“မစားစေကာငး္ ………….စားစေကာငး္”

တစ္မနက္အလုပ္သြားေနတုနး္လမး္မွာမဆုံတာေလးငါးလေလာက္ၾကာေနတဲ႔”အီးကယ္ဂ်န္”ကုိေတြ႔ေတာ႔ ခဏရပ္ျပီး မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းႏွုတ္ဆက္ပါတယ္။

စကားေျပာေနရင္းမွ သတိထားမိတာ သူအေတာ္ေလးပိန္သြားတာကိုပါ။

သူလဲမအားကိုယ္လဲ မအားဆုိေတာ႔ ခဏေလးနဲ႔စကားျဖတ္ ဆက္သြားမယ္လုပ္ေတာ႔

“ကုိေပါက္ ေတာ္ေတာ္ေလး၀ေနျပီေနာ္ အစားေလွ်ာ႔စားအုံး က်ဳပ္ကေတာ႔ ညစာထမင္းမစားတာ

သုံးလေလာက္ရွိျပီ”လုိ႔ေျပာသြားေတာ႔မွ ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ျပန္ၾကည္႔မိပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာ သိပ္၀တယ္ေတာ႔မထင္မိပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ အရင္ကအကၤ်ီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႔ မေတာ္ ေတာ႔တာလဲ အမွန္ပါဘဲ။

အဲလုိသူေျပာလုိက္ေတာ႔ မွ အလုပ္ထဲေရာက္တဲ႔အခါ ကိုယ္႔ေဘးနားပါတ္၀န္းက်င္ကုိ သတိထားၾကည္႔မိပါေတာ႔တယ္။

အဂၤ်င္နီယာဌာနက “၀ေမေမ”ဆုိ ညစာ ထမင္းမစားေတာ႔တာ အေတာ္ၾကာျပီေျပာပါတယ္။

ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နည္းနည္းနဲ႔ အသီးအရြက္ဘဲစားတာပါတဲ႔။

၀သထက္ ၀လာမွာစုိးလုိ႔တဲ႔ ။

(သူ႔အရပ္က 5ေပ6လက္မေလာက္ရွိပါတယ္ အေလးခ်ိန္ကေတာ႔ ေပါင္တရာေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ ပိန္ပိန္ပါးပါး

စကားေျပာရင္ “ေမကေလ………. ေမကေလ………” သူ႔ကို ၀ေမေမ လုိ႔ နာမယ္ေျပာင္ေပးထားၾကတာပါ)

 

ဟုိ အေပၚဆုံးထပ္က အက္ဒမင္က “ဆမူးမူး”ဆုိတဲ႔ ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္မေလးကလဲ”ခ်မ္းခ်မ္း”ကိုအားက်လုိ႔

မနက္နည္းနည္းေန႔လည္နည္းနည္း ညစာဆုိ လုံး၀မစားတာ အေတာ္ၾကာဆုိဘဲ။

အာလူးမစားဘူး ကန္စြန္းဥမစားဘူး ၾကက္ဥမစားဘူး။

ေထာပတ္မစားဘူး ၊အဆီမ်ားတာမစားဘူး။အခ်ဳိမစားဘူး…………

ဆုိတဲ့……………..မစားဘူး စာရင္းက အေတာ္ကုိရွည္လ်ားပါတယ္။

 

စီမံေရးဌာနက “တုံမမ”ကလဲ အစားေလွ်ာ႔တာဘဲတဲ႔။

အရင္က သူကလဲနာမယ္နဲ႔လုိက္ေအာင္ ၀သူပါဘဲ။

အစားမက္တာေၾကာင္႔ ငယ္ငယ္က ပိန္သြယ္လွ်ေလးဘ၀ကေန နာမယ္ရင္း “ခင္သူဇာ၀င္း”ဆုိတာေပ်ာက္လုိ႔

“တုံမမ”ဆုိတဲ႔ဘြဲ႔တံဆိပ္ ကိုအမ်ားကခပ္ႏွိပ္လုိက္ၾကတာပါ။

ဒါေပမယ္႔ သူခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔လက္တြဲမယ္လုိ႔ရည္ရြယ္တဲ႔အခ်ိန္ကစလုိ႔ လုိက္ဖက္ညီေအာင္ “ဒုိင္းယက္”လုပ္မယ္လုိ႔ုဆုံးျဖတ္ပါသတဲ႔။

