“မတန္စေကာင္း တန္စေကာင္း (လြတ္လပ္ခြင္႔)”

 

တစ္ရက္မွာကြ်န္ေတာ္အိမ္နီးနားခ်င္း  ကုိေဆြ ရဲ႕ တူေလး ဖုိးေက်ာ္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လုိက္လာပါတယ္။

ဆုိင္ေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္စားခ်င္တာ ကုိယ္မွာျပီးတဲ႔အခါ ကြ်န္ေတာ္ မေန႔ညကတည္းက

သိခ်င္တာေလးရွိေတာ႔ ဖုိးေက်ာ္ကုိေမးရပါေတာ႔တယ္။

“မေန႔ညတုံးက ကုိၾကီး တုိ႔အိမ္က ဘာေတြ ကြဳိ္င္ေနၾကတာလဲဟ”

“ထုံးစံအတုိင္းေပါ႔ေလးေပါက္ရာ ကုိၾကီးန႔ဲသူ႔အေဖဘဲေပါ႔”

“အိမ္ကုိမုိးခ်ဳပ္သန္းေခါင္မွျပန္လာတာမ်ိး “ေလးေဆြ” က မၾကိဳက္ဘူး၊

ကုိၾကီးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆုံရင္မုိးခ်ဳပ္မွာျပန္လာ ၀င္းထရံေက်ာ္၀င္၊
ေလးေဆြသိေတာ႔ သူခုိးလမ္းျပဆုိျပီး ဆူ၊

အဲေတာ႔ ကုိၾကီးကလဲ သူ႔ကိုေနရာတကာလုိက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္ဆုိျပီး ျပန္ေျပာ ျဖစ္ေနက် ဇာတ္လမး္ေလးပါ”

လုိ႔ရီရီေမာေမာနဲ႔ျပန္ေျပာပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ညေနပုိငး္မွာ ကုိၾကီးနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာဆုံၾကပါတယ္။

ကုိၾကီး ကသူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ထုိင္ေနရာကေန က်ေနာ္ထုိင္တဲ႔ခုံဘက္ကို ကူးလာပါတယ္။

ေျပာေနက်အတုိငး္ သူ႔အေဖက သူ႔ကုိခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ဖုိးေက်ာ္တုိ႔အေဖဆို ဖုိးေက်ာ္ကုိ

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထားတဲ႔အေၾကာင္း၊ဘယ္ေတာ႔မွအဆူမခံရတဲ႔အေၾကာင္း၊သူ႔စိတ္ထဲမွာခံစား

ေနရတာေတြကို ေျပာပါေတာ႔တယ္။

ကြ်န္ေတာ္႔မွာလဲ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ၾကားရလြန္းလို႔ အလြတ္ေတာင္ရေနပါျပီ။

အဲဒီေန႔ညေနထမင္းစားျပီး အိမ္ေရွ႔မွာထုိင္ေနတုံး ကိုေဆြ ကုိလွမ္းျမင္လုိက္ေတာ႔ ေန႔လည္က

ကုိၾကီး ေျပာသြားတဲ႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္ ဆုိတာေလးကုိ ျပန္သတိရမိပါတယ္။

 

ကိုေဆြတုိ႔နဲ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ က ငယ္ကတည္းက အိမ္ခ်င္းကပ္ရက္ေနလာၾကတာပါ။

ကိုေဆြရယ္ ကိုတာရယ္က ညီအကိုအရငး္။

အစကေတာ႔ တစ္၀ိုငး္ထဲမွာအတူေန မိဘေတြဆုံးပါးေတာ႔ အိ္မ္ကို ထက္၀က္ပုိင္းလုိ႔တစ္ေယာက္တစ္၀က္ေန၊

ကိုေဆြက ကိုၾကီး ကုိေလး ရယ္ အိတာဆုိတဲ႔သမီးတစ္ေယာက္ရယ္ေပါငး္သုံးေယာက္။

ကိုတာကေတာ႔ ဖုိးေက်ာ္အပါအ၀င္က်ားတစ္ေယာက္မေလးေယာက္ ေပါငး္ သားသမီးငါးေယာက္ေမြးထားပါတယ္။

