ပန္းခ်ီကားထဲမွာ

 

ရုပ္ျပပံုေတြနဲ႕ စစ္ခင္းေနသူ

 

ေနၾကာပန္းေတြစိုက္ပိ်ဳးဖုိ႕

 

သူ႕လက္ထဲ ဓားတစ္လက္ထည့္ေပးလိုက္ရဲ႕

 

ဘယ္ေလာက္မ်ားစိတ္ဆိုးသြားမလဲ

 

 

 

(၆)

 

 

 

ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္သား။ လူလည္းမသိလုိ႕မဟုတ္ဘူး… သိေနျပီ။ အခန္းလည္းသိျပီ။ ရပ္ကြက္ေတာင္ တစ္ရပ္တည္း…အဲဒါကိုနာမည္က မသိဘူး။ မသိဘူးဆို ေမးၾကည့္လိုက္ရင္လည္းအလြယ္သားကို… မေမးရဘူးတယ့္။

 

အဲေလာက္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လွတယ့္ ေကာင္မေလးကို ေအာင္ၾကဴၾကဴ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိတ္ဝင္စားပါသည္။

 

 

 

 

 

ဆား မင္းကေတာ့ ရူးျပီလားမသိဘူး

 

 

 

 

 

ေက်ာ္ဇင္က တုိက္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္မွ အားမနာ လွ်ာသြက္လွသည္။ အားမနာဆို လုပ္ထားတာကလည္း အားနာခ်င္စရာမေကာင္း… ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ျပန္ေတြးဖူးသည္… လူလည္းသိတယ္… ေနရပ္လည္းသိတယ္… ျပီးေတာ့… ျပီးေတာ့…

 

နာမည္ ဒီနာမည္မွ ကပ္က်န္ေနသည္… မေမးရဘူးတယ့္။ ေခြးမ်ားလိုဆုိရင္ေတာ့ ကိန္တာပဲ… လူဆိုေတာ့ တိန္ေပ့ါဗ်ာ…

 

 

 

 

 

မင္း တို႕ကလည္း ဒါက ေမာ္ဒန္ေခတ္ရဲ႕ အခ်စ္စစ္ကို ရွာေဖြျခင္းအစကြ

 

ဗက္စ္ကို ဒဗားမား ေတာင္သိရင္ နယ္ခ်ဲ႕ ရင္ခ်ဲ႕ေနဦးမွာ… မင္းတုိ႕ေျပာလည္းနားလည္မယ့္ေကာင္ေတြ

 

မဟုတ္ပါဘူးကြာ…

 

 

 

 

 

ေ—ာက္ရူး…

 

 

 

 

 

ရဲထက္ႏုိင္ေရာ ေက်ာ္ဇင္ပါ မတိုင္ပင္ပဲ ျပိဳင္တူ ခ်ီးမြမ္းၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ျပံဳးပဲေနလုိက္သည္။

 

 

 

ၾကယ္ေလးေရ…

 

မင္းခင္းတယ့္ နဂါးေငြ႕တန္းတစ္ေလွ်ာက္

 

ငါစီးေမွ်ာ္မိလုိ႕ တခ်ိုဳ႕က အရူးတယ့္…

 

တကယ္လို႕ ဒါသာ တကယ္အရူးဆို ကုိယ္ဝန္ခံလိုက္ပါမယ္…

 

ကိုယ္လည္းရူးသြားျပီကြာ… ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က

 

အခ်စ္ရူးပါ ၾကယ္ေလးေရ…

 

 

 

 

 

ဟိုႏွစ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပီး ကၽြပ္ေတြပင္သပ္ကုန္ၾကသည္… ကၽြန္ေတာ္က ျမည္တမ္းလက္စ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အခဲမေက်စြာ ထပ္မံဝါးမ်ိဳဖို႕ အားယူလိုက္သည္။ ရိွသမွ် အားအင္ေတြ ေဆာင္ယူလုိက္သည္။ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ထြက္ေပၚလာမည့္ စာသားမ်ားသည္ ငွက္ကေလးမ်ား၏ ေတးသြားထက္ ပိုမို တန္ဖိုးရိွလိမ့္မည္ဟုထင္သည္… သို႕ေသာ္ေမႊးရနံေတြ

 