သူအားက်တဲ႔သူကေတာ႔ “ဗစ္တုိးရီးယားဘက္ခမ္း”ပါတဲ႔။

အခုေလာေလာဆယ္ကေတာ႔ သူအစားေတြေရွာင္တာ သိသိသာသာကို၀ိတ္ေတြက်ပါသတဲ႔။

သူ႔ရဲ႕ ပိန္နညး္ကေတာ႔ ထမင္းလံုး၀မစားေတာ႔ပါဘူးတဲ႔။

မနက္အိပ္ယာထရင္ ေရတစ္ခြက္ေသာက္။

ျပီးရင္ ဆန္ျပဳတ္တစ္ပန္းကန္ေသာက္ပါသတဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ေန႔လည္စာမစားေတာ႔ဘဲ ဆာလာရင္အသီးအနွံစားပါသတဲ႔။

ညေနရုံးဆင္းရင္ေတာ႔ ဆန္ျပဳတ္အရည္က်ဲက်ဲနည္းနည္းေလာက္ဘဲ စတိေသာက္ပါသတဲ႔။

ညစာကေတာ႔ လုံး၀မစားေတာ႔ ပါဘူးတဲ႔။သိပ္ဆာလြန္းမွဘဲ ပန္းသီးေလးတစ္စိတ္ေလာက္စားပါသတဲ႔။

အဲလုိ႔သူေနနုိင္လုိ႔လဲ ပြင္႔ေလာက္နီးနီးကေန အခု ဂြမ္းပုံၾကီးေလာက္ေတာ႔ ေရာက္သြားျပီလုိ႔ ဂုဏ္ယူတဲ႔မ်က္ႏွာေပးေလး

နဲ႔ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။

 

လူပ်ဳိၾကီး  ကိုသူေတာ္ကေတာ႔ တစ္မ်ဳိး။

(သူက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတြလုပ္တတ္ေတာ႔ ကြယ္ရာမွာ သူ႕ကို “သူေတာ္ေၾကာင္”လုိ႔ေခၚပါတယ္၊

လူေကာင္ၾကီးလုိ႔ လူပ်ဳိၾကီးလုိ႔ သာေခၚၾကတာ အသက္ကေတာ႔ 25ႏွစ္ဘဲရွိပါေသးတယ္။)

သူကလဲ ခပ္ဖုိင္႔ဖုိင္႔ထဲမွာ ပါ ပါတယ္။

အရင္က သူက ဒီလုိ ၀၀ျဖဳိးျဖဳးိဆုိတာကိုသိပ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။

“၀၀လွလွ ဘဲရွိတယ္ ပိန္ပိန္လွလွဆုိတာ မရွိဘူး”ဆုိတာသူ႔လက္သုံးစကားပါ။

အစားအေသာက္ကလဲ စားနုိင္သလား မေမးနဲ႔ ထမင္းအ၀စားဆုိင္က သူလာရင္ ထမင္းအုိးကိုဖြက္ထားပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူက အေ၀းသင္တက္ရင္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔အီစီကလီဇာတ္လမ္းေတြခင္းပါသတဲ႔။

သူ႔ဆုိင္ကယ္ေနာက္ကမ်ားေကာင္မေလးထုိင္လုိက္သြားရင္ တည္႔တည္႔ၾကည္႔လုိ႔ကေတာ႔ သူတစ္ေယာက္ထဲစီးလာသလုိထင္ရပါသတဲ႔။

သူနဲ႔အဲဒီေကာင္မေလး တြဲတာေလးငါးလၾကာေတာ႔ ေကာင္မေလးအိမ္က သူ႔ကိုေတြ႔ခ်င္တယ္ဆုိတာနဲ႔

အလုပ္အားတဲ႔တစ္ရက္ေကာင္မေလးအိမ္ကုိ သြားပါတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ဆက္တီေပၚအားရပါးရထုိင္ခ်လုိက္တဲ႔အခါ ေအာက္အခင္းၾကိမ္က ေဆြးေနေတာ႔

