စည္းခ်က္မကိုက္ေတာ့တဲ့
ငါ့လိပ္ျပာေတြအတြက္…
ခ်စ္သူေရ..
မင္းကိုေတာ့ ေခၚငင္ခြင့္ျပဳပါ…
……………………..
ဒီလိုပါ…
“ငါ့ေဆာင္းေတြကို အလစ္သုတ္ယူ၊
ထြက္ေျပးသြားတဲ့
ေကာင္မေလးေရ…
ငါခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္…
ျပန္လာခ်င္ျပန္လာပါ…
ေနာက္…
မင္းရဲ့ ကပ္စီးနည္းအၾကည့္ေတြကိုလဲ
ငါ့ဆီတုိက္ခတ္လာတဲ့
ေလျပည္အသုတ္မွာ ပူးတြဲကာ
ခ်ဳပ္ထည့္ေပးလိုက္စမ္းပါ…
“…ဒီမွာငါ…
ေရႊေရာင္ ကႏၱာရျပင္ႀကီးထဲမွာ
ကုလားေသကုလားေမာ အိပ္ေနၾကတဲ့
ညမဟူရာေတြေဘးနား ငုတ္တုတ္ေလးထိုက္လ်က္
ေအးေအးလူလူ မီးလႈံေနတယ္…” ဆိုတာ
ျမင္ခိုင္းခ်င္စမ္းပါရဲ့…။…
တကယ္ေတာ့ေလ…
ငါဟာ… ဒီကဗ်ာကို
အသက္သြင္းခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး…
ငါ့လက္ထဲကို
ရုတ္တရက္ႀကီး အတင္းမင္းပဲ “…ေရာ့…အင့္…” ဆိုၿပီး
ကေလာင္တံလာထိုးေပးသြားတာေလ…
ဒါေပမဲ့… ေဆးစပ္မွားခဲ့တဲ့ ငါ့အျပစ္ေၾကာင့္…
ငါ့ကဗ်ာေတြ အဆိပ္သင့္ၿပီး
အိိပ္မက္ေတြ ရူးသြပ္သြားရၿပီ…။…
ျပန္လာပါ…
ေကာင္မေလး…
အခုဆို ငါ…
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
ေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္သည့္တိုင္ေအာင္
ကေလာင္တံေတာ့ ကိုင္တတ္ေနပါၿပီ…
ဒီေတာ့ေလ…
ေကာင္မေလးေရ…
စုန္းေတြေပြတဲ့ လမိုက္ညမတိုင္ခင္…
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြကို အျမန္ေျဖသာေစလွည့္ပါ…
ေနာက္…
ေျခကားယား
လက္ကားယား
ေတာင္စြယ္မွာ ေနမကြယ္ခင္
ကားစင္တင္အသတ္ခံရေတာ့မယ့္…
မိုးတိမ္ေတြ မေျခာက္ျခားခင္…
အခုေလာက္မ်ား…
ေကာင္မေလး…
ျပန္လာပါ…”