“ပါ၀င္ကျပ ၾကည႔္ရူ႕အားေပး ေ၀ဖန္သုံးသပ္”(အပုိင္းတစ္)

(မိေအး တျဖစ္လဲ ေ၀မာေရႊစင္)

တကယ္ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေတြးၾကည္႔မယ္ဆုိရင္က်ြန္ေတာ္တုိ႔ေနထုိင္ရာ ကမၻာၾကီးက အက်ယ္ၾကီး၊

လူေတြကလဲအမ်ားၾကီး ဆုိျပန္ေတာ႔ ဘ၀ေတြကလဲအမ်ားၾကီးရွိၾကတာေပါ႔ေနာ္။

တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ျခင္းစီရဲ႕ဘ၀ေတြမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ခံစားရတာေတြ ၾကဳံရတာေတြကလည္း ဆင္တူယုိးမွားေတာ႔ ရွိေကာင္းရွိနုိင္ေပမယ္႔လည္းထပ္တူက်ဘုိ႔ ကေတာ႔ ျဖစ္နုိင္ေျခနည္းပါးတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

လူ႔တစ္ဦးစီ ဘ၀တစ္ခုစီရဲ႕ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲသြားတာေတြကိုေတာ႔ ဘယ္သူမွ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလုိ ထိန္းခ်ဳပ္လုိ႔မရတာကလဲအမွန္ပါဘဲ။

ဒါေၾကာင္႔လဲ” ျဖစ္ခ်င္သလုိမျဖစ္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ေနတဲ့ေလာကၾကီး”လုိ႔ ဆုိသကိုးဗ်။

လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာမွေတာ႔ ေကာင္းေသာဘ၀ ေကာင္းေသာအျဖစ္အပ်က္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ခ်င္ၾကတာ

ေတာ႔ လက္ေတြ႔က်တဲ႔လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔လည္း မျမင္နုိင္ေသာ ကံေစစားရာအတုိငး္ ျဖစ္ခ်င္သလုိျဖစ္ ကုန္ၾကတယ္ဆုိတာလဲ

ျငင္းပယ္လုိ႔ မရတဲ႔ အေၾကာင္းတရားျဖစ္ေနပါေလေရာ။

လူရယ္လုိ႔ ျဖစ္ေနသမွ်ကာလပါတ္လုံး “ဘ၀”ဆုိတဲ႔မဆုံးနုိင္ေသာဇာတ္လမ္းၾကီးထဲမွာ

ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ပါ၀င္ပါတ္သက္ေနရတာေပါ႔။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ လဲ ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္္ကျပသူ

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲကိုယ္က ၾကည္႔ရူ႕အားေပးသူ

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ ေ၀ဖန္သုံးသပ္သူဆုိတဲ႔ေနရာမွ ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။

ဒီေတာ႔လဲ ပါ၀င္ကျပသူေနရာကေန စဥ္းစားရင္အျမင္တမ်ဳိး

ၾကည႔္ရူ႕အားေပးသူေနရာကေနရင္အျမင္တမ်ဳိး

ေ၀ဖန္သုံးသပ္သူေနရာမွာဆုိရင္အျမင္တမ်ဳိး အမ်ဳးိမ်ဳးိကြဲျပားသြားနုိင္သလုိ

ကိစၥတစ္ခုကုိ ေတြးျမင္ၾကရာမွာလဲ

ကိုယ္အားသန္တဲ႔ရူ႕ေဒါင္႔ကေနၾကည္႔ျပီး ကိုယ္သိသေလာက္ ကိုယ္က်င္လည္ခဲ႔ရဘူးတာေတြနဲ႔ခ်ိန္စက္ျပီး နုိင္းယွဥ္လုိ႔ ေတြးမွာကလဲအမွန္ပါဘဲ။

(လူမူ႔ေရး၊စီးပြားေရး၊နုိင္ငံေရး၊ဘာသာေရး)အစရွိတဲ႔စံေတြနဲ႔ခ်ိန္ထုိးၾကည္႔မွာလဲျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ ျပႆနာတစ္စုံတစ္ခုၾကဳံလုိ႔ျဖစ္ေစ ကိစၥတစ္ခုခုကို ျဖစ္ေစ လူအမ်ားက ၀ုိင္းလုိ႔ေ၀ဖန္ၾကမွတ္ခ်က္ေတြေပးၾကရင္ ငယ္ငယ္တုနး္က ဖတ္ဘူးခဲ႔လုိ႔ ရုိးတုိးရိပ္တိတ္မွတ္မိေနတဲ႔

မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ကဆင္တစ္ေကာင္ကို တစ္ေနရာစီခြဲလ႔ို လက္နဲ႔စမ္းျပီး မွတ္ခ်က္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳးိေပးခဲ႔ၾကတာကုိ သြားလုိ႔သတိရမိပါတယ္။

ကုန္လြန္ခဲ႔ျပီးေသာႏွစ္ေပါငး္မ်ားစြာက ဆုိရွယ္လစ္စနစ္နဲ႔အရင္းရွင္စနစ္ဆုိတဲ႔စနစ္ႏွစ္ခု

ကမၻာေျမေပၚမွာအားျပဳင္ေနတုန္းကာလမွာေပါ႔။

ဆုိရွယ္လစ္နုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္တဲ႔ပုိလန္နုိင္ငံမွာ ျပည္တြင္းေရးျပႆနာတက္ခ်ိန္

အေမရိကန္သမၼတက ပုိလန္နုိင္ငံရဲ႕လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ႔အေနအထားကို ေ၀ဖန္လုိက္

တဲ႔အခါ ပုိလန္သမၼတက ျပန္ေျပာလုိက္တဲ႔စကားေလးတစ္ခြန္းကေတာ႔ ။

“ပိုလန္နုိင္ငံရဲ႕အေၾကာင္းကို ပုိလန္ျပည္သူျပည္သားမ်ားကသာအသိဆုံးျဖစ္ပါတယ္ “တဲ႔။

ဒီစကားေလးကသာမန္ေတြးၾကည္႔ရင္ အလြယ္ေျပာသလုိယူဆနုိင္ေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာစကားပုံ

မွာေျပာေနၾက “ ကိုယ္႔၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ“ဆုိတဲ႔စကားပုံေလးလုိ ကိုယ္႔ျပႆာနာကို ကိုယ္တုိင္ထက္

ဘယ္သူမွ ပုိမသိနုိင္တာကေတာ႔အေသအခ်ာပါဘဲ။

ဒါကလဲရာႏူန္းျပည္႔မွန္တယ္လုိေတာ႔ မဆုိုနိင္ျပန္ပါဘူး။

“ေဘးကၾကည္႔ေနသူက ပုိျမင္ရတယ္”ဆိုတဲ႔စကာေလးကလဲရွိေနျပန္ပါေသးတယ္။

ဟုတ္ေတာ႔လဲဟုတ္ပါတယ္။

ကိစၥတစ္စုံတရာေပၚေပါက္ခ်ိန္မွာ ကာယကံရွင္ေတြက ထူပူျပီး မစဥ္းစားနုိင္ေလာက္ေအာင္

ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီကိစၥနဲ႕လုံး၀မပါတ္သက္သူမ်ားကေတာ႔ ေခါင္းေအးေအးထားျပီး စဥ္းစားဘုိ႔အခြင္႔အေရးေတြရေနျပန္ပါတယ္။

