“ေနရာေပး၏ မေပး၏”

မေန႔ကအလုပ္ကျပန္ေရာက္ေတာ႔ ဖိတ္စာေလးတစ္ေစာင္ခုံေပၚမွာေတြ႔ရပါတယ္။

ေကာက္ဖတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ နွစ္ေပါငး္မ်ားစြာ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားၾကတဲ႔ ေဆြမ်ဳးိအိမ္က အလွဴဖိတ္စာေလးျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။

ေနာက္စာတုိေလးတစ္ေၾကာင္း။

“အကုိေလးေရ.. လူၾကီးေတြလက္ထက္ကျဖစ္ခဲ႔တာ က်ေနာ္တုိ႔လက္ထက္မွာသင္ပုန္းေခ်လုိက္ရေအာင္ေနာ္”

လုိ႔၀ုိငး္စက္လွပတဲ႔လက္ေရးေလးကုိဖတ္လုိက္ရပါတယ္။

ေရးတ႔ဲသူကေတာ႔က်ေနာ္႔ညီမ၀မး္ကြဲ “ေအးေအးျမင္႔”

 အိမ္ေနာက္ေဖးကထြက္လာတဲ႔ မဒမ္ေပါက္က

ေန႔လည္က” မိေအးကိုယ္တုိင္လာေပးသြားတာ လာမယ္႔ဥပုဒ္ေန႔

အကိုေလးလာျဖစ္ေအာင္လာပါလုိ႔လဲ ေျပာသြားေသးတယ္”လုိ႔ သတင္းေပးပါတယ္။

က်ေနာ္လဲ အိမ္ထဲ၀င္ အ၀တ္အစားလဲျပီး  ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚမွာထုိ္င္မိမွ

မိေအးေရးသြားတဲ႔စာေလးကေနအစျပဳျပီး အရင္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။

 @@@@@@@@@@@  @@@@@@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

အတိတ္ဆုိတာ အေကာင္အထည္မျပနုိင္ေပမယ္႔ ေမ႔ေပ်ာက္လုိ႔ ေမ႔ေဖ်ာက္လုိ႔မရစေကာငး္တာလဲအမွန္။

လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္ကဘဲဆုိပါစုိ႔။

မိေအးတုိ႔ အဖြား နဲ႔ က်ေနာ္႔ အဖြားက အထက္ေအာက္ညီအမ။

အဖြားက အၾကီး မိေအးတုိ႔အဖြားက အငယ္။

မိေအးနဲ႔က်ေနာ္က်ျပန္ေတာ႔လဲ က်ေနာ္က 2ႏွစ္ၾကီးတယ္။

သူ႔အကိုက က်ေနာ္ထက္ 2ႏွစ္ၾကီးေတာ႔ သူ႔အကိုက ကိုကိုၾကီး က်ေနာ္က ကိုကိုေလး အလုိလုိျဖစ္သြားပါတယ္။

တစ္ႏွစ္မွာ မိေအးတုိ႔ အဖြားက သူ႔ေျမးေတြကို အလွဴၾကီးလုပ္ေပးပါတယ္။

က်ေနာ္ကုိ သူတုိ႔အလွဴမွာထည္႔ျပီး လွဴဘုိ႔ေျပာေတာ႔ က်ေနာ္႔အဖြားကလက္မခံပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွတ္မွတ္ရရ အေမ႔ဖက္က အဖြားတုိ႔ အဖုိးတုိ႔က စီးပြားေရးအဆင္မေျပျဖစ္ေနတဲ႔အခိ်န္၊

အဲေတာ႔ သူမ်ားအလွဴထဲမွာကုိယ္႔ေျမးကုိ  ေရာေကာေသာေကာနဲ႔ မလုပ္ခ်င္လုိ႔ မထည္႔တာလဲျဖစ္နုိင္သလုိ

ေနာက္အဖြားကိုယ္တုိ္င္ကလဲ က်ေနာ္တုိ႔ကို ရွင္ျပဳေပးမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားတာေၾကာင္႔လဲပါ ပါမယ္။

မန္းေလးထုံးစံအတုိင္းအလွဴမတုိင္ခင္ကတည္းက ေမာင္ရွင္ေလာငး္အတြက္အက်ီေတြသြားငွားၾက

သကၤနး္ေတာင္းေတြက်က္ၾက နဲ႔ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးၾကီးပါဘဲ။

