ေမတၱာေတြ ပြင့္ေ၀ေနလိုက္ၾကပံုမ်ား

ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။

လက္ယာဖက္ ခ်စ္ျခင္းရသေတြနဲ႔

ရြာခ်လိုက္ရင္

ေစြေနတဲ့မိုးေတာင္ စဲသလို

ေမွာ္ဆန္တဲ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မွဳေတြနဲ႔

လက္၀ဲ

စၾက၀ဌာတခုလံုးကို

ကိုင္ဆြဲရဲတဲ့ ႏွစ္ဖက္

အလင္းနဲ႔အေမွာင္ခြဲ

ဆည္းဆာကို ေရာင္နီထပ္ေစတဲ့ဇာတ္

ၾကာညိဳတို႔ သင္းထံုရစ္၀ဲတဲ့အရပ္

အႏွိဳင္းမဲ့ ပုခက္လြဲတဲ့လက္ပဲျဖစ္တယ္။

သူမက     ‘ေန’ လို ေနတယ္

                ‘လ’ လို ေနတယ္

                ‘ၾကယ္’ လိုေနတယ္

                 ဒီေရလို ေနတယ္

                 ပင္လယ္ လိုေနတယ္

လိုအပ္ရင္   အလင္းႏွစ္ (အကြာအေ၀းတခုစာ) လိုေနတယ္

သူမက         ေခ်ေဂြဗားရား

                   ကလီယုိပထရာ

                   ေပၚလီယာနာ

                   မူဆိုလီနီ

                   အဗ္ဒူ ကလာမ္

လိုအပ္ရင္  အေဒါ့ဖ္ လိုေနတယ္

သူမက         ေသြးမတိတ္တဲ့ ေမတၱာရွင္

                    ရင္ေသြးတို႔ရဲ႔ အဆံုးမဲ့ခရီးသည္

                    မမွားတဲ့  ေရွ႔ေန

                    မေသတဲ့   ေဆးသမား

                    ေခြ်းနဲ႔ေသြးရင္းဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ နတ္ပ်ိဳမ

                    စစ္တလင္းမွာ စိုက္ထူထားတဲ့ အလင္းမွ်င္

                    ဓမၼေတးရဲ့ ေတးသြား

                    အလင္းေခတ္ရဲ႔  ကဗ်ာတပုဒ္

ေဟာ—————-  ဟိုမွာ

တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လင္းလက္ လူးလြန္႔ ႏိူးထ

ဂရုဏာအမိွဳက္ေတြနဲ႔

မုဒိတာဒိုက္ေတြ  (ပါးပါးပါေလရဲ့)

“မိခင္” ယဥ္ေက်းမွဳအရ

ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္က စီးဆင္းလာတဲ့အေမြအႏွစ္

အဲဒါ———–

ဘယ္ေတာ့မွ   ေျပာင္းျပန္မစီးတဲ့ျမစ္။               ။

ၾကယ္ေ၀း (၁.၈.၁၁)