ဒီေတာ႔ မိတ္ေဆြမ်ား အပ်င္းေျပ ေတြးၾကည္႔ စဥ္းစားၾကည္႔ ရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္းၾကားဘူးတဲ႔ ဘ၀ေလးေတြရယ္ တစ္ခ်ဳိ႔ေသာမိတ္ေဆြမ်ားက ျပန္လည္ေျပာျပလုိ႔ သိခဲ႔ရတဲ႔ဘ၀ေလးေတြရယ္၊

ကိုယ္ေရွ႔မွာတင္ ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ႔တဲ႔ တကယ္႔ဘ၀ေလးေတြအေၾကာင္းကုိေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

ဖတ္ျပီးေတာ႔ မွတ္ခ်က္ေတြေပးတာကို နားေထာင္ၾကည္႔ခ်င္လုိ႔ပါေနာ္႔။

ဒါေပမယ္႔ ဒီပုိ႔စ္က (6)ပုိင္းတိတိ ပါ၀င္မွာျဖစ္ေတာ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေလးေတာ႔ေစာင္႔ဖတ္ျပီး

ေတြးရသမွ် ကိုယ္ျမင္သမွ်ကုိ အားရပါးရေျပာေပးေစခ်င္ပါတယ္။

အျမင္ေတြမတူမွာကေတာ႔ အေသအျခာပါဘဲ။

က်ြန္ေတာ္တုိ႔ ျငိမ္းခ်မ္းစြာသေဘာထားကြဲလြဲၾကည္႔လုိက္ၾကရေအာင္ေနာ္။

ဘယ္သူေျပာတာမွန္တယ္ မွားတယ္ဆုိတာထက္ ကိစၥတစ္ခု အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု

ကု ိဘယ္လုိခ်ဥး္ကပ္ျပီးသရုပ္ခြဲတယ္ဆုိတဲ႔အျမင္ေလးေတြကို ေျပာျပၾကရေအာင္ပါေနာ္.

ေရးထားျပီးသားေတြကို တစ္ရက္တစ္ပုဒ္တင္ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။

(ဘ၀အပုိင္း တစ္- ေ၀မာေရႊစင္)

ေ၀မာ မန္းေလးကိုေရာက္တာ သုံးႏွစ္ေလာက္ေတာ႔ရွိသြားျပီ။

ေ၀မာတုိ႔အရပ္က မန္းေလးကေန ျမစ္ၾကီးနားကုိသြားတဲ႔ မဟာဗ်ဴဟာလမ္းမၾကီးရဲ႔အေနာက္ဘက္ျခမ္းေတာေခါင္ေခါင္အရပ္ကေလး ကေပါ႔။

ေ၀မာတုိ႔တုံးကေတာ႔ အတန္းပညာလဲေကာင္းေကာငး္သင္ခဲ႔ရတယ္မရွိပါဘူး။

ငယ္တုနး္ေတာ႔ ေသစာရွင္စာေလးသင္ အရြယ္ေရာက္ရင္ လယ္ထဲလုိက္၊

ေနာက္ေတာ႔လဲအိမ္ေထာင္က် ဒါဘ၀ဘဲေပါ႔။

ေ၀မာတုိ႔ရြာက “ မမထူး“က ျမဳိ႔တက္ျပီးအလုပ္လုပ္ပါတယ္။

ရြာကလူၾကံဳမ်ားရွိတဲ႔အခါ သူအိမ္အတြက္ပုိ႔ေပးလုိက္တဲ႔ ျမဳိ႔အသုံးအေဆာင္ေလးေတြက

ေ၀မာတုိ႔လုိေတာေခါင္ေခါင္ကလူအဖုိ႔အံ႔စရာေတြခ်ည္းပါဘဲ။

သူပုိ႔လိုက္တဲ႔ပိတ္စဆန္းဆန္းေလးေတြ ကိုင္ၾကည္႔ျပီး အားက်ခဲ႔လုိခ်င္ခဲ႔တပ္မက္ခဲ႔ရတာ

အေမာေပါ႔။

တႏွစ္ရြာဘုရားပြဲနဲ႔အခ်ိန္ကုိက္ျပီး “ မမထူး“ရြာကိုခဏျပန္လာပါတယ္။

သူ၀တ္စားတာေျပာတာဆုိတာက တကယ္႔ အလန္းဇယား။

လူကလဲေတာမွာေနတုန္းကနဲ႔မတူ ေဖြးဥလုိ႔ေပါ႔။

မမထူး ရြာမွာခဏရွိေနတုန္းရြာက အပ်ဳိမေတြမ်ား “ မမထူး“အနားမွာ ၀ို္င္းေနၾကတာ ဆုိင္း၀ိုင္းထဲက ပတ္လုံးေတြအတုိငး္ပါဘဲ အဲဒီထဲမွာေ၀မာလဲပါသေပါ႔။

သူေျပာတဲ႔ ျမဳိ႔အေတြ႔အၾကဳံမစားရ၀ခမန္းကို တအံ႔တၾသနဲ႔ေန႔စဥ္ရက္ဆက္နားေထာင္လုိ္က္ၾကရတာ

ထမင္းေမ႔ဟငး္ေမ႔ပါဘဲ။

အခိ်န္တန္လုိ႔ “ မမထူး“လဲ ျမဳိ႔ကိုျပန္မယ္လုပ္ေရာျမဳိ႔ ကုိ“ မမထူး“နဲ႔လုိက္ခ်င္ပါတယ္ဆုိျပီး အိမ္ကုိ ပူဆာၾကတဲ႔အရြာသူေတြထဲမွာ ေ၀မာလဲတစ္ေယာက္အပါအ၀င္ပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအေခါက္က အိမ္ကမထည္႔ေတာ႔ ေ၀မာ မလုိက္ရပါဘူး။

“ မမထူး“နဲ႔လုိက္သြားသူေတြက ရြာကို လူၾကဳံတယ္ဆုိတာနဲ႔ ပစၥည္းေတြေငြေတြပုိ႔ လုိ႔ အဆင္ေျပေနတာကုိ

ျမင္ရေတာ႔ ေ၀မာ ကိုမလုိက္ရဘူးလုိ႔ တားတဲ႔ အရီးေလးတုိ႔ အဘတုိ႔ ကို ရန္လုပ္လုိ႔ေကာင္းခ်က္ကေတာ႔ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ႔ဘဲ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီႏွစ္က ရာသီဥတုမမွန္ဘူး။

လယ္စုိိက္ရမယ္႔အခိ်န္မုိးမရြာ အပင္သန္မယ္႔အခ်ိန္က်ေတာ႔ေရေတြၾကီး သီးႏွံေတြပ်က္ေတာ႔ ေ၀မာတုိ႔လုိေတာင္သူေတြခက္တာေပါ႔။

အဲဒီႏွစ္ကဆုိးခ်က္ကေတာ႔ ရြာဘုရားပြဲေတာင္ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္နဲ႔ျပီးသြားရတာေလ။

အဲဒီႏွစ္ဘုရားပြဲမွာ ျမဳိ႔တက္ျပီး မမထူးနဲ႔အလုပ္လုပ္တဲ႔သူေတြျပန္လာေတာ႔ သူတုိ႔မိသားစုေတြေငြေၾကးေခ်ာင္လည္ၾကတာကိုေတြ႔ေတာ႔ အိမ္ကလူၾကီးေတြက ရြာမွာလဲ အဆင္မေျပတဲ႔အတူတူ ဒီႏွစ္ျမဳိ႔လို္က္ခ်င္ရင္လုိ္က္