ဒါနဲ႔ဘဲ အလွဴမွာပါတဲ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမတေတြ တရုနး္ရုနး္ တျပဳံဳးျပဳံးန႔ဲ႔သြားၾကလာၾက

 ၀တ္ၾကစားၾကတာကုိ ပါ၀င္ခြင္႔မရတ႔ဲ က်ေနာ္႔မွာေငးၾကည္႔ေနရတာေပါ႔။

အဖြားရဲ႕ ညီမကလဲ သူ႔အလွဴထဲကို က်ေနာ္႔ မထည္႔လုိ႔ အဖြားကုိသိပ္ေတာ႔ အစာမေၾကပါဘူး။

သူကလဲ ေမာင္ႏွမအားလံုး တစ္စုတစ္ေ၀းၾကီး အလွဴထဲမွာပါေစခ်င္ပုံရပါတယ္။

 

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ အလွဴေန႔ေရာက္လာပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္နဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ႔ ဘုနး္ၾကီးေက်ာင္းထဲမွာလုပ္တာပါ။

တကယ္႔ကို တေပ်ာ္တပါးၾကီးပါဘဲ။

ေမာင္ရင္ေလာငး္ေတြ ကို ဆံခ်ခါနီးေတာ႔ ထမငး္ေကြ်းတဲ႔အခ်ိန္မွာမွာ ျပႆနာတက္ေတာ႔တာပါဘဲ။

ခဏေနရင္ ဆံခ်ေတာ႔ မယ္႔ ေမာင္ရင္ေလာငး္ေတြကို ထမင္းေကြ်ူးပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က်ေနာ္ကလဲ သူတုိ႔နဲ႔ေရာျပီးထမင္းစားဘုိ႔၀ုိင္းထဲ၀င္လုိက္ပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ေမာင္ရင္ေလာငး္ေတြက မ်ားေတာ႔ ထမငး္၀ုိင္းက မဆန္႔ဘူးျဖစ္ေနပါေလေရာ။

မိေအးတုိ႔အေမက က်ေနာ္ကုိ

“နင္ေနာက္မွစားလုိက္ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြက အေရးၾကီးတာ။

သိပ္စားခ်င္ေနရင္လဲ ဒီနားမွာမစားနဲ႔ ဟုိဘက္သြားစား”

လုိ႔ေျပာလိုက္ေတာ႔ က်ေနာ္လဲ အဲဒီထမင္း၀ုိငး္ထဲက ထြက္လုိက္ရပါတယ္။

အဲလုိေျပာတဲ႔ အခ်ိန္မွာမိေအးတုိ႔အေမ ေလသံက နည္းနည္းေလးေတာ႔ မာသလုိလုိရွိပါတယ္။

မိေအးေျပာတာကို ၾကားသြားတဲ႔ ႔အေမၾကီးက က်ေနာ္႔လက္ကို ခပ္ၾကမး္ၾကမး္ေဆာင္႔ဆြဲျပီး

“လာ ျပန္မယ္” ဆုိျပီးဘုနး္ၾကီးေက်ာငး္ထဲက ေနထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကစျပီး အဖြားနဲ႔သူ႔ညီမတုိ႔  အိမ္ လုံး၀ကို အဆက္အဆံမရွိၾကေတာ႔တာ

သူတုိ႔တစ္ေတြ အသီးသီးကြယ္လြန္သြားတဲ႔အထိပါဘဲ။

လူၾကီးေတြကိုယ္တုိင္ အဆက္အဆံမရွိဘူးဆုိေတာ႔

က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ေတြကလဲဖာသိဘာသာ ေနလုိက္ၾကပါတယ္။

ဒီေတာ႔လဲ ေဆြခနး္မ်ဳိးခန္းျပတ္သလုိျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္။

မိေအးတုိ႔က်ေနာ္တုိ႔က လမး္ေတြ႔ႏုတ္ဆက္ အေခၚအေျပာျပန္ရွိေပမယ္႔ သာေရးနာေရး ကေတာ႔

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖိတ္တယ္ျပဳတယ္မရွိၾကေတာ႔ပါဘူူး။

