အခန္း (၁)
အရဲစြန္႕ျခင္း

ဒီမွာ…ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ကို တခုေလာက္ကူညီပါဗ်ာ..။
ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္တယ္…ဆိုတဲ့ စကားလံုးငါးလံုးကို ကြ်န္ေတာ္ႏွလံုးသားတခုတည္းနဲ႕ ဆက္သြယ္ထားဖို႕
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့လို႕…ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႕မျဖစ္ႏိုင္ေတာင္မွ ဦးေႏွာက္ထဲ ထည့္သယ္သြားေပးပါလားဗ်ာ..။

ရွင္…
ေဆာရီးပါ…ကြ်န္မက အမိႈက္ပံုးမဟုတ္ဘူး။
….

အခန္း (၂)
အသိအမွတ္ျပဳျခင္း

ဟုတ္ကဲ့..ဒီဟာ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားပါဆရာ…
…ဟာ…မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။…ဒီမွာၾကည့္…ဒါမင္းနာမည္မွ မဟုတ္တာ။
ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားပါ။ သူကအလစ္အငိုက္မွာ သိမ္းပိုက္၊ သူ႕အမည္တပ္သြားတာ။
ဟုတ္ပါတယ္…သူပိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားပါ။
ကြ်ႏု္ပ္ကို အလစ္အငိုက္မွာ သင္တိုက္ခိုက္၊
ကြ်ႏု္ပ္ခံစားခ်က္အစဥ္ကို သင္သိမ္းပိုက္၊
ကြ်ႏု္ပ္မရွဴႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ျဖစ္မွ သင္လွည့္ထြက္။
ကြ်ႏု္ပ္ ငိုရိႈက္သံတို႕ကို တခဏျဖစ္ျဖစ္
နားစိုက္စဥ္ၾကည့္ဖို႕…ေတာင္းပန္ပါရေစ…အသင္။
အသင္….ၾကည့္လွည္ပါ။
ခ်စ္ျခင္းအလင္းႏွင့္လက္၍ေနေသာ ကြ်ႏု္ပ္မ်က္လံုးအစံုကို
အသင့္…ေျခရင္းမွာ
ကြ်ႏု္ပ္ ဝပ္ဆင္းလ်က္ရွိရပါၿပီ။

—
အခန္း (၃)
လမ္း၌ဆံုျခင္း

သူသခင္မကို ေတြ႕ရေသာ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားက
တုန္လို႕ရင္လို႕…။
ကြ်န္ေတာ္ကိုၾက စကားတခြန္းမဟႏိုင္ေအာင္
တဒိန္းဒိန္းနဲ႕ ဟိန္းလို႕ေဟာက္လို႕…။
ႏွလံုးသားရဲ႕ ဂါရဝျပဳမႈကို သူႀကိတ္ေလွာင္ၿပံဳးၿပီး ခံယူသြားတာ ကြ်န္ေတာ္သတိျပဳမိလိုက္တယ္။
…….အဲဒီညက စာေရးမိတယ္။
ႏွလံုးသားနဲ႕..ငါ
ႏွစ္မႊာကြဲ
ငိုင္ေနဆဲ…။
—

အခန္း (၄)
မေတြ႕ရပဲ ကုန္ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ေန႕ရဲ႕ည

သခင္မေရွ႕ေမွာက္ မေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ႏွလံုးသားက
တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္…။
တသက္လံုးအတူရွိခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွ မေထာက္
အိပ္စက္ျခင္းကို အေဝးေရာက္ေအာင္ေမာင္းထုတ္ရက္တယ္။
ဒါကို ဦးေႏွာက္က သစၥာေဖါက္ရယ္လို႕ အျပစ္မတင္
တႏြယ္ငင္တစင္ပါ…သူလည္း ေနာက္ေန႕ေတြအတြက္ ႀကံဆေနခဲ့ရဲ႕…။
……………..
အိပ္မက္ေတြေတာင္…အသင့္ေၾကာင့္
အေဝးေရာက္ခဲ့ပါတယ္…အသင္…။
…………………………..
တခ်ိဳ႕မ်ား အခ်ိဳရွာသကာေတြ႕
ငါ့မွမန္းေလၿပဲေလ…ျဖစ္ရတယ္။
အလင္းရွာရင္း ညကနက္ရင္းေပါ့။
ဟုတ္တယ္ေလ…ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး
ရ ရ ေနတဲ့ သတိက စ ၿပီးကို မဆံုးႏိုင္ဘူး။
………………………………

—
အခန္း (၅)
အိပ္စက္ျခင္းမဲ့ခဲ့တဲ့ ညရဲ႕ မနက္

အနားယူျခင္းမဲ့ခဲ့တဲ့ေနာက္
ေယာင္နနအျဖစ္ေရာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ႕…
ေတြးဆ၊ ေသြးျကြေနတဲ့ ႏွလံုးသားရဲ႕စကားသံကို…ေရးမွတ္ခဲ့တဲ့ စာတရြက္
ရင္ဘက္က အိပ္ကပ္မွာ ထည့္ၿပီး….
ႏွလံုးသားရဲ႕ သခင္မေရွ႕ အဲဒီ့မနက္မွာ ေရာက္ခဲ့တယ္။
……………………
အသင္…မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ နားစဥ္လွည့္ပါ။
………………
ေဆာရီးပဲ…ကြ်န္မရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြမလုပ္ဘူး။} သူက ေျပာတယ္။
………………
အသင္…ဒီစာရြက္ထဲမွာ ႏွလံုးသား မမဲ့ခဲ့ပါဘူး။
……………………………