သြားဆုိတာနဲ႔ ေ၀မာလဲ မန္းေလးကို မမထူးတုိ႔နဲ႔ပါလာပါေတာ႔တယ္။

ဟုိေရာက္မွသိတာက အားလုံးတစ္ေနရာထဲမွာအလုပ္လုပ္ရတာမဟုတ္ဘဲ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီလုိျဖစ္ေနတာကိုပါ။

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ ေရွးကေတာ႔ ေခါက္ဆြဲဆုိင္အခုေခတ္မွာေတာ႔ အသားကင္နဲ႔ဘီယာစေတရွင္ေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ ေ၀မာကိုေတာ႔လူသစ္ဆုိေတာ႔ မမထူးအလုပ္လုပ္တဲ႔ ဆုိင္မွာေခၚထားပါတယ္။

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ မန္းေလးေရာက္ကာစမွာေတာ႔ ေတာင္ေခါင္ေခါင္ကလာတဲ႔ေ၀မာအဘုိ႔

ေယာင္ေတာင္ေတာင္ နဲ႔အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းပါဘဲ။

ေ၀မာတုိ႔လုပ္ရတာ စင္တင္ေတးဂီတ လဲရွိ၊ကာရာအုိေကလဲရွိ

အရက္၊ဘီယာ၊အသားကင္ေတြ ေရာငး္တဲ႔ဆုိင္မွာပါ။

စစျခင္းေတာ႔ ေ၀မာ မီးဖုိေခ်ာင္အလုပ္ေတြျဖစ္တဲ႔ အသီးအရြက္လွီး အသားေတြတံစုိ႔ထုိးဆုိတဲ႔

အလုပ္ေတြပါ။ေ၀မာအတြက္ေတာ႔ သိပ္ကိုလြယ္ကူတဲ႔အလုပ္လုိ႔ေျပာရင္ရပါတယ္။

ဆုိးတာကေတာ႔ရြာမွာတုံးက ညေစာေစာအိပ္ မနက္ေစာေစာထ။

ဒီမွာေတာ႔ မနက္ 6နာရီေလာက္မွထ ညဆုိရင္ေတာ႔ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွအိပ္ရတာကိုပါ။

ေနာက္ေတာ႔လဲအက်င္႔ရသြားပါတယ္။

တုိုတုိေျပာရရင္ေတာ႔ အဲဒီဆုိင္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနျပီးတဲ႔အခါမွာ ေမြးရာပါအသံေကာငး္

ရုပ္ေလးေရာကုိယ္အလွ ပါမဆုိးတဲ႔ ေ၀မာတစ္ေယာက္ မမထူးလုိ သီခ်င္းဆုိတဲ႔သူတစ္ေယာက္

ျဖစ္လာပါတယ္။

အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ႔ အရင္ကထက္စာရင္၀င္ေငြေကာင္းလာသလုိ အမ်ားအျမင္တင္႔တယ္ေအာင္၀ယ္ရျခမ္းရ ၀တ္ျပရနဲ႔ပုိကုန္လာပါတယ္။

သီခ်င္းဆုိတယ္ဆုိျပန္ေတာ႔ ဆုခ်ၾက မိတ္ဆက္ၾကနဲ႔အေပါင္းအသင္းအသိအကြ်မ္းလဲပိုေပါလာပါတယ္။

တစ္ရက္ေတာ႔ မမထူးနဲ႔ ဆုိ္င္မန္ေနဂ်ာစကားမ်ားျပီး မမထူး ဆုိင္ကထြက္သြားပါတယ္။

က်မလဲ သူနဲ႔လုိက္မယ္ေျပာေတာ႔ သူက မလုိက္ခဲ႔နဲ႔တဲ႔ ငါနဲ႔ျဖစ္တာ နင္နဲ႔ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး

နင္ကိုလဲငါအလုပ္ခ်က္ျခင္း ရွာမေပးနုိင္ဘူး ေနာက္မွာ လာေခၚသင္႔ရင္ေခၚမယ္ ဆုိေတာ႔ ေနခဲ႔ရပါတယ္။

စစျခင္းေတာ႔ အားငယ္တာေပါ႔။

အရင္က မမထူးနဲ႔ဘဲသြားအတူလာအတူေနေတာ႔ တစ္ျခားလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္ေတြနဲ႔

သိပ္ပါတ္ပါတ္သက္သက္မရွိ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ပါဘဲ။

အခုမမထူးမရွိဘူးဆုိေတာ႔ သူတုိ႔ကိုအေဖာ္လုပ္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲစိတ္ထဲမွာ သိပ္အခင္ၾကီးရယ္ေတာ႔လဲ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။

အဲဒီလုိ အေဖာ္မဲ႔ျပီး တစ္ေယာက္ထဲပ်င္းေနခ်ိန္မွာ အေျပာေကာင္းတဲ႕“ကိုငယ္” နဲ႔စေတြ႔ပါေတာ႔တယ္။

အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရင္ေတာ႔ အခ်စ္ဆုိတာကို မၾကဳံဘူးတဲ႔ ေ၀မာ အယုံၾကီးယုံျပီး

ကိုငယ္ အေပၚမွာ အပုံၾကီးပုံလုိက္မိပါတယ္။

ေလးငါးေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ႔ သူေ၀မာကိုခြာသြားတဲ႔အခါမွာမွ ေ၀မာ႔ကို

အေပ်ာ္ကစားသြားတယ္ဆုိတာကုိ လက္မခံခ်င္ဘဲလက္ခံလုိက္ရပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ အတူေန ဘ၀တူမ်ားရဲ႕( ေယာက်္ားဆုိတာ သနားစရာမဟုတ္သလုိ

အလကားထားရမယ္႔သူလဲမဟုတ္ဘူး သူတုိ႔ဆီက ရသေလာက္ယူထား)လုိ႔ ဆုိတဲ႔စကားကုိ

သေဘာေတြ အက်ၾကီး က်လုိ႔ ေ၀မာလဲ ခ်ဴစား ခြ်ဲစား ဆုိတဲ႔အုပ္စုထဲကိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္သြားပါတယ္။

ကိုယ္႔ဘက္က ျပန္ပါသြားတာကုိေတာ႔ တန္ဘုိးမထားခဲ့မိဘူး။

အစကေတာ႔ လာအီတဲ႔လူေတြကို ခ်ဴစားပါတယ္။

ဓါတ္က်တဲ႔သူကုိေတာ႔ သူုလုိခ်င္တာကိုယ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ၾကာေတာ႔ ေ၀မာလဲ ေပးတာယူရာကေနလုိခ်င္တာကိုေတာင္းတဲ႔အဆင္႔ေရာက္မွန္းမသိပါေတာ႔တယ္။

ခပ္ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ေတာ႔ ခြ်ဲစား ခ်ဴစား အဆင္႔ကေန ေၾကးစား အဆင္႔ကိုေရာက္သြားတယ္ဆုိေတာ႔

ကိုယ္႔ကုိကုိယ္ ျမင္႔သြားသလား နိမ္႔သြားသလားေတာင္မသိေတာ႔ပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ ေငြအရလြယ္တဲ႔ အတြက္ အိမ္ကိုေထာက္ပံ႔ေပးကမ္းနုိင္တာရယ္ ကိုယ္သုံးခ်င္သလုိသုံးနုိင္တာရယ္ကိုေတာ႔ စိတ္ထဲမွာေက်နပ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လည္း တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္တန္ဘုိးမရွိတဲ႔လူလုိ႔ထင္မိရင္ မ်က္ရည္လည္ခ်င္ပါတယ္။