အခုမွသာ မိေအးက ဘယ္လုိစိတ္ကူးေပါက္သြားလုိ႔ျပန္ဆက္တယ္မသိပါဘူး။

&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&& &&&&&

က်ေနာ္ဆယ္တနး္ေအာင္ျပီးေတာ႔ အစုိးရအလုပ္ထဲကုိ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ေရာက္သြားပါတယ္။

က်ေနာ္အလုပ္လုပ္ရတဲ႔စက္ရုံက လူၾကီးမ်ား အာရုံမရွိတဲ႔ မ်က္႔ေစ႔မက်တဲ႔စက္ရုံျဖစ္ေနေတာ႔

ဘာေလးဘဲျဖစ္ျဖစ္သူမ်ား ရဲ႕ ေနာက္မွာပါဘဲ။

အဲဒီေခတ္က လူၾကီးမ်က္ေစ႔က်တယ္ဆိုတဲ႔  ေနရာေတြက  လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္တယ္ ၀င္ေငြေကာငး္တယ္ဆုိတဲ႔

စက္ရုံေတြ ဌာေနေတြပါဘဲ။

အဲေတာ႔ရုံးသုံးဘုိ႔ေပးထားတဲ႔ကားေတြက သူမ်ားမလုိခ်င္တဲ႔ကားခပ္စုတ္စုတ္ေတြေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔စက္ရုံက ျမဳိ႔ရဲ႕ အေနာက္ဖက္ဆုံးျမစ္ဆိပ္နားမွာ။

ေစ်းသြား၀ယ္မယ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ရုံးေတြကုိသြားမယ္ သမ၀ါယမကေပးတဲ႔ပစၥညး္ေတြသြားထုတ္မယ္

ဆုိတဲ႔ကိစၥေတြရွိလုိ႔ ျမဳိ႔ထဲသြားမယ္ဆုိရင္

 တစ္ျပေလာက္သြားျပီးရင္ ထုိးထုိးရပ္တတ္လုိ႔ စီးသူတုိငး္ဆင္းတြန္းမွဆက္သြားတတ္တဲ႔

ေရွးခ်က္ဗလက္ကားၾကီးကို တြန္းစီး  စီးခ်င္ရင္စီး ။

ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေရွ႔ေခါငး္ကလြဲရင္ ေနာက္က ေဘာ္ဒီတစ္ခုလုံး ပုခက္လြဲသလုိလွဳပ္ေနတတ္တတဲ႔

“ကားပုခက္”အီး2000ကို စီးခ်င္စီးေပါ႔။

ေရြးစရာကားက ဒီႏွစ္စီးပါဘဲ။

ဒီေတာ႔လဲ နွစ္စီးထဲက တြန္းစရာမလုိတဲ႔ ကားပုခက္ကိုဘဲသုံးၾကပါေတာ႔တယ္။

“ကားပုခက္”ကိုစီးမယ္ဆုိရင္ ေရွ႔ခန္းကို ရေအာင္ဦးၾကပါတယ္။

ဒါမွ အလွုပ္သက္သာတာကိုး။

တစ္ရက္ေတာ႔ စီက်ဴက အပ်ဳိၾကီး မၾကည္ၾကည္၀င္း ကလဲ ျမဳိ႔ထဲသြားမယ္။

ရုံးေပၚက ေငြစာရင္းက မျမျမ၀င္းကလဲ ဘဏ္သြားျပီး လစာေတြထုတ္မယ္။

စီမံကေဒၚခင္ရီ္ကလဲ ေစ်းထဲမွာ ရုံးသုံးစာအုပ္ေတြအ၀ယ္ထြက္မယ္ဆုိေတာ႔

မင္းသုံးပါးဆုံေနပါတယ္။

သြားမယ္လဲလုပ္ေရာ ထုံးစံအတုိငး္ေရွ႔ခနး္စီးနုိင္ဘုိ႔ေနရာဦးေတာ႔တာေပါ႔။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔သြားခါနီးမွ မျမျမ၀င္းအတြက္ဖုန္းလာေတာ႔ ရုံးထဲတစ္ခါျပန္၀င္ရပါတယ္။

