တုိက္ဆုိင္မႈေတြ မ်ားစြာနဲ႔
ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ ေန႔ေတြမွာ
ေပ်ာက္ရွေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔
အလြမ္း ေထာင့္တစ္ရာကို
ေထာင့္ငါးရာအခ်စ္ေတြနဲ႔ ျပဳျပင္ခဲ့တယ္…

အသံုးမတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔
အသံုးမက်တဲ့ ဆယ့္သံုးဘ၀မွာ
တသက္လံုး လူရာမ၀င္တဲ့ငါ့
ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေႂကြတာေတာင္
ငါ့ထက္ ပိုသာယာေနသလုိပဲ…

လူယဥ္ေက်းေတြရဲ႕ လက္စြဲျဖစ္တဲ့
အၿပံဳးလက္နက္ကို ငါထုတ္သံုးတယ္
လူရမ္းကားေတြရဲ႕ လက္စြဲျဖစ္တဲ့
တကိုယ္ေကာင္းဘ၀ကို ငါက်င့္သံုးတယ္
သူ႕မ်က္ရည္ကိုေတာ့ ဘယ္အရာမွမလြန္ဆန္ႏုိင္ဘူး…

တယူသန္အေတြးေလးနဲ႔
ဟုိအေ၀းႀကီးကိုထြက္ခဲ့တယ္
ျပင္က်ယ္က်ယ္ကုိ ေက်ားခင္းလို႔
ေကာင္းကင္းႀကီးကို ေမးၾကည့္တယ္
နယူတန္ နိယာမ မွားေနလားလို႔…

အထီးက်န္ မွန္တစ္ခ်က္နဲ႔
ငါ့မနက္ေတြကို မိတ္ေဆြဖြဲ႕တယ္
အက်ဥ္းတန္ျခင္းေတြနဲ႔ ငါ့ဘ၀ကေတာ့
ႀကိဳးပ်က္ေနတဲ့ ဂစ္တာတလက္လိုပဲ
ဥပကၡာျပဳမႈေတြက မပ်က္ခဲ့ပါဘူး…

ဒီလိုနဲ႔…
သူလိုငါလို ျဖတ္သန္းရင္း
သူလိုငါလုိ အေတြးေတြနဲ႔
သူလိုငါလို ေငးေနရင္း
သူလုိငါလုိ ေပ်ာက္ကြယ္ရမဲ့
တည္ၿမဲမႈမရွိတဲ့ဘ၀မွာ
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားကိုအံတုလုိ႔
သူလုိငါလုိ တပ္မက္ၾကရေအာင္လား…