ဆုိင္မွာလာစားၾကေသာက္ၾကတဲ႔ အထဲမွာ အမ်ဳိးေကာင္းသားသမီးဆုိသူမ်ားလဲ ေ၀မာတုိ႔လုိ

၀တ္စားထားျပီး ေယာက်္ားေတြနဲ႔ဘီယာေတြခြက္လွည္႔ေသာက္ ျပီးမူးေနတာေတြ ေတြ႔ရျပန္ေတာ႔လဲ ငါတုိ႔က ၀မ္းေရးအတြက္ဘဲလုိ႔ ကိုယ္႔ကုိကုိယ္ျပန္လုိ႔ေျဖသိမ္႔ရျပန္ပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ျပန္ေတာ႔လဲ တစ္ေျမထဲေန တစ္ေရထဲေသာက္ တစ္ရြာထဲကလာသူျခင္းေပမယ္႔ ေ၀မာနဲ႔အေရာင္အေသြးမတူတဲ႔ သူမ်ားက ေ၀မာကို ဒီဘ၀မ်ဳးိမွာက်င္လည္ေနတာကုိ အလုိမတူတဲ႔အတြက္ အျပစ္တင္တာ ေမးေငါ႔တာ ဆုံးမတာ ခံရျပန္ေတာ႔လဲ အေနခက္ရျပန္ပါတယ္။

ဒီဘ၀ထဲကိုဘဲ ေ၀မာက ၀င္သြားသလား ေ၀မာ႔ဘ၀ထဲကိုဘဲ ဒီဘ၀ၾကီးက ၀င္လာသလား မစဥ္းစားခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။

အိမ္က မိဘေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ထားနုိင္တယ္္ ကိုယ္႔ေအာက္ကအငယ္ေတြကုိ လဲ ၾကည္႔ရူ႔ေထာက္ပံ႕နုိင္တယ္ဆုိေတာ႔ က်န္တာေတြအသာေမ႔ထားျပီး

“ေကာငး္ပါတယ္ ေကာင္းပါတယ္”လုိ႔ဘဲ စိတ္ထဲမွာထားလုိက္ရင္ မြန္းက်ပ္တာေတြနည္းနည္းေတာ႔ ေလ်ာ႔ပါးသြားသလုိပါဘဲ။

ေ၀မာတုိ႔ရြာက အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ႔သူတုိင္းေတာ႔လဲေ၀မာလုိမဟုတ္တာအမွန္ပါ။

ျမဳိ႔ဆုိတာ ေတာထက္စာရင္ေငြအရွာရလြယ္သလုိ ကုန္စရာမ်ားတာေတာ႔လဲအမွန္ပါဘဲ။

ေတာဆုိတာက ေငြတစ္ရာႏွစ္ရာ ရွာဘုိ႔ခက္သလုိ ကုန္စရာလမ္းကလဲသိပ္မရွိဘူးေလ။

ဒါေပမယ္႔ “လူတင္ပါမွက်ားႏြားကိုက္တယ္”ဆုိတာလဲအမွန္ပါဘဲ။

ေကာင္းေကာငး္မြန္မြန္လုပ္ ရလာတဲ့ေငြေလးကုိ သုံးသင္႔တာကိုသုံး

ပုိလာတာေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုလုိ႔အိမ္ျပန္ပုိ႔လုိ႔အဆင္ေျပေနၾကသူေတြလဲအမ်ားၾကီးပါ။

ေ၀မာသာ………………………………………………………………………….။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး

 

“ပါ၀င္ကျပ ၾကည႔္ရူ႕အားေပး ေ၀ဖန္သုံးသပ္”(အပုိင္းႏွစ္) (ဂ်မ္းေတာမ)

(ဘ၀အပိုငး္-ႏွစ္- ဂ်မ္းေတာမ)

“ဂ်မ္းေတာမ ……….ကန္အထုတ္ခံလုိက္ရျပန္ပလား ဒီအခ်ိန္ထိ အိပ္ယာမထပုံေထာက္ရင္”

ဒီအသံကေတာ႔ က်ဳပ္အေၾကာင္းကုိ သိလြန္းတဲ႔ ၾကီးစိန္ျမရဲ႕နံနက္ခင္းေတးသံသာပါဘဲ။

ထင္ဆုိလဲထင္စရာပါ က်ဳပ္ကလဲ ပန္းရံဆရာက မေခၚလုိ႔ အလုပ္မရွိဘဲ နား နား ေနရတာက

ခဏခဏကိုး။

အလုပ္မရွိတဲ႔ရက္ဆုိေတာ႔လဲ ေနဖင္ထုိးေအာင္အိပ္ရုံေပါ႔ေနာ။

ပုံမွန္သာ က်ဳပ္အလုပ္သြားရမယ္ဆုိရင္ မနက္အရုဏ္တက္ တုံးေမာင္းေခါက္သံၾကားကထဲကထ၊

ရွိတဲ႔ဆန္ေလးနဲ႔သားအဖတစ္ေတြအလုပ္သြားရင္ထည္႔သြားဘုိ႔ ထမင္းထုပ္အတြက္

ထမင္းအုိးတည္၊

ခ်န္ထားတဲ႔ဘဲဥႏွစ္လုံးထဲကိုၾကက္သြန္ခရမး္ခ်ဥ္သီးရွိသေလာက္အကုန္ထဲ႔လုိ႔ေၾကာ္၊

ျပီးရင္ သားအဖသုံးေယာက္အတြက္ မွ်ျပီးထမင္းထုပ္။

အိမ္က်န္ေနမယ္႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္လဲမွ်ေတာ႔ခ်န္ခဲ႔ရပါတယ္။

မနက္အဆာေျပစားသြားဘုိ႔ ညကက်န္တဲ႔ထမင္းၾကမး္ကုိဆီပူထုိး။

ပဲျပဳတ္သယ္လာရင္ ပဲျပဳတ္တစ္ရာဘုိး၀ယ္ သားအဖငါးေယာက္မွ်တစားဘုိ႔ ပုဂံေလးေတြထဲကိုခြဲတမ္းခ်။

အဲဒီကိစၥျပီးတာနဲ႔ေရကမန္းကတန္းခ်ဳးိ၊

“မိစိန္” စက္ဘီးကုိကပ္လုိက္ျပီးအလုပ္အတူသြားဘုိ႔လမ္းမတန္းကထြက္ေစာင္႔ရပါတယ္။

“မိစိန္္”ကစက္ဘီးစုိက္ အသြားအျပန္က်ဳပ္ကလူစုိက္ေပါ႔။

လူတစ္ေယာက္ကိုတင္နင္းရတာ ပင္ပန္းေပမယ္႔ ေငြမကုန္ဘူးေလ။

တစ္ခုေတာ႔ရွိတာေပါ႔လမ္းမွာမ်ား စက္ဘီးေပါက္ရင္ေတာ႔ ဘီးဖာခက တ၀က္စီခံ။

ဒီေတာ႔လဲလမ္းအလုပ္သြားရင္ ဘီးမေပါက္ဘုိ႔ ဘုရားတေနရတာေပါ႔ေနာ္။

က်ဳပ္တုိ႔ေနရတဲ႔ေနရာေတြကလဲ ျမဳိ႔သစ္ျဖစ္လုိက္ စက္မူ႔ဘက္ျဖစ္လုိက္နဲ႔ ၾကဳံရာက်ဘမ္း ဆုိေတာ႔ အတည္တက်မရွိပါဘူး။မရွိဆုိက်ဴးေတြကိုး။

ပုိင္ရွင္လာမေနေသးတဲ႔ေျမကြက္လြတ္တုိ႔၊ဘယ္သူပုိင္ရွင္မွန္းအေဖမေပၚေသးတဲ႔ေျမကြက္လပ္တုိ႔အစုိးရပုိင္ေျမကြက္လပ္ေတြမွာတုိ႔ လယ္ကြင္းေဟာင္းေတြမွာ ၾကည္႔က်က္ ညွိညွက္ျပီးေနရတာပါဘဲ။

အလွဴေငြေတာင္းတယ္ဆုိထည္႔လုိက္ မေျပလည္ေတာ႔လဲေတာင္းပန္ခယလုိက္။

ေတာင္းပန္ခယလုိ႔လည္းမရ အလွဴေငြလည္းလက္မခံဘူးဆုိျပန္ရင္ေတာ႔ လဲ……………..

