ရုတ္တရက္ပဲ
၀ုန္းဒိုင္းၾကဲ……
ဒါအသဲကြဲတယ္ဆိုတာသိမွ
မ်က္ရည္ေတြထဲ
ကြန္တစ္ပစ္ၾကဲလိုက္တယ္…။
ေဟာ….ငါ့ဗီဇမွာ
ပုန္းေနတဲ့ကဗ်ာေတြ
အတံုးအရုံးကိုပါလာတယ္…။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွစ…
ရႈးုသြပ္စြာကိုးကြယ္လိုက္တယ္။

တြက္ခ်က္ရမယ့္အရႈံးအျမတ္လား…
ခုထိမခန္ ့မွန္းတတ္ေသးပါဘူး….
က်ဳပ္ကိုကေရႊခိုးမသင္ခ်င္တာပါ။
စီးပြားေရးဆန္ဆန္
ရွင္သန္ဖို ့ဆိုရင္ေတာ့….
ဂဏန္းတြက္စက္ကိုပဲ
ဆရာတင္လိုက္မယ္…။

ကိုယ္ပိုင္ရင္ခုန္ျခင္းကို
ျပန္လည္စစ္ခင္းခဲ့သူပါ….။
ကဗ်ာကိုပဲလိုခ်င္တာ
မိုက္မဲတယ္တဲ့လား……..
ၾကိဳက္သလိုသတ္မွတ္
က်ဳပ္အေတြးက
အလင္းေရာင္ကိုမွမလိုအပ္တာ။