ေကာင္းကင္တမြတ္ ၾကယ္ကိုဆြတ္ေသာ္

မလြတ္စတမ္း ရျမဲလမ္း။          ။

ကိုယ္ဖြင့္ခံထားတဲ့လက္ဖ၀ါးထက္မွာ

အဲဒီၾကယ္ကေလး ၀ိုး၀ိုး၀င္း၀င္းေလးေတာင္လက္မလာခဲ့ဘူး

ေဟာင္းေတာ့ေဟာင္းခဲ့ပါျပီ

ေခါငး္ေလာင္းသံၾကားတိုင္း နင့္ကဗ်ာက

တုန္ရီ ေဖ်ာ့ေဖ်ာင္း ျဖိဳးဖ်  နွုတ္ခမ္းဖ်ားေပၚထပ္ေလာင္းက်  လာတယ္။

ဲဲျမဴေလးေရ

မုတ္သုန္ေတြခို၀င္လို႔

အလင္းငွက္ရယ္ ႏွင္းစက္ရယ္ ေဆာင္းမနက္ရယ္ ေရာက္လာျပန္ျပီ

ဘယ္ဆီမွာ စြတ္စိုေနျပီလဲကြယ္

ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ အျဖဴေရာင္ေမ်ာ္စင္နဲ႔ နက္ျပာေရာင္ျမိဳ႔ရိုးရဲ့ အရိပ္ခိုတုန္း။

သူမက ကံ့ေကာ္ေသျပီး၀င္စားတဲ့ယဥ္ေက်းမွဳအရ လွတယ္။

ကို္ယ္က ကဗ်ာနဲ႔မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ အစဥ္အလာအရ  လွတယ္။

ကိုယ္ကေျခေထာက္နဲ႔ ေလ်ာက္တယ္

သူမကလမ္းနဲ႔ေလ်ာက္တယ္

ဒါနဲ႔ပဲ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္ဟာမျမည္ခဲ့ဘူး။

ခက္တယ္

ကမာၻတျခမ္းအလင္းျဖန္းခ်င္သူနဲ႔

ကဗ်ာတထမ္းအတြက္သာ ပြင့္လန္းခ်င္သူကို

ဘယ္လိုခ်ိန္ခြင္မ်ိုဳးနဲ႔ တိုင္းတာၾကမတဲ့လဲ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ

သူမကၾကယ္နဲ႔က်စ္ထားတဲ့  ၾကိဳးတေခ်ာင္းဆိုရင္

ကိုယ္ကေနနဲ႔က်စ္ထားတဲ့  ၾကိဳးတေခ်ာင္း

ဘုရားရွင္ေတာင္ ေပါင္းစည္းေပးဖို႔ခက္ေကာင္း  ခက္မယ္။

ျမဴရယ္ ကိုယ္ရယ္

ဟိုး နီညိွဳ႔ေရာင္မွိဳင္းဖ်ဖ် ေတာအုပ္ရယ္

ွတီတီတာတာ တိမ္လိပ္ေတြရယ္———–လို႔ရြတ္ဆိုျပီးေျပးလြားေနတဲ့စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ေယာက္။

ဘယ္လိုကစားနည္းလဲကြယ္

လဲက်သြားတာေတာင္

ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မွဳတဲ့။              ။

 ၾကယ္ေ၀း