ဒီနားကမေနရဘူးဆုိေတာ႔လဲ အျဖစ္ေဆာက္ထားတဲ႔တဲေလးေတြဖ်က္ နီးရင္ေျခက်င္ေ၀းရင္ဆုိက္ကားငွားးျပီး ေနလုိ႔ရမယ္ေနရာေလးရွာၾကံျပီး ေျပာင္းရတာေပါ႔ ဟုိနားကမေနရဘူးဆုိေတာ႔ ဒီဘက္ေျပာင္း ဒီဘက္ကမေနရဘူးဆုိေတာ႔ ဟုိနားေျပာင္းေပါ႔။

အတည္တက်ေနခ်င္ေပမယ္႔လဲ ပန္းရံခံေၾကြးအလုပ္နဲ႔က်ပန္းေဘာက္အလုပ္သမားေတြဆုိေတာ႔

၀င္ေငြပုံမွန္မရွိျပန္၊

ဒီေတာ႔လဲ ေက်ာခင္းစရာတစ္ေနရာအတြက္ေတာ႔ ဇာခ်ဲ႔မေနနုိ္င္သလုိ

ငွားေနဘုိ႔ကေတာ႔ေ၀လာေ၀း အမွန္ေျပာရရင္ ေတာ႔ အိမ္ငွားခကို တကယ္တတ္လဲမတတ္နုိင္ပါဘူး။

သူမ်ားေတြေျပာၾကတာေတာ႔ ၾကားရတာဂုဏ္တက္ခ်င္စရာ နုိင္ငံျခားမွာက်ဳပ္တုိ႔လုိအတည္တက်မေနတဲ႔

လူေတြကုိေခၚတာ ဂ်စ္ပစီဆုိလား ဂ်တ္ပစီ ဆုိလား က်ဳပ္ေတာ႔ေခၚတတ္ေပါင္။

အခုေလာေလာဆယ္က်ဳပ္တုိ႔ ေနတာကျမဳိ႔သစ္ သိပၸြံလမ္းနဲ႔ မေနာ္ဟရီၾကား

အခု73လမ္းမရဲ႕အေနာက္ဘက္နဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းအေဟာင္းစည္းရုိးရဲ႔အေရွ႔ဘက္လမး္ၾကားက ကြက္လပ္မွာပါ။

ထြန္တုံးဘက္ကလာတဲ႔ “မိစိန္”ကို 73လမ္းမကတက္ေစာင္႔ျပီးအလုပ္သြားရုံပါဘဲ။

က်ဳပ္တုိ႔ “မိစိန္”တုိ႔ကေတာ႔ က်ဳပ္တုိ႔ပန္းရံဆရာခ်ိန္းတဲ႔ေနရာကိုအေရာက္သြားရတာေပါ႔။

က်ဳပ္တုိ႔လုိေန႔စားေတြက ပန္းရံဆရာေက်နပ္မွေန႔စဥ္ထမင္းမငတ္တဲ႔လူလုိ႔ေျပာရင္လဲမွန္ပါတယ္။

အလုပ္လုိခ်င္သူ လုပ္ခ်င္သူကေပါမွေပါရယ္။

အလုပ္သာမွန္မွန္ရေနဘုိ႔အတြက္ ဘယ္လိုေနရေနရဆုိတဲ႔သူေတြကလဲ အပုံရယ္။

ပန္းရံဆရာမ်ားကလဲ သူတုိ႔နဲ႔ပလဲနံပသင္႔သူကိုမွ အလုပ္ေခၚတာကိုး။

သူတုိ႔က နက္ျဖန္ဘယ္လာခဲ႔ဆုိလဲ ေ၀းေ၀းနီးနီးသြားလုိက္။

ေနာက္ေန႔မွလုိရင္လွမ္းေခၚလုိက္မယ္ဆုိ ျပန္ေတာ႔လဲ အိ္မ္မွနားေပါ႔။

က်ဳပ္စိတ္ကလဲ အလုပ္ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္း ပင္ပန္း မဆလာဒယ္ကိုရြက္ျပီးဘယ္ေလာက္အျမင္႔

တက္ရတက္ရ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္တက္ရတက္ရ က်ဳပ္ရြက္နုိင္တယ္။

ဒါေပမယ္႔ က်ဳပ္ကို ထိကပါးရိကပါးလုပ္လာရင္ လက္ပါလာရင္ ေတာ႔ မခံနုိင္ဘူး။

ပန္းရံသမနဲ႔ ကန္ထရုိက္၊ပန္းရံသမနဲ႔ ပန္းရံဆရာ၊ပန္းရံသမနဲ႔ပန္းရံဆရာလက္ေထာက္၊ပန္းရံသမနဲ႔သံလက္ကုိင္

ဖုိမဇာတ္လမ္းေတြခင္းၾကတာအတည္ေရာ အေပ်ာ္ေရာ အပ်င္းေျပေရာ ဆုိတာဒီေလာကမွာ မဆန္းဘူးေတာင္ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔အဲဒီထဲ က်ဳပ္မပါခ်င္ဘူူး။

ေကာင္မက ဘာမွမရွိဘဲမာနခံတယ္ေျပာခ်င္ေျပာ က်ဳပ္ကေတာ႔ အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာအျဖစ္မခံခ်င္တာေတာ႔ အမွန္ဘဲ။

က်ဳပ္တုိ႔လုိ႔ အနိ္မ္႔စားနင္းျပား ပန္းရံသမဆုိတာ သူတုိ႔လက္တဲ႔စမ္းစရာေလာက္သာသေဘာထားတာ။

ပါးစပ္က ေနသားေျပာမယားေျပာလုိေျပာ၊

လူလစ္တာနဲ႔လက္ကေဆာ႔ခ်င္ေနၾကတာ ကလည္းသူတုိ႔ပုိင္ပစၥည္းက်ေနတာဘဲ။

အလုပ္မေခၚမွာစုိးလို႔ သူတုိ႔ထိကပါးရိကပါးအေပၚယံေလာက္ကေတာ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလဆုိျပီး

