တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္လမ္းမေပၚမွာ
စက္ရုပ္တစ္ေကာင္လို ငါေလွ်ာက္ေနမိတယ္
ၾကယ္ေရာင္မလင္းတဲ့ လမိုက္ညမွာ
လူသူမသိ တိတ္ဆိတ္စြာပဲ လြမ္းဆြတ္မိတယ္
သြန္းျဖန္းေနတဲ့ မိုးစက္ေတြၾကား
ေလွ်ာက္လွမ္းရင္းနဲ႔ ငါငိုမိတယ္
အိပ္ပ်က္ရတဲ့ ညနက္ေတြလည္း
တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ ပိုမ်ားလာတယ္
ကြန္ပ်ဴတာကို ၾကည့္ေနမိတဲ့
ငါ့မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးလာတယ္
ေတာက္ပေနတဲ့ ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ
တေျဖးေျဖးနဲ႔ ပါးလွလာတယ္…
အမႈန္အစေတြအျဖစ္ ေၾကမြကြဲပ်က္ကုန္တယ္
ငါ့စိတ္၀ိညာဥ္ေလး တေျဖးေျဖးျခင္း
လြင့္ပါးသြားတယ္…