အေညာင္းမိေနတဲ့

က်ဆိမ့္ ခြက္ထဲက

ဇာတ္ေကာင္ တခ်ိဳ႕

ခုန္ထြက္ . . .

ငါ ေပြ႔ဖက္ေတာ့

သမိုင္းေၾကာင္းက ခါးတယ္ . . .

ျမစ္တစင္းလို

အနည္ေတြ အန္ခ်ရမဲ့

သတ္မွတ္ ဧရိယာ

ငါ တို႔. . .

ေရာက္မေရာက္

(တစ္ခ်ိဳ ႔ က)

လင္းႏို႔ေတြလို

အသံလွိဳင္းနဲ႔

သက္ေသထူလို႔ ေပါ့ . . .

ေမွ်ာ္ . .ရင္း . .

ေငး . . ရင္း. . .

ေ၀းခဲ့တာ ၾကာသလို

ေျပးသူ႔ေက်ာ ေတြလဲ မာ

ေဆြးသူ႔ရင္ေတြလဲ နာလွေပါ့

ပုံပန္းမက်

ေျခရာခြက္ေတြထဲ

ႀကဳံသလိုေလာင္ကၽြမ္းခဲ့တဲ့

ေဆးေပါ့လိပ္တို ေတြ

အစီအရီရီ . . .

ဤ ခရီး မနီးခဲ့ေပမယ့္

ဇီ၀ဇိုးေတြရဲ႕

ရင္ကြဲနာက်ခန္း ေတြရင္းလို႔

ခုေတာ့

ငါ့ (တို႔) ကမၻာအတြက္

နတ္သမီး ႏွလုံးသားနဲ႔

ဖန္ဆင္းတဲ့

အနမ္းတပြင့္က

သူမ ရဲ႕    ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားမွာ

တြဲရရြဲ ခိ ုလို႔ . . .