လြမ္းဆြတ္တမ္းတျခင္းေတြရဲ့အဆံုးမွာ
ဆံုစည္းျခင္းေတြရွိလာႏိုင္မလား။
ငိုေၾကြးျခင္းေတြရဲ့အဆံုးမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြရွိလာႏိုင္မလား။

မနက္ျဖန္ေတြဟာ
ဆံုစည္းျခင္းေတြ၊ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို
ေသခ်ာေပါက္သယ္ေဆာင္လာမယ္လို့
ေမွ်ာ္လင့္မတမ္းတခ်င္ေတာ့ဘူး။

တထစ္ခ်ယံုၾကည္မႈေတြရဲ့ေနာက္မွာ
ဒဏ္ရာ၊ဒဏ္ခ်က္ေတြက
သိပ္ကိုခါးသက္လြန္းပါတယ္။

အိမ္မက္အက်ဳိးအပဲ့ေတြကို
အရူးတစ္ေယာက္လို
လိုက္လံေကာက္ယူ သိမ္းဆည္းခဲ့တဲ့
ကၽြန္မ့ႏွလံုးသား
ဘာကိုမွအိမ္မက္မမက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

အလြမ္းေတြကိုစည္း၀ါးလိုက္ေပးခဲ့တဲ့
အထီးက်န္ဆန္မႈေတြ
အသည္းႏွလံုးတစ္ေနရာမွာ
ကိန္းေအာင္းလုိ့ေပါ့။

က်ရူံးမႈေတြနဲ့အနားသတ္ထားတဲ့မာနေတြ
ခ်စ္သူ႔ေျခဖ၀ါးေအာက္ခယခ်င္ေပမယ့္
အခ်ိန္ဆိုတဲ့ေနလံုးၾကီး
ေတာင္စြယ္မွာကြယ္ခဲ့ေတာ့
ၾကယ္ေရာင္မရွိတဲ့လမိုက္ညထဲ
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။