ေဆာင္ယူဖို႕ ေလအားကိုေတာ့ ယူလိုက္သည္…

 

 

 

 

 

ရွင္း… မယ္… ေဟ့

 

 

 

 

 

က်က္သေရ တစ္စက္မွ မရိွေသာ ကာလနာ အသံၾကီးက feel ေအာက္သြားေစသည္… လွပေသာ အခ်စ္ဓာတ္တို႕ကို အေငြ႕ပ်ံသြားေစသည္… ခံစားမႈေတြပင္ ျပန္အိပ္ငိုက္သြားၾကသည္။ အသံၾကီးထြက္လာရာလမ္းက ဟို ေကာင္ ေဂါက္သီး။

 

 

 

 

 

ေဟ့ေကာင္… မင္းတို႕ကလည္းကြာ… ကဗ်ာရြတ္ေနတာ ေကာငး္ခန္းေရာက္မွ

 

 

 

 

 

ဟင္… မင္းက ကဗ်ာရြတ္ေနတာ… သိပါဘူး… ရူးသြားျပီမွတ္လို႕… ေဆးရံုပို႕မလို႕ ငါတို႕က ေငြရွင္းဖို႕ေခၚတာ…

 

 

 

 

 

အျပင္းစားရုိက္ခ်က္ထက္ပင္ ပိုျပင္းသည္ထင္သည္… ခံစားခ်က္ေတြကိုမွ အားမနာ… ရူးသြားျပီထင္လို႕တယ့္။

 

ေကာင္းေရာ… အေကာင္းေတြကေတာ့ လာမေရာပါ… ေသခ်ာတာကေတာ့ ေကာင္းေရာ ဟု ျမည္တမ္းမိပါသည္…

 

 

 

 

 

စာသင္ခ်ိန္ေတြသည္ နာရီလက္တံေနာက္တြင္ ကပိုကရုိ က်က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္… လြင့္ေမ်ာမႈသီအုိ္ရီထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တို႕လညး္ လြင့္္ေမ်ာေနပါသည္… ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းကပ္မည္ကိုမသိ … လြင့္ေမ်ာ… လြင့္ေမ်ာ… ေသခ်ာတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနခဲ့မိသည္။

 

 

 

 

 

ထူးျခားပါသည္… ေန႕လည္ အတန္းဆင္းေတာ့ သူမဆီသြားသည္… သုိ႕ေသာ္ သူမကိုမေတြ႕ခဲ့ပါ… သူမကို တစ္ေယာက္ေယာက္မသြားျခင္းျဖစ္မည္… ထုိ႕ေၾကာင့္ သူမဖို႕ ေက်ာက္တံုး လုိက္ရွာေနရသည္….ထို “To မ” က ဒီေန႕မွ ထူးထူးနဲ႕နဲ႕ျခားျခား… ေပ်ာက္ေနသည္… မေန႕ကမွ သူမက ေသခ်ာေျပာသြားေသးသည္… ဒါဆိုရိွကိုရိွမည္… မရိွရင္ေရာ… ဆိုရင္

 

……………………..။

 

 

 

 

 

ထိုအေျဖ ကို လက္ခံဖို႕မျဖစ္ႏုိင္မွန္းကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ခ်စ္မိေနျပီျဖစ္သည္… ထုိ႕ေၾကာင့္သူမထားေပးသြားမည့္ ေက်ာက္တံုးဖိစာေလးကို အျမတ္တႏုိးႏွင့္ လိုက္ရွာေနမိသည္။

 

 

 

 

 

ေျသာ္မင္းက ဒီမွာကိုး…

 

 

 

 

 

ဘယ္သူေရႊ႕သြားသည္မသိ… ေက်ာက္တံဳးေလးက အခန္းနဲ႕မလွမ္းမကမ္း နားေရာက္ေနသည္… သို႕ဆို… စာ… စာ

 

