ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကုန္းေကာက္ခဲ့တဲ့
ငါရဲ႕ ေယာက္်ားမာနေတြ…
အခုခ်ိန္ထိ ျပန္မစံုေသးေတာ့…
အေတာင္စံုလို႔ ပ်ံသြားတဲ့ငွက္ေတြကို
ေရတြက္ဖိုေတာင္ အခ်ိန္မရလိုက္ပါဘူး..။

ဖိနင္းလို႔မဝေသးရင္ မၾကြလိုက္ပါနဲ႔
နင့့္ေျခဖဝါး ရြရြေလးေတြေအာက္ကေန
နင္ေက်နပ္မွ ငါထပါ့မယ္…၊
မရႏိုင္မွန္သိလို႔ေတာ့ တန္ဖိုးထားတာမဟုတ္ဘူး..
မခ်စ္ဖူးလို႔ ရူးသြားတာပါ…။
အခ်စ္ကို ဦးစားေပးတတ္ခဲ့တာက
နင္ေပးတဲ့ ပညာေတြေပါ့…။

ေကာင္းကင္ကို ပ်ံမတက္ခင္ေတာ့
ငါ့ရင္ခြင္မွာ နင္အၾကိဳက္ေပ်ာ္ပါ…
ေကာင္းကင္ကို ပ်ံတက္ျပီးရင္လည္း
ငါ့ရင္ခြင္ကို လွမ္းၾကည့္ေနပါ…
ပ်ံသန္းလို႕ ဝ ရင္လည္း
နင္ခိုနားခဲ့ဖူးတဲ့ ရင္ခြင္က
ၾကိဳေနတယ္ဆိုတာနင္မေမ့ပါနဲ႔…။
ငါအသက္မေသခင္အထိ
နင္ရက္စက္ခြင့္ရွိတယ္…။

သက္ႏုတဲ့ သစ္ပင္မဟုတ္ခဲ့တာ
ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ….၊
ဒဏ္ပိလြန္းလို႔ေတာ့ မေပ်ာ့ခဲ့ပါဘူး…။
နက္နက္နဲနဲ ခ်စ္လို႔
ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္…
အရွက္တကြဲ အၾကိဳးနည္း ပဲျဖစ္လာတယ္..၊
ေလာကၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မတရားဘူး..။

ေၾသာ္…..
နင္ျပန္လာမယ္… ဟုတ္လား..၊
ေနာက္တစ္ေခါက္ ခ်န္ထားဦးမွာသိေပမယ့္
ရွိေစေတာ့ ခ်စ္ငွက္ငယ္ရယ္….၊
အပင္အိုၾကီးဘဝနဲ႔ပဲ ေနခဲ့ေတာ့မယ္..၊
ဒီတစ္ခါမွာေတာ့…
နင္တကယ္အားရေက်နပ္ေအာင္
နားျပီးမွျပန္လားပါကြယ္……။

ေဇာ္သက္ဦး