“ဗ်စ္ကနဲ”အသံထြက္လာျပီး ဖင္ကြ်ံသြားပါသတဲ႔။

ဒါေပမယ္႔ သူ႔ခဗ်ာ လူသိမွာစုိးေတာ႔ ဖင္ေလးကုိ အသာၾကြ အတြင္းအားနဲ႔ မျပီးထုိင္ေနရပါသတဲ႔။

ပထမဆုံးမေတာ္ရေသးတဲ႔ ေယာကၡမေလာငး္  အမၾကီးက အရင္ေရာက္လာျပီး

“ ဘယ္မွာေနတာလဲ ဘာေတြလုပ္သလဲ တစ္လဘယ္ေလာက္၀င္သလဲ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားလား

အခုေနတဲ႔အိမ္ကေရာ အပုိင္လား အငွားလား အရင္ကဇာတ္လမ္းေလးေတြရွိခဲ႔သလား
ဟုိဟာဒီဟာေရာကင္းသလား “အစရွိတဲ႔ေမးခြန္းေတြကိုေမးရင္းလိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔ တုိက္စစ္ဆင္ပါသတဲ႔။

ခဏေနေတာ႔ သူ႔ေယာက္ခထီးေလာင္းၾကီးေရာက္လာပါသတဲ႔။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဖုိးၾကီးက သူ႔လက္ထဲက မီးျခစ္လြတ္က်သြားတာကို ငံု႕ေကာက္ရင္း “သူေတာ္ေၾကာင္”

ဖင္ကြ်ံေနတာကုိ ျမင္သြားေတာ႔ မ်က္ေစ႔မ်က္ႏွာအေတာ္ေလးပ်က္သြားပါသတဲ႔။

စကားဘာညာသာရကာေတြေျပာျပိး ျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ ေကာင္မေလးဆီက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။

“မျဖစ္နုိင္ေတာ႔ပါဘူး ေနာင္ေတြ႔ဘုိ႔လဲမၾကိဳးစားပါနဲ႔ ပါပါးေရာ မားမား ကပါ သေဘာမတူဘူး“တဲ႔။

အဲဒီမွာ သူေတာ္ေၾကာင္လဲျပာေတာက္သြားျပီး ေအာင္သြယ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ဆက္သားေတြလႊတ္လုိ႔

စုံစမး္စပ္စုေတြလုပ္တ႔ဲအခါ ျပန္ရတဲ႔အေျဖၾကားေတာ႔ ေသေတာင္ေသခ်င္သြားပါသတဲ႔။

“၀၀နဲ႔ပိန္ပိန္ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္နုိင္ပါဘူးတဲ႔။

လက္ေ၀ွ႔စကားနဲ႔ေျပာရရင္၀ိတ္တန္းက အရမ္းကြာေနပါတယ္တဲ႔။

ေတာ္ၾကာ ေက်ာ္မေကာငး္ၾကားမေကာင္းေတြျဖစ္ကုန္မွာစုိ႔းလုိ႔ပါတဲ့။

အဲဒီကစလုိ႔ သူေတာ္ေၾကာင္တစ္ေယာက္ က်နး္မာေရးလုိက္စားေတာ႔တာပါဘဲ။

မနက္မနး္ေလးေတာင္တက္တယ္။

ျပန္ဆင္းလာရင္ ထပ္တစ္ရာႏွစ္ခ်ပ္စားတယ္။

ေန႔လည္ထမင္းနည္းနည္းဘဲစားတယ္။

ညေနစာကုိ ညေနေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တစ္ပန္းကန္ကုိ အသားနည္းနည္းနဲ႔စားတယ္။

အဲလုိၾကိဳးစားေတာ႔ အခုဆုိ အရင္ကထက္စာရင္  ေတာ္ေတာ္ေလးပိန္သြားပါတယ္။

ခုေနအခါမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းကသာ”သူေတာ္ေၾကာင္ “ ကုိလွမ္းျမင္ရမယ္ဆုိရင္ “ဦးမုိးဒီ”လုိ႔ထင္ရပါတယ္။

 

အဲလုိသူမ်ားေတြ၀ိတ္ခ်တာေတြကို သတိထားၾကည္႔မိေတာ႔ ကိုယ္႔ပါတ္၀န္းက်င္က လူေတာ္ေတာ္မ်ား

ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ျဖစ္ေအာင္ အေနအထုိင္ေတြဆင္ျခင္ေနၾကတာကုိ သြားေတြ႔ရပါေတာ႔တယ္။

ဟုိလူက လဲ ညစာမစားဘူး ၀ိတ္ခ်ေနတယ္ ဒီေကာင္မေလးကလဲ ဒုိင္းယက္လုပ္ေနတယ္ဆုိတာေတြၾကားေန

၀မွာစုိးလုိ႔ ဟုိဟာမစားဘူး ဒီဟာမစားဘူးနဲ႔ဆင္ျခင္ေတာ္မူၾကတာေတြ ေတြ႔ေနရတာျမင္ျပန္ေတာ႔

ကိုေပါက္ တစ္ေယာက္လဲ အ၀မလြန္ေအာင္ အစားေရွာင္ရင္ေကာငး္မလားလုိ႔ ေတြးမိျပန္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားမိျပန္ေတာ႔ အစားအေသာက္ကုိေကာင္းေကာင္းစားနုိင္တာကလဲ လာဘ္တစ္ပါးလုိ႔

စိတ္ထဲမွာ ထင္မိျပန္ေတာ႔ အစားေရွာင္မယ္႔အစီအစဥ္ကုိ ေနာက္ဆုတ္လုိက္ပါတယ္။

 “အစားဆုိတာ လူနဲ႔ တဲ႔ပါသတဲ႔ စားမရေတာ႔ မွ စားခ်င္လုိ႔မရဘူး  ဒါေၾကာင္႔  စားနုိင္တုန္းစားထားရတာ” ဆုိတဲ႔ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ေျပာဘူးတာကုိ နားထဲျပန္ၾကားမိတာလဲ ပါ ပါတယ္။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ကိုေပါက္ စားခ်င္ပါရဲ႕နဲ႔ ထမင္းငတ္ဘူးတာေတြကုိ ျပန္သတိရမိလုိ႔ပါ။

အတိတ္ကုိျပန္ေတြးၾကည္႔မယ္ဆုိ ရင္ တစ္ခါကေပါ႔ေနာ္။

ကြ်န္ေတာ္ခပ္ငယ္ငယ္ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာေပါ႔။

ေက်ာင္းက အိမ္ျပန္လာတဲ႔တစ္ရက္ မုိးေတြမိျပီး ဖ်ားပါေတာ႔တယ္။

ထုံးစံအတုိငး္အိမ္က အဖြားတုိက္တဲ႔ ငန္းနီေက်ာ္ေဆးမူံ႔ေသာက္လဲမေပ်ာက္။

ဒါနဲ႔ ေလးငါးရက္ၾကာေတာ႔ ေဆးခန္းေျပးရပါေတာ႔တယ္။

ေဆးခန္းလဲေရာက္ ဆရာ၀န္ၾကီး အဖ်ားတုိင္း မ်က္ေစ႔ေတြျဖဲ ပါးစပ္ဟလွ်ာထုတ္အကုန္လဲလုပ္ခုိင္းျပီးေရာ

အဖတ္မစားရဘူး တုိက္ဖြိဳက္လုိ႔ေျပာပါတယ္။

အဲေတာ႔မွလူၾကီးေတြလဲ မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ေဆးပညာ သိပ္မတုိးတက္ေသးတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။

က်ေနာ္မွာ မနက္ဆုိ “ႏြားႏုိ႔ဟင္း”ကုိပိတ္ပါးနဲ႔စစ္လုိ႔

အဖတ္မပါေအာင္သတိထားလုိ႔ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေသာက္ရပါတယ္။

ေန႔လည္ေန႔ခင္းဆုိရင္ သံပုရာရည္ လုိမ်ဳးိအရည္ေသာက္

အဖတ္ဆုိတာ ေဆးကလြဲရင္ေ၀လာေ၀း။

ထုိးလုိက္ရတဲ႔ေဆးကလဲ တင္ပါးကုိ ဂ်ပ္ျပားျဖစ္လုိ႔။

တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနေတာ႔ ထမင္းရည္က်ဲက်ဲ၊

ေနာက္ေတာ႔ ဆန္ျပဳတ္ခပ္က်ဲက်ဲ ။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ႔ ထမင္းခပ္ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔နဲ႔ၾကက္ဥအႏွစ္ နညး္နည္းခ်င္းတုိးလုိ႔စားရပါတယ္။