ေဒၚခင္ရီ က လူၾကီးဆုိေတာ႔ ေအာ္ေတာ္မက္တစ္ေရွ႔ခန္းေပါ႔။

မၾကည္ၾကည္၀ငး္က ေစာေရာက္ေတာ႔ ေရွ႔ခန္းမွာထုိင္နွင္႔ပါတယ္။

ကားကလဲ ေမာင္းတဲ႔သူနဲ႔ဆုိမွ သုံးေယာက္ထက္ပုိထုိင္လုိ႔မရ။

အဲဒီမွာ မၾကည္ၾကည္၀င္းကလဲဖယ္မေပးေတာ႔ မျမျမ၀င္းက မလုိက္ဘူးဆုိေနခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ မိနး္မေတြထုံးစံအတုိင္း ေဗ်ာက္ေဖာက္ေတာ႔ တာေပါ႔။

သူမ်ားသြားမယ္ဆုိမွ ဇြတ္လုိက္တယ္ေပါ႔။

ဟုိဘက္ကလဲ ဒီလုိမွန္းမသိရင္မလုိက္ပါဘူး ကားဆရာကိုေအာင္ေမာငး္က ျမဳိ႔ထဲသြားမယ္ဆုိလုိ႔

ၾကဳံတာနဲ႔လုိက္တာေပါ႔။

ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကားဆရာကိုေအာင္ေမာင္း ကဘဲ အပ်ဳိၾကီးကို ဇြတ္ေနရာေပးသလုိအေျပာခံရပါတယ္။

ဇာတ္သိမ္းခန္းကေတာ႔ အရင္က အေတာ္ေလးတည္႔တဲ႔ ၾကီးၾကီး၀င္နဲ႔မ်ားမ်ား၀င္ လုိ႔နာမည္ေျပာင္ေပးထားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ခပ္တနး္တန္းျဖစ္သြားတာပါဘဲ။

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$ $$$$$$$$$$$$$$$$$$$$ $$$$$$$$$$$$$$$$$$ $$$$$$$$$$$$$$$$$

ဒီကားေရွခနး္ကိုလုထုိ္င္တဲ႔အေၾကာင္းေလးေတြးမိေတာ႔ က်ေနာ္မိတ္ေဆြအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ေျပာတာကုိ

သြားသတိရမိပါတယ္။

လြန္ခဲ႔ ထဲ႔ ႏွစ္လေလာက္က သူတုိ႔စာေပသမားေတြ အဖြဲ႔လုိက္ၾကီးခရီးအတူသြားပါသတဲ႔။

အဲဒီမွာ နာမယ္ရေသာ မရေသာ စာေပ၀ါၾကီးေသာ ႏုေသာ

အသက္ငယ္ေသာၾကီးေသာ ေအာင္ျမင္ေနေသာ မေအာင္ျမင္ေသာ

ဆရာ႔ဆရာၾကီးမ်ားအစုံပါ ပါသတဲ႔။

အဲဒီအထဲမွာ လက္ရွိေအာင္ျမင္တက္ၾကြေနတဲ႔ လူလတ္ပုိင္းစာေရးဆရာလဲပါ ပါသတဲ႔။

လူအမ်ားၾကီးသြားၾကေတာ႔ ကားကလဲကားအေကာင္းေတြလဲပါ ခပ္လတ္လတ္လဲပါေပါ႔။

အဲ တစ္ေနရာရာကိုသြားေတာ႔မယ္ဆုိရင္ အဲဒီေအာင္ျမင္တက္ၾကြေနတဲ႔ဆရာက

အေကာငး္ဆုံးကားေရွ႔ခန္းမွာ ဖ်ပ္ကနဲေနရာယူျပီးသာျဖစ္ေနတတ္ပါသတဲ႔။

အစကေတာ႔ ဘယ္သူမွသတိမထားမိေပမယ္႔ သြားတဲ႔ရက္ၾကာေလေလ သူေနရာယူတာကေပၚလြင္ေလ

ဆုိတာအမ်ားေမးေငါ႔စရာ ျဖစ္သေပါ႔ေနာ္။

######### ################## ############### ###########

ေနာက္တစ္ခါက ေတာ႔ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုမွာျဖစ္တာပါ။

သူငယ္ခ်င္း “ခင္စန္းလြင္ “ရဲ႕သားမဂၤလာေဆာင္ေတာ႔ အားလုံးက ၀ုိငး္ကူၾကရတာေပါ႔။

သားဦးလဲျဖစ္ ေတာ႔ သတုိ႔သားအေမက လဲ ဧည္႔ခံတဲ႔ေနရာမွာ လိုမွာျပဳမွာစုိးေတာ႔

သူငယ္ခ်ငး္ေတြကို ၀ုိင္းကူဘုိ႔မွာတာေပါ႔။

သူပုိစိတ္ပူတာက မဂၤလာေဆာင္ေနတဲ႔အခ်ိန္ မုန္႔တုိ႔ ေရခဲမုန္႔တုိ႔မေလာက္မငွျဖစ္မွာကို ပုိစိတ္ပူပါတယ္။