စီးပြားေရးကေတာ႔ ညီအကိုနွစ္ေယာက္ သိပ္မကြာသလုိ သားသမီးခ်င္းေတြရဲ႕အသက္ေတြကလဲ

သိပ္မကြာတဲ႔ရြယ္တူေတြျဖစ္ေနပါတယ္။

ခက္တာက စရုိက္မတူၾကတာပါ။

ဖုိးေက်ာ္တုိ႔ ေမာင္နွမတစ္ေတြက ေအးေအးေဆးေဆး ေသေသ၀ပ္၀ပ္။

ကိုၾကီးတုိ႔ ေမာင္နွမတစ္ေတြၾကျပန္ေတာ႔လဲ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးလြတ္လြတ္လပ္လပ္။

ဖုိးေက်ာ္တုိ႔အိမ္က ဘာသံမွမၾကားရေပမယ္႔ ကုိၾကီးတုိ႔အိမ္ဘက္က အျမဲတမ္း ဆူညံပူညံ။

ကုိၾကီးတုိ႔အိမ္ဖက္မွာ  အမိန္႔တစ္ခု စည္းကမး္တစ္ခု ထုတ္ျပီဆုိတာနဲ႔

“ေလးေပါက္….သိလား…”လို႔အစခ်ီျပီး သူတုိ႕အေဖထုတ္တဲ႔စည္းကမ္းကလနားေတြ

ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို သူတုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကလာေျပာေနၾက။

သူတုိ႔ေျပာခ်င္ရာေျပာျပီးတာနဲ႔ ႔

“သိလား ေလးေလး ဖုိးေက်ာ္တုိ႔အေဖကေတာ႔  ဘာမွေရွာ႔မရွိဘူး အျငိ္မ္ဘဲ”

ဆုိျပီး အားက်စိတ္ကေလးနဲ႔ အဆုံးသတ္ပါတယ္။

သူတုိ႔မိသားစုနွစ္စုအေၾကာငး္ကုိ ေသခ်ာျပန္စဥ္းမိပါတယ္။

ကိုတာ ကသားသမီးေတြကို လႊတ္ထားျပီး ကုိေဆြကဘဲတင္းက်ပ္လြန္းေနသလားေပါ႔။

 

ျပီးခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြကအျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ျပန္ျပီးေတြးၾကည္႔မိတဲ႔အခါ………

ဖုိးေက်ာ္လဲ လူငယ္ဆုိေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ အေသာက္အစားမကင္းသလုိကိုၾကီးလဲမကင္းပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ဖုိးေက်ာ္မူးျပီးအိမ္ျပန္လာတယ္ဆုိမရွိပါဘူး။

ကိုၾကီးတုိ႔အဖြဲ႕ေတာ႔ မူးျပီးျပန္လာ အိမ္ေပါက္၀မွာတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေအာ္ဟစ္ႏုတ္ဆက္။

တစ္ရပ္ကြက္လုံးနုိးတဲ႔အထိ။

သူ႔အေဖထြက္ေအာ္မွလူစုခြဲၾကပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ လဲ ဟုိမွာရန္ျဖစ္ခဲ႔ျပန္ျပီ ဒီမွာရန္ျဖစ္ခဲ႔ျပန္ျပီဆုိလုိ႔လုိ္က္ေျဖရွင္းခဲ႔ရတာ၊

ဆုိင္ကယ္နဲ႔၀င္တုိက္ခဲ႔လုိ႔ ကားနဲ႔၀င္က်ဳံးခဲ႔လုိ႔ အိမ္လိုက္လာျပီးအေလ်ာ္ေတာငး္ခံရတာ၊

ေက်ာငး္မတက္လုိ႔ တုိင္စာပုိ႔လုိ႔ ေက်ာင္းကုိလုိက္ရတာဆုိေတာ႔ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔သူ႔အေဖ ကိုေဆြ ကစိတ္ေတြတုိပါတယ္။

ဖုိးေက်ာ္လဲ လူငယ္ဆုိေတာ႔ အေပါင္းအသင္းမ်ားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔အေပါင္းအသင္းမွန္သမွ်ကိုအိမ္ေခၚလာေလ႔မရွိသလုိ

ျဖစ္ပ်က္သမွ် သူ႔ကိစၥကို သူျပီးစီးေအာင္ရွင္းထားခဲ႔ပါတယ္။

အိမ္သယ္မလာတတ္ေတာ႔ 

ဖုိးေက်ာ္နဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ ဘာျဖစ္ျပန္ျပီညာျဖစ္ျပန္ျပီဆုိတာ မၾကားဘူးပါဘူး။

ဒီကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္ျပီးဖုိးေက်ာ္ကိုေမးၾကည္႔ဘူးပါတယ္။

သူေျဖတာေလးကေတာ႔

“ေလးေပါက္ရ…. အေဖကမွာထားဘူးတယ္။

မင္းတုိ႔ေမာင္နွမေတြကို ဘယ္လုိမလုပ္နဲ႔ညာလုိမလုပ္နဲ႔လုိ႔ အေဖတုိ႔က ဇြတ္မကန္႔သတ္ခ်င္ဘူး။

အဲေတာ႔ မင္းတုိ႔ အမွား မလုပ္သမွ် မငး္တုိ႔ကို အေဖက ကန္႔သတ္စရာမလုိဘူး။

ေအးျပႆနာတစ္ခု တက္လာရင္ေတာ႔ ကန္႔သတ္ခ်က္တစ္ခုထြက္လာမွာေနာ္။

မင္းတုိ႔ကို လြတ္လပ္ခြင္႔အျပည္႔ေပးထားတယ္

အဲေတာ႔ ကိုယ္ဘာသာကုိယ္ဆင္ျခင္မူ႔နဲ႔ေနပါ။

ကုိ္ယ္႔လြတ္လပ္ခြင္႔ကို ဖ်က္ဆီးတာ ကို္ယ္ ကိုယ္တုိင္ဘဲဆုိတာေတာ႔ မေမ့နဲ႔”

@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @  @ @ @ @ @ @ @ @ @ @  @ @ @ @  @

 

ဟုိစဥ္းစား ဒီစဥ္းစားနဲ႔ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာျပီး စဥ္းစားမိျပန္ေတာ႔ က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြရဲ႕အလုပ္ထဲမွာ ျဖစ္တာေလးကုိဆက္စပ္ျပီး သတိရမိျပန္ပါတယ္။

“ေဘာစိက ဘက္လုိက္တယ္”ဆုိတဲ႔ျပႆနာေလးပါ။

က်ေနာ္မိတ္ေဆြက လုပ္ငန္းတည္ေထာင္စမွာ လူကလဲနည္းနည္းေလးနဲ႔စေတာ႔

လုပ္ငန္းခြင္စည္းကမ္းဆုိတာကို သိပ္တိတိက်က် မလုပ္ခဲ႔ပါဘူး.

မိသားစုပုံစံနဲ႔ဘဲ ခ်ီတက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လုပ္ငန္းက တုိးတက္လာတဲ႔အခါမွာေတာ႔

၀န္ထမ္းေတြလဲ သူ႔အဆင္႔နဲ႔သူ အမ်ားၾကီးျဖစ္လာ၊

လုပ္ငန္းထဲမွာလူမ်ားလာေတာ႔  ျပႆနာလဲမ်ားလာပါတယ္။

အဲေတာ႔ အရင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထားခဲ႔တာမွန္ေပမယ္႔ အခုေတာ႔လုပ္ငန္းခြင္စည္းကမ္းေတြထုတ္ရပါေတာ႔တယ္။

အဲေတာ႔လဲ နည္းနည္းေလးေတာ႔ ေပရွည္ လာသေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔လည္းစည္းကမ္းဆုိတာ စာအုပ္ထဲရွိတာဘဲဆုိျပီး ျမန္မာ႔နည္းျမန္႔မာဟန္နဲ႔ေဖာက္ဖ်က္တတ္ၾကပါေလေရာ။

အလုပ္ခ်ိန္က မနက္8နာရီအေရာက္လုိ႔သတ္မွတ္ထားေပမယ္႔ တစ္မိနစ္ႏွစ္မိနစ္ေနာက္က်လာ။

ျပီးရင္ အလုပ္ကနာရီက ျမန္တယ္တုိ႔ ဘာျပဳတယ္ညာျပဳတယ္ေတြ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ျပန္ေရာ။

လုပ္ငနး္ခြင္ထဲက အျပင္ထြက္ရင္ လက္မွတ္ထိုးထြက္ရမယ္ဆုိလဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္။

