔ အေမက ေမးတယ္
အရုဏ္ဦးဟာ အလင္းေတြနဲ႔ ေမွာင္တတ္တယ္ အေမ
ျပတင္းတံခါးေတြကို ငါပိတ္မိသလား
အျပင္မွာေတာ့ ေမွာင္ေနဆဲ
အရုဏ္မိုးေတြ သည္းလြန္းလွခ်ည့္

ခ်စ္သူကို လြမ္းစိတ္ျဖင့္
နပိုလီယံသည္ ငိုေၾကြးခဲ့ဖူးပါသေလာ
ရာဇဝင္ထဲက သူရဲေကာင္းေလာက္ေတာင္
ငါ မေၾကာက္တတ္ခဲ့ပါ
မင္းသာ အနားရွိမယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ

ကတိစကား အထပ္ထပ္တို႔ ပ်က္ျပိဳကြဲအက္
ရင္ကိုယ္ ရင္ခ်င္း သတ္တဲ့ၾကိဳးဝိုင္း
ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ အႏိုင္ပိုင္းလိုက္တယ္
အသည္းကြဲသူ ရံႈးစတမ္း

အရက္ဆိုင္က ျပန္ေတာ့
မူးေနတဲ့ ဓာတ္တိုင္ၾကီးက ငံု႔ကိုင္းေျပာတယ္
မီးပြင့္ကို ေဆာင္းထားရတာ ပူလာျပီတဲ့
ကိုယ္ကေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ေျဖမိ
ၾကိဳးေတြ မေျပခင္ေတာ့ သည္းခံေပါ့ဗ်ာလို႔

ဟိုး … .. အေဝးဆီက ေအာ္သံၾကား
ငါ့အတိတ္က ငါ့ကိုထားသြားျပီတဲ့
ေခါင္းေလာင္းသံနက္နက္ ေခၚေဆာင္ရာလိုက္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထိုးစိုက္မိတဲ့ လွံတစင္းဟာ ငါပါပဲ

ကိုယ့္အခြံနဲ႔ကိုယ္ ျပန္မထႏိုင္တဲ့ လိပ္
ပက္လက္ေလးပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့ကြယ္
ၾကယ္ေတြကို ေငးေငးရီရီ ၾကည့္ရင္း
ေကာင္းေသာညပါလို႔
ခပ္တိုးတိုး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရံုပါပဲ

ခ်စ္သူသည္ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္
ျမွားအစင္းစင္းကို ပိုင္စိုးသနည္း
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ခ်ိဳးေပၚ
ေလးသည္ေတာ္တို႔ ေလးငင္ၾကေလျပီ

လာသာလာပါေတာ့ လူသတ္မေလးရယ္
မင္း ထိုးစိုက္ခြဲမဲ့ ငါ့ရင္အံုဟာ
ပန္းတပြင့္စာေတာင္ မမာခဲ့ပါဘူး

ခ်စ္သူက ကမ္းေသာ ဓားဦး
အျပံဳးမူးမူးတို႔ျဖင့္ နမ္းေျခြ
ထိုဓားျဖင့္ပင္ ငါ ေသခဲ့ျပီ
အို … … လူသားအေပါင္းတို႔
ကိုယ့္အုတ္ဂူကို ကိုယ္တိုင္ေဆာက္ၾက
လွလွပပ ညစ္ေထးလိုက္စို႔ရဲ႕

ျပန္လမ္းမဲ့ေသာ ဆံုရပ္သို႔
၃၄ ေမာင္းျပီး ပို႔ပါေလ
ျပန္လည္မႏိုးထေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္
ငါ ခပ္ရင့္ရင့္ ေၾကကြဲ
ဒီတစ္ညေတာ့
ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲကိုယ္ လဲေလ်ာင္းေနေတာ့မယ္။

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )

In: ကဗ်ာ Posted By: chiron Date: May 19, 2010  All Time