အဲလုိစားေနရင္းတစ္ရက္မွာ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ငါးဖယ္ေၾကာ္တစ္တုံးကုိယူစားမိလုိက္ပါတယ္။

ညေနလဲေရာက္ေရာ ကိုယ္ေတြပူလုိ႔ ဖ်ားပါေတာ႔တယ္။

အေျပးအလြားေဆးခနး္သြားေတာ႔ ဆရာ၀န္မွတ္ခ်က္က အဖတ္စားလုိ႔လဲဆုိေရာ

၀ို္င္းဆူလုိက္ၾကတာ ပြက္ပြက္ညံေပါ့။

အဲဒီကမွဆင္ျခင္ေနလုိ္က္တာေနာက္တစ္လေက်ာ္ေလာက္မွ ပုံမွန္အတုိင္းထမင္းျပန္စားရပါတယ္။

ေနာက္တၾကိမ္ကေတာ႔ တကၠသို္လ္တတိယႏွစ္မွာထပ္ျဖစ္တာပါ။

အဲဒီတစ္ခါမွလဲတုိက္ဖြိဳက္ပါတဲ႔။

တစ္လခြဲေလာက္ အဖတ္မစားဘဲေနလုိက္ရတာ ေပါင္ 150ေက်ာ္ေလာက္ကေန ေပါင္100ေလာက္ကုိ ပိန္ေဆးေသာက္စရာမလုိဘဲေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ႔ တစ္ခါ နမုိးနီးယားတဲ႔ထပ္ျဖစ္ျပန္ေရာ။

ဆရာ၀န္မ်ားကလဲ ဖ်ားတယ္ဆုိ အဖတ္မစားနဲ႔ဘဲ။

အဲေတာ႔ ထမင္းငတ္တာ 15ရက္ေလာက္ဆုိျပန္ေတာ႔ ၀တတ ကိုယ္လုံးေလးက ျပန္ပိန္သြားျပန္ေလေရာ။

ဒီလုိနဲ႔ေနလာရင္ း 2009ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ႔ အေအးမိျပီး ဖ်ားျပန္ေရာ။

အဖ်ားေပ်ာက္ျပီး ေခ်ာင္းဆုိးတာမေပ်ာက္ေတာ႔ ေဆးခန္းေျပး ။

ဆရာေလးက အဆုပ္မွာပုိးေတြ႔တယ္ေျပာလုိ႔ ပုိးသတ္ေဆးပါတဲ႔ေဆးေတြေၾကြး။

ပါးစပ္ထဲမွာခါးသက္။

အစားစားမယ္ၾကံရင္ မ်ဳိလုိ႔ မရနဲ႕ ရက္20ေလာက္ အစားေကာင္းေကာငး္မစားရပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္တစ္ခါထပ္ဖ်ားတဲ႔အခ်ိန္ေဆးခန္းတစ္ခုကိုအသြား အျပင္းစားရုိက္ခ်က္နဲ႔မိျပီး

ေဆးရုံေပၚကိုေရာက္သြားပါတယ္။

အမည္တတ္လုိက္တာကေတာ႔ “ ပုိတက္စီယမ္ခန္းေျခာက္ျခင္း  “ပါတဲ႔။

ခက္တာက ေဆးရုံေပၚေရာက္တဲ႔အခါ ဆရာ၀န္ၾကီးက စားခ်င္တာစားလုိ႔ခြင္႔ျပဳေပမယ္႔

ပါးစပ္က ဘာအစားမွလက္မခံေတာ႔တာပါ။

ဘုိက္က ဆာတယ္ စားခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္ စားလဲစားလုိက္ေရာ

ပါးစပ္ထဲမွာခါးသက္လုိ႔ အံခ်င္စိတ္ေပါက္လာပါတယ္။

(ေဆးရုံက သန္႔ရွင္းေအာင္ ပုိးသတ္ေဆးပါတဲ႔ အရည္ေတြနဲ႔ ၾကမ္းတုိက္ထားတဲ႔အနံ႔ေၾကာင္႔လဲျဖစ္နုိင္ပါတယ္။)

အရင္က အလြန္ၾကဳိက္ခဲ႔တဲ႔ အစားအေသာက္ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ႔ဆုိင္က မုန္႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္