ဖုနး္ေျပာရင္မွတ္တမ္းေရးပါဆုိရင္လဲ မေရး။

ပိုဆုိးတာက အေရာင္းအ၀ယ္ေငြေၾကးပါ ပါလာေတာ႔ မရုိးသားတာ မလိမ္႔တပါတ္လုပ္တာေတြကလည္း

အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ႔ ရွိပါတယ္။

ေနာက္၀န္ထမ္းအေတာ္မ်ားမ်ားက အလုပ္ကိစၥနဲ႔အျပင္ကိုခုိင္းလုိ္က္ျပန္ရင္လဲ သူတုိ႔သြားခ်င္ရာကိုသြား

လည္လို႔ပါတ္လုိ႔အားရ ေ၀႔လုိ႔ အားရမွ ျပန္လာ၊

အဲအလုပ္ထဲေရာက္ျပိးဆုိရင္ေတာ႔ ဘယ္လုိခက္ခက္ခဲခဲလုပ္ရတယ္ဆုိျပီး ပြားေတာ႔ျပတတ္ရတာေပါ႔။

ခက္တယ္လုိ႔ေတာ႔ပြားရမယ္ေလ အဲေတာ႔မွ မကုန္ခဲ႔ရတဲ႔ စားရိတ္ေတြလဲ ကုန္တယ္ဆုိစာရငး္ထုတ္လုိ႔

ေကာင္းမွာကုိး။

 

ေနာက္အလုပ္က ပစၥည္း၀ယ္ခုိင္းျပီဆုိျပန္ရင္လဲ ကိုယ္တြက္က်န္ေအာင္ခ်န္လုိခ်န္။

ဖန္ခ်င္သလုိဖန္ၾက၊

(အခုေခတ္မွာ ဆုိင္ေတြက ေဘာက္ခ်ာဆုိတာ ၀ယ္သူ႔အၾကိဳက္၀ယ္သူေျပာတဲ႔ေစ်းနဲ႔ေရးေပးၾကပါတယ္။

၀ယ္သူအျမဲမွန္၏ဆုိတဲ႔အတုိင္းလုိက္ေလ်ာၾကပါတယ္။)

 

သူတုိ႔ အလုပ္ထဲမွာ  ကိုထြန္းေတာက္ ဆုိတဲ႔၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ရွိပါသတဲ႔။

သူက ဒီအလုပ္မွာ ေရာက္လာတာ သိပ္အၾကာၾကီးေတာ႔လဲ မဟုတ္ သုံးေလးနွစ္ဘဲရွိပါေသးတယ္။

လူကေတာ႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ခပ္မာမာ အလုပ္ကေတာ႔ တကယ္လုပ္ပါသတဲ႕။

သူက ခြင္႔လဲယူ ခဲ ပါသတဲ႔။

လူမွန္ရင္ေတာ႔ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥကေတာ႔ ရွိစျမဲပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ သူက သူ႔ကိစၥျပီးတာနဲ႔လုပ္ငန္းခြင္ကုိ ျပန္၀င္ျပီးအလုပ္ေတြဆက္လုပ္ပါသတဲ႔။

တစ္ေနကုန္ခြင္႔ယူတယ္ဆုိတာလဲမရွိပါဘူးတဲ႔။

ကိုထြန္းေတာက္ က အေရာင္းဘက္မွာတာ၀န္က်ေတာ႔ နယ္ကုန္သည္ေတြကို သူကုိယ္တုိင္ေရာငး္

သူနာမယ္နဲ႔ဘဲေငြလႊဲခုိင္းတာေတြလုပ္ေလ႔ရွိပါတယ္။

ဒါကလဲ သူ႔ေဘာစိနဲ႔ ၾကဳိတင္ညွိနုိင္းျပီးမွလုပ္တာပါတဲ႔။

ေနာက္အလုပ္ကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္လာရင္ ခက္ခဲတာတုိ႔ ဘာတုိ႔ကုိလဲစာမဖြဲ႔

လုပ္စရာရွိတာျပီးစီးေအာင္ ျမန္နုိင္သမွ်ျမန္ေအာင္လုပ္ေလ႔ရွိပါသတဲ႔။

အျခားသူကို တာ၀န္ေပးတဲ႔အလုပ္ကို ကိုထြန္းေတာက္ကို ခုိငး္လုိက္ရင္ အလုပ္လဲျမန္ျမန္ျပီး

စရိတ္ကလဲ သူတုိ႔ေလာက္မကုန္၊

ကုန္၀ယ္ခုိင္းရင္လဲ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေစ်းသက္သာဆုိေတာ႔