ျငိမ္ခံလုိက္ျပန္ရင္ သူတုိ႔ကေနာက္တဆင္႔တက္ေတာ႔တာပါဘဲ။

ေနာက္ဆုံးက်ဳပ္ျဖစ္ခဲ႔တာကေတာ႔ အေတာ္ေလးျပႆနာၾကီးသြားတယ္ေျပာရမယ္။

“ေတဇ”ဆုိတဲ႔အေကာင္က အစကထဲက က်ဳပ္ကိုခ်ိတ္တိတ္တိတ္လာလုပ္ေနတာ။

လူလစ္တာနဲ႔ “အသဲေလး”ေခၚလုိေခၚ”ေစာေစာျပန္ထမင္းခ်က္ထားေနာ္ “ဆုိေျပာလုိေျပာ

“ည ဗြီဒီယုိသြားၾကည္႔ဘုိ႔လာေခၚမယ္ “ဆုိျပီး ခ်ိ္န္းလုိခ်ိန္းနဲ႔

ပါးစပ္ကစတာေလာက္ကေတာ႔ ပဲ႔ပါသြားတာမွတ္လို႔ က်ဳပ္ကသီးခံပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔အစကထဲကေျပာျပီးသား လက္ပါလုိ႔ကေတာ႔ ပါးအကြဲဘဲဆုိတာ။

ပန္းရံဆရာက သူ႔ကို သံလက္ကိုင္ေနရာကုိ စျပီးစမ္းခိုင္းလဲခိုင္းေရာ

အုတ္စီတာ တတ္မတတ္ေတာ႔ မသိဘူး လက္ကေတာ႔ ကမ်ဥ္းတတ္လာတယ္။

က်ဳပ္တုိ႔ပန္းရံသမအခ်င္းခ်င္းက ျပန္ေျပာေတာ႔ သိတာေပါ႔။

တစ္ရက္ ေလးထပ္အျမင႔္မွာက်ဴပ္မဆလာသယ္လာတဲ႔အခ်ိန္ ဒီေကာင္က မဆလာဒယ္

ခ်ေပးတာလိုလုိနဲ႔က်ဳပ္ရင္ဘတ္လာကိုင္တာ က်ဳပ္ကလဲေဆာင္႔ကန္႔ထဲ႔လုိက္တာ ေနာက္က ျငမ္းဆင္ထားတဲ႔သံတန္းသာမရွိရင္ အဲဒီေကာင္ေလးထပ္ကက်အေသဘဲ။

မဆလာဒယ္ကလဲသူအေပၚက်ေတာ႔ အဲဒီေကာင္ေျခမကြဲထြက္သြားေရာ။

ပနး္ရံဆရာက က်ဳပ္ကို ႏွမခ်င္းမစာနာ “ဒီေလာက္ေလးနဲ႔နင္ဘာျဖစ္သြားမွာမုိ႔လုိ႔လဲ”တဲ႔။

ျဖစ္နုိင္ရင္ အဲဒီပန္းရံဆရာပါ ပါးကြဲေအာင္ရုိ္က္ထဲ႔လုိက္ခ်င္တာ။

စိတ္တုိတုိနဲ႔ျပန္လာလုိက္တာ႔ အဲဒီေန႔ တေနကုန္အပင္ပန္းခံထားတဲ႔လုပ္ခဆုံးသြားတာေပါ႔။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ က်ဳပ္မွာအဆင္ေျပလုိက္မေျပလုိက္နဲ႔တစ္ဖြဲ႔ျပီး တစ္ဖြဲ႔ေျပာင္းလုပ္ေနရတာ။

က်ဳပ္ထိကပါးရိကပါးနဲ႔လက္ေဆာ႔တာလဲမခံခ်င္ဘူး။

မယားငယ္လဲအျဖစ္မခံခ်င္ဘူး။

ဟုိဟာလဲလုပ္မစားခ်င္ဘူး။

ပန္းရံဆရာတုိင္း အဖြဲ႔တုိင္းမေကာင္းဘူးေတာ႔လဲ တစ္ထစ္ခ်ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။

အခုလုပ္ေနတဲ႔အဖြဲ႔ဆုိအားလုံးသူ႔စည္းကိုယ္႔စည္းနဲ႔တကယ္အဆင္ေျပတာပါ။

ဒီေန႔ကေတာ႔ ၾကီးစိန္ျမေျပာသလုိ ကန္ထုတ္ခံရတာမဟုတ္ပါဘူး။

မိစိန္က သူတို႔ ေနတဲ႔ ေနရာက ပုိင္ရွင္ေျပာငး္လာေတာ႔မွာမုိ႔ အသိုက္ေျပာငး္ေတာ႔ အလုပ္မဆင္းနုိင္ဘူးေပါ႔။

သူမဆင္းေတာ႔က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲသြားရမွာခပ္ပ်င္းပ်ငး္ဆုိေတာ႔ နားလုိက္သေပါ႔။

ဒီလုိ မနားလဲ ထမင္းတစ္လုတ္အတြက္ မေသမခ်င္း အလုပ္ကလုပ္ေနရအုံးမွာေလ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

“ပါ၀င္ကျပ ၾကည႔္ရူ႕အားေပး ေ၀ဖန္သုံးသပ္”(အပုိင္းသုံး)

( စမ္းစမ္းႏြယ္(ခ) မပိ)

(ဘ၀အပုိငး္-သံုး စမ္းစမ္းႏြယ္(ခ) မပိ)

ဒီေန႔အလုပ္ပိတ္ရက္ဆုိေတာ႔ အိမ္မွာအားေနပါတယ္။

မနက္ပုိင္းေလးဘဲခ်က္ျပဳတ္ေလွ်ာ္ဖြတ္ ေန႔လည္ပုိင္းမွာမီးပူတုိက္ျပီး တာနဲ႔ အားေနသလုိပါဘဲ။

အျပင္ကုိလဲ ဒီေန႔အဖုိ႔သြားစရာမရွိဘူးဆုိေတာ႔ (၀င္ေငြလဲမရွိေတာ႔ဘူးေပါ႔)လုိ႔” မပိ”

တစ္ေယာက္ထဲေတြးရင္းျပဳံးေနမိပါတယ္။

ျပဳံးတဲ႔အျပဳံးကေက်နပ္တဲ႔အျပဳံးလား မေက်နပ္တဲ႔အျပဳံးလားဆုိတာကိုေတာ႔ လူျမင္တုိင္းျပဳံးျပတဲ႔အက်င္႔ကိုရေနတဲ႔ “ မပိ“တစ္ေယာက္ အျပဳံးကုိ သရုပ္မခြဲတတ္ေတာ႔တာလဲအေတာ္ေလးၾကာျပီလုိ႔ေတာင္ထင္မိပါတယ္။

တစ္ရက္ထဲမွာ ဘ၀ႏွစ္မ်ဳးိနဲ႔က်င္လည္ေနရတဲ႔ “မပိ “အတိတ္ကိုျပန္ေတြးမၾကည္႔ခ်င္တာကလဲအမွန္။

ေတြးမိျပန္ရင္လဲ ကိုယ္႔ဘ၀ကုိယ္ အျဖစ္ဆုိးတယ္လုိ႔ နာက်ည္းခ်က္ေတြနဲ႔မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာမိတတ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ႔အိပ္ယာေပၚလဲေနတဲ႔ အေဖနဲ႔ လူကသာၾကီးေကာင္၀င္လုိ႔အရြယ္ေရာက္လာတယ္

ဦးေႏွာက္ကအရြယ္မေရာက္ေသးတဲ႔ေမာင္ေလးေတြအေၾကာင္းစိတ္ထဲကို ျပန္ထည္႔ လုိ႔ “သူတုိ႔အတြက္ငါအသက္ရွင္ရအုံးမယ္”ဆုိျပီး အားေတြတင္းရင္း၀မ္းနည္းစိတ္ေတြေဖ်ာက္လုိ႔ ကိုယ္႔ကို ကုိယ ္