ေနာက္ သူမ်ားေတြေျပာတာက မဂၤလာေဆာင္မွာစိတ္အပူရဆုံးေနရာက မုန္႔ျပင္တဲ႔ေနရာ၊

မၾကည္႔နုိင္ရင္ မုန္႔ေတြပစ္စလက္ခတ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တာတုိ႔ အိမ္သယ္တာတုိ႔ လုပ္တတ္တယ္။

 အဲဒီေနရာမွာကုိယ္႔စိတ္ခ်ရတဲ႔လူထားဘုိ႔အၾကံေပး ၾကပါသတဲ႔။

အဲဒါနဲ႔သူကလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက သြက္သြက္လက္လက္ ေျပာရဲဆုိရဲရွိတယ္” မထား “ကို

အကူအညီေတာင္းလုိ႔  ေသခ်ာၾကည္႔ေပးဘုိ႔မွာေတာ႔ မထားကလဲ စိတ္ခ်ပါေပါ႔။

အဲဒီေန႔မနက္ “မထား”ကလဲ အားလုံးနဲ႔အတူမလုိက္ဘဲ မနက္ ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက

ေရာက္ျပီး အားလုံးကိုေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္စီစဥ္။

သူ႔အလုပ္ဆုိင္က တပည္႔ေလးနွစ္ေယာက္ကုိပါေခၚလာျပီး မုန္႔ျပင္တဲ႔နားမွာထားပါသတဲ႔။

တကယ္မဂၤလာဧည္႔ခံတဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ဧည္႔က်လာေတာ႔ ့ “မထား” လဲ ၀င္ဧည္႔ခံပါသတဲ႔။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူတုိ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္၀ိုင္းထဲစုမိတဲ႔အခ်ိန့္ “မထား” ပါ၀င္ထုိင္္ျပီးစကားေတြ

ေျပာမိတာေပါ႔။

အဲဒါကို ျမင္သြားတဲ႔ ခင္စန္းလြင္က

“မထားရယ္ငါကညည္းကို မုန္႔ျပင္တဲ႔ေနရာ ေနခုိင္းတာ ညည္းက ဒီမွာလာ ေလေပါေနတယ္”

လုိ႔စိတ္တုိတဲ႔ေလသံနဲ႔ေျပာလုိက္ိေတာ႔ မထားလဲ ထသြားပါသတဲ႔၊

မဂၤလာေဆာင္ျပီးလုိ႔ ညမွာ ဧည္႔ခံပြဲလုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ မထား ကိုမျမင္ေတာ႔ ခင္စန္းလြင္က သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ

ေမးေတာ႔ မွ “လာမွာ မဟုတ္ဘူး မနက္က မဂၤလာေဆာင္ျပီးေတာ႔ ငါ႔အိမ္လာျပီး ငုိခ်င္းခ်သြားတယ္။

သူငယ္ခ်င္းခ်င္းအတူတူ သူမ်ားကိုေတာ႔ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေလးဧည္႔ခံခိုင္းျပီး သူ႔က်မွ ေနာက္ေဘးေခ်ာင္မွာ

သူခုိးေစာင္႔ခုိင္းထားတယ္လုိ႔လာေျပာသြားတယ္”လုိ႔ မႏြယ္က ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ပါတယ္။

############ $$$$$$$$$$$$$$$$$ ^^^^^^^^^^^^^ $$$$$$$$$$$$$$$$$$

ဒါကေတာ႔ ေခတၱခဏေလး ေနရတဲ႔ ေနရာနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ အမွတ္ရစရာေလးေတြေပါ႔။

ဟုိတစ္ရက္က ဆရာမၾကီးနဲ႔ ဒီေနရာေလးေတြအေၾကာငး္ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဆရာမၾကီးက ျမန္မာနုိင္ငံအျပင္ထြက္လုိ႔ ပညာလဲသင္ဘူးပါတယ္။