အခ်ဳိ႔ေသာလူေတြ လုပ္တာကုိင္တာ မူမမွန္တာ ကိုယ္အတြက္ခ်န္ထားတာေတြကို

ေဘာစိက ရိပ္မိလာ သိလာပါတယ္။

လုပ္ငနး္ရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွေတာ႔ သိပ္အူတဲ႔လူစားထဲဘယ္ပါမလဲေနာ္။

 

 

ဒီေတာ႔လဲ သိပ္အဆုိး၀ါးၾကီးမျဖစ္ခင္မွာ

သိတယ္ဆုိတာကိုေလာက္ဘဲအရိပ္အျမြက္ေျပာထားျပီး

မျဖစ္သင္႔တာ မျဖစ္ရေအာင္ၾကဳိတင္ကာကြယ္တဲ႔အေနနဲ႔ ေရာ လူေတြလုိက္နာခ်င္ေအာင္ ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ေတြလုပ္ လုိ႔စည္းကမ္းေတြထပ္ထုတ္ရပါသတဲ႔။

အလုပ္ေရာက္ခ်ိန္ျပန္ခ်ိန္ကို  ကိုယ္တုိင္ တိတိက်က်လက္မွတ္ထုိးရတာတုိ႔။

အျပင္ထြက္တာ ဖုနး္ဆက္တာ ခြင္႔ယူတာေတြကိုလည္း တိတိက်က်တင္ရတာတုိ႔

ေငြအသြင္းအထုတ္လုပ္တာမ်ဳိးတုိ႔ ပစၥညး္၀ယ္သြားတာမ်ဳိးေတြဆုိရင္ တစ္ေယာက္ထဲ

မသြားရဘူးတုိ႔ဘာတုိ႔ျဖစ္လာပါတယ္။

အလုပ္ေနာက္က်တာလဲ သတ္မွတ္တဲ႔အၾကိမ္ျပည္႔ရင္လခထဲကျဖတ္ ႔

အခ်ိန္မွန္ရင္ ေတာ႔ဆုေပး။

ခြင္႔ယူရင္လဲသတ္မွတ္တဲ႔ရက္ျပည္႔ရင္လခထဲကျဖတ္

ခြင္႔ မယူရင္ ဆုေၾကးေပးတာတုိ႔နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ပါေတာ႔တယ္။

ျပီးေတာ႔ ထုတ္ထားတဲ႔စည္းကမ္းကုိ ေဖာက္ဖ်က္ရင္အတိအက်ျဖတ္သလုိ

ေပးစရာကုိလည္း တကယ္ကိုေပးပါသတဲ႔။

အဲဒီေတာ႔ အရင္က လည္း စည္းကမ္းဆိုတာရွိေပမယ္႔ ေနခ်င္သလုိေနခဲ႔ ၾက

အခုအတိအက်လုပ္ျပီဆုိေတာ႔လူ႔သေဘာသဘာ၀အတုိငး္ ပြစိပြစိလုပ္လာၾကတာ႔ေပါ႔။

အထူးသျဖင္႔” ကိုထြန္းေတာက္”နဲ႔ယွဥ္ျပီးေျပာၾကသေပါ႔။

ေနာက္ေပါက္တဲ႔ေရႊၾကာပင္က အရင္ပြင္႔တယ္တုိ႔

ေဘာစိကုိဖားျပီးအလုပ္လုပ္ေတာ႔ နာမယ္ေကာငး္ရတယ္တုိ႔

အရင္ကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလာၾကတာသူေရာက္လာမွဘဲစည္းကမ္းေတြ

က တထုတ္ထဲထုတ္ေနတယ္ဆိုျပီး ေဗ်ာက္ေတြေဖာက္ၾကတာေပါ႔။

 

ပုိဆုိးသြားတာကေတာ႔ အလုပ္ကေနေငြထုတ္ေခ်းေပးတာ ကိုလုံး၀ရပ္လုိက္တာပါဘဲ။

အရင္တုံးက ေဘာစိက သူထဲက၀န္ထမ္းေတြ ထဲက ေငြေၾကးအခက္အခဲရွိရင္

ဆုိင္ကယ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ လို ပစၥည္းေလးေတြ ၀ယ္ခ်င္ရင္ အတုိးမဲ႔ေငြေခ်းေပးပါတယ္။

 