ပါးစပ္ထဲေရာက္တာနဲ႔အံခ်င္စိတ္ေပါက္သြားလုိ႔ ေထြးထုတ္လုိက္ရပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ႔ အားေပးပါတယ္။

(ျပိတၱာဘ၀ကုိ အရွင္လတ္လတ္ေရာက္သြားတာပါတဲ႕)

အဲဒါနဲ႔အဟာရမျပတ္ေအာင္အရည္ရႊမ္းတဲ႔ အသီးအႏွံေလးေတြကုိ ၾကဳိးစားလုိ႔စားရပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ တစ္ပါတ္ေလာက္ေဆးရုံမွာေနျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ႔မွ အစားျပန္စ စားလုိ႔ရပါတယ္။

ေဆးရုံမတက္ခင္ ေပါင္ 170ေက်ာ္ေလာက္ကေန ပိန္သြားလုိက္တာ ေပါင္ 120ေလာက္ ထိက်သြားပါတယ္။

တကယ္႔ကို ပိန္ပိန္ေလးျဖစ္သြားပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ အားေဆးေတြေသာက္ လမ္းေတြေလ်ွာက္ အစာကို မွန္မွန္ျပန္စားရင္းနဲ႔ 2ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ

အရင္ဘ၀ကုိ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။

ေပါင္ 170ေပါ႔။

အဲလုိ ခဏခဏ စားခ်င္ပါရဲ႕နဲ႕ မစားရတဲ႔ အစာငတ္တဲ႔အခါခံရတဲ႔ဒုကၡကို ကိုယ္တုိင္ခံဘူးေတာ႔

ကုိယ္႔ကို ကိုယ္ အစာျဖတ္တဲ႔အလုပ္ကိုေတာ႔ ရက္ရက္စက္စက္ မလုပ္ရက္ဘူးျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔အသက္အရြယ္ရလာ ေတာ႔ ဟုိေရာဂါ ဒီေရာဂါကလည္ းခဏခဏအလည္လာတတ္ေတာ႔

အစားအစာကုိေရြးစားရပါတယ္။

မစားသင္႔တဲ႔အစားအစာဆုိေရွာင္ရပါေတာ႔တယ္။

ဒါမွ အသက္ရွည္မွာကုိးဗ်။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္သူငယ္ခ်ငး္ “ပုရစ္” ဆုိတဲ႔အေကာင္ကေတာ႔ ေသတစ္ေန႔ေမြးတစ္ေန႔သတ္မွတ္လုိ႔ဘာမွ မေရွာင္ဘဲ အုပ္ပါတယ္။

သူ႔အေျပာက “စားခ်င္တာစား ျပီးရင္ေဆးေသာက္ ပုံမွန္ေရာက္သြားမွာဘဲ”တဲ႔။

(ပုရစ္အမည္တြင္တာကို က ပုရစ္အေကာင္သုံးရာကုိ တထုိ္္င္တညး္စားနုိင္လုိ႔ ရတဲ႔နာမယ္ေပါ႔)

ဒါေၾကာင္႔လဲ တစ္ရက္သူၾကဳိက္တဲ႔ေကာငး္တာေတြစားျပီး တမလြန္ကုိေရာက္သြားေတာ႔

ကြ်န္ေတာ္လဲသူ႔လုိ မျဖစ္ေအာင္အစားေရွာင္ပါေတာ႔တယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲ လုံး၀မစားဘူးေတာ႔လဲ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။

မတည္႔ဘူးဆုိနည္းနည္းေလာက္ေတာ႔စားျပီးရင္ေဆးၾကိဳေသာက္

ကုိယ္႔စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္က ေတာ႔ အုိေကေနတာပါဘဲ။

ဒီလုိ ဆင္ျခင္ေနလုိ႔လဲအခုလုိေပါင္180နီးပါး ျပန္၀လာနုိင္တာဘဲ

ေရြးခ်ယ္မူ႔မွန္ကန္တယ္လုိ႔ ကိုယ္႔ကုိကိုယ္ျပန္အားေပးေနတုန္း………………..

