ဆန္႔က်င္တဲ့ လကၡဏာေတြပဲ
ၾကီးစိုးေနခဲ့တဲ့ ဘဝစာမ်က္ႏွာတစ္ခုကို
လူေတြလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ စားပြဲေပၚမွာ
ေသခ်ာျဖန္႔ျပီး ခ်ေပးလိုက္တယ္..။
ေကာင္းကင္က တိမ္ေတြေလာက္ေတာ့
ဘယ္သူကမွ ေနပူဒဏ္ကို ပိုမခံခဲ့ရပါဘူး…
အရာရာတို႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ျခင္းက
အရည္အခ်င္းက စ တယ္တဲ့ေလ…။

မလွပတဲ့ အနာဂတ္ထဲကို
အမဲေရာင္ျခယ္ရမွာေၾကာက္တယ္..။
ပင္လယ္ထက္ၾကယ္တာ သမုဒၵရာေျပာမယ့္အစား
စၾကၤာဝဠာလို႔ ေျပာလိုက္ၾကပါလား..။
ေဘာလံုးသမားေတြထက္လိမ္တာ
လူလိမ္ေတြဆိုရင္
လူလိမ္ေတြထက္လိမ္တာ
လူလည္ေတြဆိုမမွားေလာက္ဘူးေပါ့…။

တိုင္းတာဖို႔အတြက္ ေပတံေတြရွိတယ္ဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ အရည္အခ်င္းကေရာ
အဘယ္မွ် ရွည္သနည္း..?
အဘယ္မွ် ထူသနည္း…?
အဘယ္မွ် က်ယ္သနည္း..?
အဘယ္မွ် ျမင့္ပါသနည္း…?။
ဥာဏ္နည္းတဲ့ ပညာရွင္ေတြရယ္
အလြယ္ပဲ ေတြးခဲ့ၾကပါေရာလား..။

ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္ဆိုတာ
လိုအပ္တဲ့အရာမဟုတ္ဘူး…။
ေနတစ္စင္းဟာ…
သူ ပူႏိုင္သေလာက္သာပူတာပါ..။
အဲဒီထက္ေသခ်ာတာက.
ခင္ဗ်ားတို႔နားေတြက ၾကားႏိုင္သေလာက္ပဲၾကားသလို
မ်က္ေစ့ေတြကလည္း ျမင္ႏိုင္သေလာက္သာ ျမင္တာပါ..။
လူေတြရဲ႕ အတၱေတြကို ဘယ္သူမ်ားျမင္ႏိုင္ပါ့မလဲ….။
(ခင္ဗ်ားတို႔ မျမင္ႏိုင္တာေတြေတာ္ေတာ္ရွိပါေသးတယ္)

ဇာတ္ခံုေပၚက ကကြက္ေတြအတြက္
ကန္႔လန္႔ကာရဲ႕ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ
လွ်ိဳဝွက္ခ်က္ေတြရွိရတယ္…။
လက္ေထာင္ျပလိုက္တိုင္းဟာ
အခ်က္ေပးတာမဟုတ္ဘူး…၊
အခြင့္ကို လိုျပီဆိုမွေတာ့
အခါကိုေစာင့္ဖို႔သင့္ပါတယ္….။

မိုးျပိဳမွာကို မေမွ်ာ္သလို
မိုးျပိဳတာကိုလည္ းမေၾကာက္ပါဘူး…၊
ဥေပကၡာေတြ ေျပးလာရင္ေတာင္
ေမတၱာေတြနဲ႔ပဲ ပစ္ေပါက္ခဲ့တဲ့ေကာင္..၊
ေလာကကို ေဘာင္မခတ္တတ္ေပမယ့္
သဘာဝနဲ႔ နိယာမကိုေတာ့ သိပါတယ္..၊
ငါ့ဘဝကို ခ်နင္းခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္
အဆင္သင့္ ေျခေထာက္ေအာက္
လိုက္ဝင္ေပးလိုက္မယ္..၊
ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အရာအတြက္ေတာ့
ေခါင္းေမာ့လို႔ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲေပါ့……။

ေဇာ္သက္ဦး