 သူေပးထားတဲ႔လခနဲ႔ခ်ိန္လုိ႔ အတုိင္းအတာတစ္ခုေတာ႔ သတ္မွတ္ထားတာေတာ႔ရွိတာေပါ႔။

ေနာက္မွ လခထဲတုိ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ေပးတဲ႔ဆုေၾကးေငြတုိ႔ ထဲကေနအခ်ဳိးက်ျပန္ျဖတ္ေပါ႔။

ကုိယ္႔၀န္ထမ္းအတြက္ ေစတနာနဲ႔လုပ္ေပးတာကုိ အခြင္႔ေကာင္းယူသူေတြေပၚလာျပန္ပါတယ္။

ခယ္မအတြက္ ဆုိင္ကယ္၀ယ္ေပးခ်င္တာတုိ႔ ေယာက္ဖကုိ ဘာ၀ယ္ေပးခ်င္တာတုိ႔တင္မကဘူး

အတုိးမဲ႔နဲ႔အလုပ္ကေန ေငြကုိေခ်း အျပင္မွာ တစ္ရာငါးက်ပ္တုိးေျခာက္က်ပ္တုိးနဲ႔အေၾကြးျပန္ခ်ေပး

ဆုိတာေတြလဲရွိလာတာကို ေဘာစိကသိေတာ႔ အခုစည္းကမး္အသစ္ေတြထုတ္တာနဲ႔ေရာျပီး

ေနာင္ဆုိဘယ္သူ႔မွေငြေခ်း မေပးဘူးလုိ႔ လဲ စည္းကမ္းထုတ္လုိက္ေတာ႔

 ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထားအားလုံးက

“ထြန္းေတာက္ေၾကာင္႔”လုိ႔ဘဲသတ္မွတ္လုိက္ၾကပါတယ္။

 

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးႏွစ္ခုကိုယွဥ္ၾကည္႔မိေတာ႔ ဘယ္ေနရာမွာမဆုိ စည္းကမး္တုိ႔ သတ္မွတ္ခ်က္တုိ႔

ဆုိတာေတြက လုိအပ္တယ္ဆုိရင္ေတာ႔ထြက္လာမွာအမွန္ပါဘဲ။

“လြတ္လပ္စြာ”ဆုိတဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုရဘုိ႔ဆုိတာအတြက္ တကယ္အဓိကက်တဲ႔လူက

ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပါဘဲ။

လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာေလ႔ရွိၾကပါတယ္၊

“အခြင္႔အေရးမရဘူးတုိ႔ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာမ်ားတယ္တုိ႔ လြတ္လပ္ခြင္႔မရဘူးတုိ႔”

ဒီေတာ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေရာ ဒီရလာတဲ႔အခြင္႔အေရးနဲ႔ထုိက္တန္ေအာင္ေနနုိင္တဲ႔

ေစာင္႔ထိနး္လုိက္နာမူ႔မ်ဳးိေရာ ရိွပါရဲ႕လားလုိ႔ ျပန္ေတြးၾကည္႔မိတာကိုပါ။

ဒီေတာ႔ “လြတ္လပ္ခြင္႔”ဆုိတဲ႔အခြင္႔အေရးကုိရဘုိ႔အတြက္

ကုိယ္ကလဲ ေပးထားတဲ႔လြတ္လပ္ခြင္႔နဲ႔ထုိ္က္တန္ေအာင္ေနဘုိ႔လဲ လုိအုံးမယ္ဆုိတာကို သိလာပါတယ္။

ေန႔စဥ္က်င္လည္ျဖတ္သန္းတဲ႔အခါမွာ

“ဒီလုိေတာ႔ မလုပ္သင္႔ဘူး ဒါမ်ဳးိကိုေတာ႔ေရွာင္သင္႔တယ္ ဒါေလးကေတာ႔ မသင္႔ေတာ္ေလာက္ဘူး”

လုိ႔  ကိုယ္အသိစိတ္နဲ႔ကို ဆင္ျခင္လုိ႔ေနခဲ႔ဘူးပါသလား?ဆုိတာကိုလဲေတြးမိေတာ႔

ကုိယ္ကုိတုိင္လည္း ေနခ်င္သလိုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနခဲ႔တာကို သိလာရပါတယ္။

အဲေတာ႔……………………………………………………

 

 

ကိုိေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(20-8-2011)