ျပန္အားေပးရျပန္ပါတယ္။ဒါေပမယ္႔လဲ ျပန္ျပဳျပင္လုိ႔ မရနုိင္တဲ႔အတိတ္ကုိျပန္ေတြးမိရင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႔သလုိ

ကိုယ္ကဘဲအလြယ္လမ္းကိုၾကိဳက္တာလား ေရသာခုိခ်င္တာလား စိတ္ဓါတ္ညံ႔ဖ်င္းတာလား

ေပ်ာ႔ညံ႔တာလား တရားမရွိတာလား ကိုယ္႔ကိုကုိယ္ တန္ဘုိးမထားတာလား

ကိုယ္႔ကို ကုိယ္ဘဲအျပစ္တင္ရမလား ကံၾကမၼာကိုဘဲပုံခ်ရမလား ဒီေလာကနဲ႔မိ္တ္ဆက္ေပးသူ “နီမ”ကိုဘဲ

စိတ္ဆုိးရမလား လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ဘဲအေျဖမရဘဲအေတြးေတြကိုရပ္လုိက္ရတာမ်ားပါတယ္။

“မပိ “တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးနွစ္မွာ ေဖေဖက ပင္စင္ယူုလိုက္ရပါတယ္။

ေဖေဖကဘာမွ ကိုယ္ကိုတုိင္သိပ္လွဴပ္ရွားစရာမလုိဘဲ(အက်ဳိးေဆာင္ခ)ဆုိတဲ႔အမည္တပ္လုိ႔

ခုံေပၚမွာတင္ တရား၀င္ မုိးေတြရြာတဲ႔ ဌာန က အရာရွိၾကီးတစ္ေယာက္ေပါ႔။

ေဖေဖေကာင္းစားစဥ္ကာလကေတာ႔ သုံးဘုိ႔ေငြဆုိတာ “မပိ“အတြက္ေဖေဖ႔အံဆြဲထဲ

အသာေလးႏုွိွက္ယူလုိက္ရုံပါဘဲ။

အိမ္မွာက ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္ သိပ္က်ပ္မျပည္႔လုို႔ဘာမွမလုပ္နုိင္တဲ႔ေမာင္ေလးရယ္

“မပိ“ရယ္ဘဲရွိေတာ႔ ေကာငး္ေကာင္းသုံး ေကာင္းေကာင္းစား စိတ္တုိင္းက်ေနခ်င္သလုိေန

ခဲ႔ၾကေပမယ္႔ ဘာမွသိပ္ေတာ႔ စုစုေဆာငး္ေဆာငး္မရွိခဲ႔ပါဘူး။

ေဖေဖအရာရွိဘ၀ကေနအနားယူခ်ိန္မွာေတာ႔ ေနစရာအိမ္ေလးတစ္အိမ္ပုိင္တယ္ အိမ္အသုံးအေဆာင္ေလးေတြလူတန္းေစ႔တယ္ဆုိတာထက္ ပိုျပီးမခ်မ္းသာဘူးေပါ႔။

အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ “မပိ”တကၠသိုိလ္တက္ေနတုနး္ကလဲ အရာရွိသမီးဆုိတဲ႔အရွိန္နဲ႔

ေတာ္ေတာ္ေလးသုံးစြဲ၀တ္စားခဲ႔ပါတယ္။

အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔လဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားခဲ႔လာခဲ႔ဆုိေတာ႔ ခ်စ္သူလဲရွိခဲ႔တာေပါ႔။

လြပ္လပ္စြာေနနုိင္တဲ႔အခြင္႔အေရးကိုလဲ ခ်စ္သူဘ၀မွာ အစြမး္ကုန္အသုံးခ်ခဲ႔မိသေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ မဆုံဆည္းေလတဲ႔အခ်စ္မ်ား ရဲ႕တကၠသုိလ္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လုိဘဲ ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႔

သူ႔နဲ႔ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ဇာတ္လမ္းလဲ တခန္းရပ္သြားသေပါ႔။

ေက်ာင္းျပီးေတာ႔ေဖေဖကလဲအလုပ္မရွိေတာ႔ ၀င္ေငြမရွိ ေမေမက အသိအကြ်မ္းေလးေတြကိုေပးထား

တဲ႔ ေငြတုိးေခ်းထားတာေလးဘဲ၀င္ေငြရွိေတာ႔ “မပိ“လဲေဖေဖအဆက္အသြယ္နဲ႔ ရုံးတစ္ရုံးမွာစာေရးမ၀င္လုပ္ရပါေတာ႔တယ္။

အလုပ္သာလုပ္ေနပါတယ္ “မပိ“ ရတဲ႔လခက “မပိ“သုံးတာနဲ႔ကုန္သြားတာပါဘဲ။

အိမ္ကုိသိပ္အမ်ားၾကီးျပန္မေပးနုိင္ျပန္ပါဘူး။

ေမေမက လဲ “မပိ“ကိုျပန္မေပးရရင္ေတာ္ျပီလုိ႔ဘဲသေဘာထားပုံပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔လည္း ေမေမေငြတုိးေခ်းတာေလးက အဆင္ေျပေနေတာ႔ သိပ္အခက္အခဲေတာ႔လည္းမရွိျပန္ပါဘူး။

ကံၾကမၼာအလွည္႔မေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ေဖေဖရယ္ေမာင္ေလးရယ္ေမေမရယ္ ဘုရားဖူးထြက္ၾကတဲ႔အခ်ိန္

ကားေမွာက္ပါတယ္။

ေမေမကေတာ႔ ေနရာတင္ဆုံးျပီး ေဖေဖကေတာ႔ ေျခေထာက္ေအာက္ပုိငး္ျဖတ္ရမယ္ဆုိတာျဖစ္လာပါတယ္။

ေမာင္ေလးကေတာ႔ နည္းနည္းပါးပါးဘဲထိခိုက္ေပမယ္႔ နဂိုရ္ကမွ ပုံမွန္မရွိ တဲ႔စိတ္ကလန္႔သြားျပီးအရင္ကထက္

ပုိဆုိးလာသလုိပါဘဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမကို ေျမက်ဘုိ႔စီစဥ္ရ ေမာင္ေလးကုိ ထိန္းရ ေဖေဖကို ေဆးရုံတင္ဘုိ႔

လုပ္ရ ဗ်ာေတြမ်ားေနေတာ႔ သူတုိ႔ ယူသြားတဲ႔ပစၥည္းေတြကို သတိရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ

ေမးလုိ႔မရေတာ႔ ဘာမွျပန္မရလုိက္ပါဘူး။

အဆုိးဆုံးကေတာ႔ ေမေမသူမ်ားေတြကုိ ေငြတုိးေခ်းထားတဲ႔စာရင္းစာအုပ္ကရွာလုိ႔မရတာပါဘဲ။

ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ေခ်းထားျပီးဘယ္ေလာက္ျပန္ဆပ္ျပီးသလဲ ရစရာဘယ္ေလာက္က်န္ေသး