“ဘုိးေတာ္ လမ္းပိတ္ရပ္မေနနဲ႔ ေရွ႔တုိး ေနာက္မွာလူေတြတပုံၾကီးရွိေသးတယ္”ဆုိတဲ႔ေအာ္သံၾကားမွ

အလုပ္ကိစၥအတြက္ အခြန္ေဆာင္ဘုိ႔  တန္းစီေနတာကို ျပန္သတိရမိျပီး အေတြးေတြရပ္လုိ႔ ေရွ႕ကို တုိးလုိ႔ တန္းစီလုိက္ရပါတယ္။

ခုဏကလွမး္ေအာ္တဲ႔စာေရးမကုိ ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔

ဆြဲၾကိဳိးကလဲ ရွည္ရွည္တုတ္ၾကီး လက္မွာလဲလက္ေကာက္ေတြက အမ်ားၾကီး လက္စြပ္ကလဲသုံးေလးကြင္း

ေရႊေတြနဲ႔၀င္းအိေနတာကုိေတြ႔မိပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ကြ်ေနာ္လဲေရွ႔ကိုနည္းနည္းတုိးေပးျပီး ေရာက္တတ္ရာရာ ဆက္ေတြးမိေနပါတယ္။

စားခ်င္ေပမယ္႔လဲ႔ စားခြင္႔မရတဲ႔အခါမ်ဳးိ၊

စားခြင္႔ရေပမယ္႔လည္း ကုိယ္က စားလုိ႔မရတဲ႔အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔လဲ႔ ၾကဳံခ်င္ၾကဳံနုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲ စားခ်င္တုိင္းဇြတ္တြန္းစားလုိ႔ေတာ႔ မရျပန္ဘူး။

အဲလုိေတြးမိေတာ႔ စကားေတြကုိ သြားသတိရမိျပန္ေရာ။

အစားမေတာ္တလုပ္ တုိ႔ စူဇကာပုဏၰားလွဴတာေတြအကုန္စားျပီး စားပုိ႔နင္႔ေသတာတုိ႔

မစားေကာင္းတဲ႔ အသီးကုိ မဆင္မျခင္စားမိလုိ႔ အဆိပ္သင္႔တဲ႔အေၾကာင္းတုိ႔၊

ေအာက္မွာေၾကြက်တဲ႔အသီးကုိေကာက္မစားဘဲ အပင္ေပၚကအသီးကို တုတ္နဲ႔ထုိးခ်လုိ႔ ခါခ်ဥ္အုံျပဳတ္က်လာတဲ႔အေၾကာင္းတုိ႔၊

အသီးကိုမွည္႔ေအာင္မေစာင္႔နုိင္ဘဲ အစိမ္းၾကီးကုိဇြတ္စား ဖန္တြတ္တြတ္နဲ႔အရသာမရွိမွ ေထြးထုတ္ရတဲ႔အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ေပါ႔။

အဲလုိအစားမေတာ္တဲ႔အေၾကာင္းေတြေတြေနရင္း

“ဘုိးေတာ္စာရြက္ေပး”လုိ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးေအာ္သံၾကားေတာ႔မွ လက္ထဲက စာရြက္ေတြကို

ေရႊေတြနဲ႔ပေဒသာပင္ဆင္ထားတဲ႔ အဲဒီစာေရးမေလးကုိ ထုိးေပးလုိက္ပါေတာ႔၊

အမယ္ အနားကပ္ေတာ႔ မွ သူစာေရးလုိက္တုိင္း လက္ေကာက္တစ္ကြင္းနဲ႔တကြင္းတုိက္တဲ႔အသံေလးက

တခြ်င္ခြ်င္ထြက္ေနတာ နားေထာင္လုိ႔ေတာင္ေကာင္းသလုိလုိပါဘဲ။

အင္း……………………….. ဒီရာထူးေလာက္နဲ႔

ဒီေလာက္၀တ္နုိင္မွေတာ႔ ထီေပါက္သလား ? အေမြရထားသလား?

သူ႔ရဲ႔အိမ္သားက ဘဲ အရွာအေဖြေကာင္းသလား?

?           ?           ?           ?           ?           ?           ?           ?

 

 

ကုိေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး

(17-5-2011)

ကဆုန္လျပည္႔ေန႔

 

 www.kopaukmdy.info မွာ ဓါတ္ပုံေလးေတြကုိ ၀င္ေရာက္အားေပးနုိင္ပါတယ္ေနာ္