မီးစာတစ္ဖက္

ေရမွဳတ္တစ္ဖက္နဲ႔

ေကာင္းကင္က

လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ နံနက္ခင္းကို

ဖန္ဆင္းၿပီးတဲ့ေနာက္

ညအတြက္ အလုပ္ရႈပ္ေနျပန္တယ္ ။

ခပ္ပဲ့ပဲ့

စစ္တုရင္ခုံေပၚ

ေရလို ေလာင္းခ် ပုံသြင္းခံထားရတဲ့

ကေလးမေလးခမ်ာ

နဂါးေတြ ၊ က်ားေတြ ၊ ဖားေတြၾကား

ထိတ္လန္႔ ငိုရွိဳက္ေနရွာေလရဲ႕ ။

(မၾကာခင္ ေမွာင္ေတာ့မွာကိုး)

ဆီကုန္ခါနီး ဒို႔ မီးျခစ္ဟာ

ေဆးေပါ့လိပ္တို အတြက္ သက္သက္

ဒါ ကို

ငါ . . .   လက္မခံဘူး ။

မိုးမခ်ဳပ္ခင္ေလး

ႀကိဳးစားျခစ္ၾကည့္ရေအာင္လားကြယ္ . . .

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း

အလင္းတိုင္ တစ္တိုင္အတြက္

မီးေတာက္တစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းပါရဲ႕။     ။

(ကေလးမရဲ႕ ရယ္သံတစ္ခ်က္ ဒီတစ္သက္ေတာ့ ၾကားခ်င္ေသးတယ္)