သူေျပာျပတာေလးက ေတာ႔

“ဆရာမၾကီးတုိ႔ ဟုိမွခဏေနတုနး္ကေတာ႔ ဒီလုိဧည္႔ခံပြဲမ်ဳးိဆုိရင္ စားစရာေသာက္စရာေလးကို

လက္ထဲကိုင္၊ဟုိဟုိဒီဒီေလ်ာက္သြားရငး္ စကားေျပာၾကတာဘဲ။

အုပ္စုဖြဲ႔ျပီးထုိင္ေနတာေတြ႔ရင္ၾကည္႔လုိက္ ဆရာမၾကီးတုိ႔ အာရွကလူေတြဘဲ”လုိ႔ေျပာပါတယ္။

အဲေတာ႔ ေရွ႔မွာထားတယ္ ေနာက္မွထုိင္ရတယ္ဆုိတဲ႔ ျပႆနာမရွိေတာ႔ဘူးေပါ႔ေနာ္။

ေနာက္အခု ျမန္မာျပည္ကေခတ္နဲ႔တေျပးညီတုိးတက္လာေတာ႔ နုိင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြလဲ

ၾကည္႔လာရပါတယ္။

အဲဒီရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ သူေဌးတုိ႔ ပိုင္ရွင္တုိ႔ေမာ္ေတာ္ကားစီးရင္ ေနာက္ခန္းက ခပ္ခန္႔ခန္႔ၾကီး

ထုိင္လုိက္သြားတာေတြကို ေတြ႔ေနရပါေရာ။

ဒီမွာကေတာ႔ ေျပာင္းျပန္ ကားေခါင္းခန္းမွာ ထုိင္ရမွ “ဆရာၾကီး”လုိ႔စိတ္မွာ

မွတ္ၾကတာကိုးဗ်။

  @@@@@@@@@@@@ ##################$$$$$$$$$$$$$$$$^^^^^^^^^

တကယ္တမ္းေတြးၾကည္႔ေတာ႔လဲ အျမဲလဲမဟုတ္ တကယ္႔ ကို ခဏေလး အခ်ိန္ပုိင္းေလး

ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရတဲ႔ ေနရာေလးအေပၚမွာ အရမး္ကို ခံစားလုိက္ၾကတာကိုး။

ေနာက္က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြ႔ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ထဲမွာ ေရွ႔မွာေနရမွ ဦးစားေပးခံရတယ္လုိ႔

စိတ္ထဲမွာစြဲေနတာလဲ  ပါ ပါတယ္။

အဲေတာ႔ ကိုယ္႔ ကို ေရွ႔မွာမထားရင္ အလုိလုိေနရင္းသိမ္ငယ္သြားသလုိ အႏွိမ္ခံရတာလုိလုိ

ထင္မိသေပါ႔ေနာ္။

က်ေနာ္တုိ႔ သုံးစြဲတဲ႔စကားလုံးထဲမွာကုိက” ဦး”ဆုိတဲ႔စကားကုိ ေရွ႔တန္းတင္ထားတာကုိး။

အိမ္ဦးနတ္ တုိ႔ အိမ္ဦးခန္း တုို႔ အဦးဆုံးေနရာတုိ႔ဆုိျပီး အေလးအျမတ္ထားခဲ႔ၾကတာကိုးဗ်။

ကဲ ဘာမဟုတ္တာတဲ႔ ေနရာေလးနဲ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ႏွစ္ေပါငး္မ်ားစြာ ေ၀းကြာခဲ႔ရတာၾကာေပါ႔။

ဒီတစ္ခါေတာ႔ သူတုိ႔ဘယ္ေနရာထားထား က်ေနာ္ကေတာ႔ ေက်နပ္စြာ ေနမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီးသားပါ။

က်ေနာ္တုိ႔အသက္ေတြလဲ မငယ္ေတာ႔ဘူးေလ။

ေနာင္အလြန္ဆုံး ဒီလုိဆုံနုိင္မယ္ ဆုံခြင္႔ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ မင္းသားၾကီး ေက်ာ္ဟိနး္က

မင္းသားငယ္ ေက်ာ္သူကုိ ေျပာသေလာက္လက္ကေလးေထာင္ျပသေလာက္ ႏွစ္အပုိင္းအျခားေလာက္

ေနရရင္ကံေကာငး္ပါဘဲ…………………………………………..။

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး

(21-1-2012)