စမ္းတဝါး မစဥ္းစားဘူး….

တစ္လမ္းထဲသြားတဲ႔ ငါ႔ရထားက

ေခါင္မုိးမပါဘူး

အတက္ အဆင္း ခရီးသြားေတြနွင္႔

ပန္းတုိင္ကုိမွန္မွန္ ခုတ္ေမာင္းဆဲ။

မစားေကာင္းမွန္းသိလွ်က္…

ၿမဳိခ်မိတဲ႔..ဒီပါးစပ္

သူ႔အလုိလုိ ခါးသက္ေတာ႔မေပါ႔

(တစ္ကယ္ေတာ႔)

ခ်စ္ၿခင္းနဲ႔ငါက

ပန္းခ်ီကားထဲက ဝုိင္ပုလင္းနွင္႔

စားပြဲေပၚက ဖန္ခြက္လုိ။

လက္ရွိ လက္မဲ႔..ဒီနွစ္ရပ္ၾကား…..

စာနာမႈတရားက

ခပ္ပါးပါးသာ က်န္တယ္

ခါးတယ္……………….

ငါ..ၿပဳံးတတ္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ရအုံးမယ္။

မာန ကုိအေရခြံဆုတ္….

ေနပႈရင္ အရိပ္လုပ္…..

မုိးရြာရင္ ထီးလုပ္….

နွင္းက်ရင္ အေႏြးထည္လုပ္….

ဒီေလာက္ဆုိ လုံေလာက္ၿပီ…

ခရီးဆက္ဖုိ႔ လုံေလာက္ၿပီ….

လမ္း……ငါ႔ရဲ႔လမ္းေတြ……

ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္အုံးေတာင္

ၾကယ္ေရာင္နဲ႔လဲ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္

ေနထြက္ေအာင္  ငါရပ္မေစာင္႔ဘူး

ငါဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္….

ငါ..အားမေလွ်ာ႔ဘူး။

သုညကုိ တစ္ၿဖစ္ဖုိ႔….

အလီေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ၿပီးၿပီ

အေၿဖမထြက္ေတာင္မွ

ဘဝကုိ…

ေပ်ာ္တတ္ေအာင္ေနမယ္။