အဲဒီစာကို တစ္ေရာက္ေရာက္ ရ… ရရင္ဖတ္..ဖတ္… ။ ဖတ္တာက ဘာမွေတာ့မျဖစ္… နားမလည္ဘူးဆိုျပီး… ျဖဲပစ္…ျဖဲပစ္….။ အဲ ျဖဲပစ္တာကမွ ျပန္ဆက္ရေသးတယ္… မေတာ္ ႏွပ္ညစ္… အီးကုန္း…. အီး… ဟိုက္… ထြက္မေတြးရဲေတာ့… ။ ဘုရားသြားရင္ေတာင္ တစ္ခါဖူးမွ ဘုရားစာမ်ားမ်ား မရြတ္ဖူးတယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္… ပါးစပ္ထဲကဗလံုးဗေထြး ႏွင့္ စာရြက္ကို လိုက္ရွာမိသည္။

 

 

 

 

 

စာကလညး္ ေလတိုက္သြားသလား ဘာျဖစ္သြားလဲမသိ… ေတြ႕ကိုမေတြ႕… တစ္ခုေတာ့ အေသအခ်ာနဲ႕ အပီအျပင္ကိုေတြ႕သည္… ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဆ၇ာတခ်ိဳ႕ပါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဳးျပဲၾကည့္လုိ႕။ ထိုမွသိသည္… စာအရွာလြန္သြားတာ

 

ပုဆိုးကၽြတ္ေနသည္ကိုပင္ေမ့ေနသည္… ပုဆိုးကမလွမ္းမကန္းက ခ်ံဳတစ္ခုႏွင့္ညိက်န္ခဲ့ေလသည္..

 

 

 

 

 

 

 

မ်က္ႏွာေလးကို ရွက္တာလိုလို ရယ္တာလိုလို လုပ္ျပီး အတည္ေပါက္ႏွင့္ ပုဆိုးေကာင္ဝတ္လုိက္သည္။ ဒါေတာင္ ခ်ံဳႏွင့္ညိေန၍ မနည္း ဆြဲျဖဳတ္ရသည္… ေတာ္ေသးလို႕ ဒီေန႕ ေဘာင္းဘီၤတို (နည္းနည္းေတာ့ ရွည္တာေပါ့)ေလးဝတ္လာလို႕…

 

မဟုတ္ရင္…။

 

 

 

 

 

သူမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ရယ္ေနပါသည္… ကၽြန္ေတာ္လညး္သူမ ရွက္သြားမည္ဆိုး၍ မႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ေတာ့ေပ… အေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ္ရွက္ေန၍ ျဖစ္သည္…။ ပုဆိုးဝတ္ျပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္က်တဲ့ဖေႏွာင့္ တုတ္ေကာက္

 

ဂါထာကုိ အပီရြတ္၍ ဖေလာ္ခန္းဘက္ တခ်ိဳးတည္းေျပးေတာ့သည္… ေနာက္ဘက္မွာ ရယ္ေနမလား… ေလွာင္ေနမလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ပါ… တခုေတာ့ သိသည္… ကၽြန္ေတာ္ေျပးေနသည္။

 

 

 

 

 

ေဟ့ေကာင္ ေဝမိႈင္းဘာျဖစ္လာတာလဲကြ… ဘာလဲ ဝိုင္းရိုက္လုိက္လုိ႕လား

 

 

 

 

 

ငေဂါက္ဆီးေမးေသာ ေမးခြန္းကို ခဏ လက္ေရွာင္လုိက္သည္… လူကလညး္ ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ လုိက္ေနသည္…။

 

ရင္ဘတ္ဖြင့္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အဆုတ္ႏွင့္ ႏွလံုးတုိ႕ပင္ ေဟာဟဲ ျမည္ေနေလာက္သည္….။

 

 

 

 

 

ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအေမာ ေျဖျပီးမွ အေၾကာင္းစံုကို ေျပာျပလုိက္သည္… ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း သူငယ္ခ်င္းကို ခ်စ္စြာပင္

 

အားမနာတမ္း ဟားၾကပါသည္… ေက်ာ္ဇင္ဆို ႏွပ္ေတြပင္ထြက္လုိ႕…။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရြံ႕ရြံ႕ ႏွင့္ သူ႕လက္ဖက္ရည္ ေကာက္ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။ ဘာမွေတာ့မဆိုင္ပါ… လက္ဘက္ရည္ကေတာ့ အေတာ္ခ်ိုဳပါသည္….

 

 

 

ဟား… ဟား မင္းကြာ မရွက္ဘူးလား…

 

 

 

 

 

ဟေကာင္ရ… မရွက္ဘဲေနမလား… မရွက္ရင္… ဒီထိေတာင္ ေခြးေျပးဝက္ေျပးေျပးမလာဘူး…

 

ေတာ္ျပီေနာက္ဆုိ …. အဲဒီ သခ်ၤာေမဂ်ာဘက္ဘယ္ေတာ့မသြားေတာ့ဘူး…

 

 

 

 

 

ဟား… ဟား…. ဘာလဲ မင္းကေသခ်ာလို႕လား….

 

 

 

 

 

ထိုေမးခြန္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းလညး္မညိတ္မိသလို… ေခါင္းလည္းမခါခဲ့မိေခ်…။ ဟုတ္ပါသည္။ သြားျဖစ္မည္… မသြားျဖစ္မည္ကိုေတာ့…

 

 

 

 

 

ဒီမယ္ မင္းေကာင္မေလးက ငါတုိ႕ဆီေန႕လည္ကလာေပးသြားတာ….

 

 

 

 

 

ေက်ာ္ဇင္လက္ထဲတြင္ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ေခါက္လ်က္ကေလးႏွင့္… ကၽြန္ေတာ္ မယံုတယံုွႏွင့္လွမ္းယူလုိ္က္သည္….

 

 

 

 

 

သူက ဒီေန႕ေက်ာင္းေနာက္က်လို႕ အဲဒါ ဟိုကိုသြားရွာရင္မေတြ႕မွာဆိုးလို႕ မင္းဆီလာေပးတာ….

 

မင္းကလညး္ အတန္းဆင္းတာနဲ႕ တခ်ိဳးတည္း တန္းေျပးတာ… အဲဒါနဲ႕ ငါတို႕ကိုမင္းသူငယ္ခ်င္းေတြမွန္းသိလို႕

 

မင္းကို ေပးေပးပါ… ဆုိျပီး ထားသြားတာ….

 

 

 

 

 

ေသဟ… လို႕ေတာ့ မျမည္တမ္းမိေတာ့။ ဒါေၾကာင့္သူမက ရယ္ေနတာကိုး… ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… လြတ္သြားတယ့္ငါး ျပန္မိသြားျပီျဖစ္သည္… လက္ထဲမွ စာရြက္ေလးကို တစ္ခ်က္ရိႈက္ခနဲနမ္းပစ္လုိက္သည္…

 

 

 

 

 

ေဝါ့

 

 

 

 

 

ဟာ… ေအးမွားလို႕… အဲဒါငါ ႏွပ္ခ်ီးသုပ္ထားတာၾကီး… ဒီမွာ… ဒီမွာ… မင္းစာရြက္က.. ဟီးဟီး...

 

 

 

 

 

ပါးစပ္ထဲမွ အဆဲတခ်ိဳ႕က ေခါက္ေပါက္ေျပးလႊားသြားၾကသည္… မ်က္ႏွာကို တစ္ရႈးႏွင့္ သုပ္ျပီး စာရြက္ကိုလွမ္းယူလုိက္သည္။ ငေၾကာင္က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ လုပ္ျပေနေသးသည္….။ ဆယ္ရက္ထုိင္ၾကည့္လုိ႕မွ feel မလာတယ့္ အဲဒီရုပ္ကေန မ်က္လံုးတို႕ကို ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ပစ္လုိက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တန္းမနမ္းေတာ့… ေသခ်ာေအာင္ … ၾကည့္ျပီးမွ…

 

ရႊတ္ခနဲ နမ္းပစ္လုိက္သည္…

 

 

 

 

 

ခ်စ္ရနံ႕မ်ားသင္းပ်ံ႕ေနေသာ ထုိစာရြက္ေလးသည္… ႏွလံုးသားမ်ားထိ သင္းပ်ံ႕သြားပါသည္။ ခ်စ္သူ၏စကားလံုးမ်ားထံပါးတြင္ ခစားဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ မာနမ်ားကို ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္… ျပီးေနာက္ စာရြက္ေလးကို ျဖည္းညွင္းစြာ

 

အေခါက္ေလးကို ျဖည္ ခ်လုိက္သည္… ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ကို အသံတိတ္ဘုရားစာရြတ္၍ …

 

 

 

ဆက္ရန္

 

ဆား