လဲဆုိတာ “မပိ“လုံး၀မသိတာပါဘဲ။

“မပိ“ကိုဆက္သြယ္လုိ႔ ျပန္ေပးမယ္ဆုိတဲ႔လူစာရင္းကလက္တဖက္စာလူငါးေယာက္ေတာင္မရွိပါဘူး။

ေမေမအျပင္ကုိထုတ္ေခ်းေပးထားတဲ႔ေငြ အတိအက်မသိေပးမယ့္ ေပးစရာက်န္ပါတယ္လုိ႔ လာေျပာတဲ႔

ေငြပမာဏထက္အမ်ားၾကီး ပိုမ်ားတယ္ဆုိတာေလာက္ဘဲ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသိတယ္ဆုိေတာ႔ ဘယ္သူကဘယ္ေလာက္က်န္တယ္ဆုိတာကိုလဲ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မျပနုိင္တဲ႔အခါ ဒီေငြေတြက ျပန္ရဘုိ႔ ဆုိတာကလဲ လမ္းစေပ်ာက္လုိ႔ဆုံးကုန္ပါတယ္။

“မပိ“ျပန္ရစရာေတြကသာစာရင္းေပ်ာက္သြားတာ မထင္မွတ္ဘဲျဖစ္လုိက္တဲ႔ က္ိစၥအတြက္ “မပိ“အတုိးနဲ႔ယူ

ထားတဲ႔ပုိက္ဆံေတြကေတာ႔ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔တလထက္တလ အတုိးေတြက တက္တက္လာပါတယ္။

ေဖေဖေျခေထာက္ျဖတ္ျပီးသြားေပမယ္႔ ေန႔စဥ္ ျပဳစုဘုိ႔ေခၚထားရတဲ႔ နပ္စ္မအတြက္ကုန္က်စရိတ္၊

ေန႔စဥ္ေဆးဘုိး၊ေမာင္ေလးမုန္႔ဘုိး၊ေန႔စဥ္စားေသာက္စရိတ္ေတြက “မပိ“အတြက္ေန႔စဥ္ေခါငး္ခဲစရာပါ။

“မပိ“ရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔ ကိစၥေတြကုိ ဘာတစ္ခုမွ အျပီးသတ္ေအာင္မလုပ္နုိင္ေသး မေျဖရွင္းနုိင္ေသးပါဘူး။

တလျပီးတလအတုိးဆပ္နုိင္ဘုိ႔ရယ္ လူမမာစရိတ္ရယ္ေန႔စဥ္ထမင္းစားနုိင္ဘုိ႔ရယ္မနည္းလုံးပန္းရေတာ႔

စိတ္ေရာလူေရာ ပင္ပန္းလုိ္က္တာမွ လူရုပ္ေတာင္ေပ်ာက္ေနသလုိပါဘဲ။

ကိုယ္ရစရာကသာ ျပန္မရတာေပးစရာကေတာ႔ မေပးမခ်င္း လူေတြ႔တာနဲ႔တက်ီက်ီေတာင္း ရုံးကို ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္နဲ႔ဆက္ဆုိေတာ႔ရွက္လဲရွက္ပါတယ္။

ခ်ေရာငး္စရာကလဲအိမ္အခြံနဲ႔လူဘဲက်န္ေတာ႔တယ္ဆုိျပီးျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီအခက္အခဲကုိ ေျဖရွင္းေပးသူက “နီမ”ပါဘဲ။

သူကတကၠသို္လ္တက္ေနတုန္းကလဲအတူတူ ကံမ်ားစပ္လုိက္ပုံကဒီအလုပ္ကုိ “မပိ”ေရာက္လာျပီးေလးငါးလ

ေလာက္ေနေတာ႔ ဒီအလုပ္ကုိ “နီမ”လဲ ေရာက္လာပါတယ္။

သူကေတာ႔ “မပိ”အတြက္ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ အားနည္းခ်က္ေတြဖြင္႔ေျပာလုိ္က္လုိ႔လဲ ရွက္ရမယ္႔လူ

မဟုတ္ျပန္ေတာ႔ ေကာငး္တာဆုိးတာအားလုံးကို “နီမ”ကိုအားလုံးဖြင္႔ေျပာမိပါတယ္။

“နီမ”ကိုေျပာမိတာ မွားသြားလားမွန္ဘဲမွန္လားဆုိတာကေတာ႔ အခုအခ်ိန္အထိအေျဖမထြက္တဲ႔ပုစၦာလား

ေမးခြန္းကဘဲမွားမ်ားေနလားဆုိတာကေတာ႔ ဘုရားမွသိမယ္ထင္ပါတယ္။

တစ္ရက္အေဖ႔အတြက္ေဆးထပ္၀ယ္စရာပုိက္ဆံကလဲမရွိ၊လခဆုိတာကလဲေမွ်ာ္စရာမရွိ

လခက ၾကဳိထုတ္ထားျပီး သား။

အရင္းမေျပာနဲ႔အတုိးေတာင္မသတ္နုိင္လုိ႔ အေၾကြးရွင္ေတြက တပူပူတဆူဆူနဲ႔ဆုိေတာ႔ “မပိ”တစ္ေယာက္

“နီမ”ရင္ခြင္ထဲမွာေခါငး္ထုိးျပီးရွုိက္ၾကီးတငွင္ငုိမိပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ “မပိ”ကို “နီမ”ကစကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။

လူ႔ဘ၀မွာ တစ္ခါတရံမွာ အားလုံးေကာင္းဘုိ႔ကိုယ္က ခ်အနင္းခံရတာမ်ဳးိရွိတတ္ပါသတဲ႔။

ဒါေၾကာင္႔လဲ ကမၻာမီးေလာင္သားေတာင္ခ်နင္းဆုိတဲ႔စကားပုံေပၚလာတာဘဲ။

နင္ဒီအတုိင္းလုံးလည္ခတ္ျပီးသြားေနလုိ႔ကေတာ႔ စိတ္ဆင္းရဲတာနဲ႔ေသမွာပါဘဲ။

နင္ေသရင္ နင္႔ေနာက္အလုိလုိေနရင္းလုိက္ရမယ္႔လူ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔အဆင္သင္႔ပါဘဲတဲ႔။

အဲေတာ႔ ဒီလုိနဲ႔ဘဲဒုကၡခံမလား နင္႔မွာေရာင္းစရာရွိတာကုိဘဲခ်ေရာင္းမလား စဥ္းစားပါတဲ႔။

အစကေတာ႔သေဘာမေပါက္ဘူး။ ေနာက္မွေတြးရင္းသေဘာေပါက္လာတယ္။

ေလာေလာဆယ္လူေနအိမ္ကိုခ်ေရာင္းလုိ႔ဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ္လမ္းေဘးမွာေနလုိ႔မွမရတာ။

အဲေတာ႔ ေရာင္းလုိ႔ရတာကိုဘဲ “နီမ”ေျပာသလုိ ခ်နင္းလုိက္ရတာေပါ႔ေနာ္။

ဒါေပမယ္႔အဲဒီအခ်ိန္တုံးကေတာ႔ ေကာငး္လားမေကာင္းဘူးလား သင္႔ေတာ္လား မသင္႔ေတာ္လား

ဆုိတာကို စဥ္းစားနုိင္ေလာက္ေအာင္ကိုအေျခအေနမေပးဘူးလုိ႔ဘဲဆုိခ်င္ပါတယ္။

လက္ရွိရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔ျပႆနာအတြက္ အရမး္ကုိလုိအပ္ေနတဲ႔ေငြရဘုိ႔ဆုိရင္ဘာလုပ္ရလုပ္ရ

ဆုိတဲ႔အေတြးက စုိးမုိးေနခ်ိန္လဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ” နီမ“ေခၚသြားတဲ့ေတာ္ေတာ္ေလးကို သီးသန္႔ဆန္တဲ႔ ေအးခ်မ္းဆိတ္ျငိမ္တယ္ဆိုတဲ႔

၀င္းက်ယ္ျခံက်ယ္ၾကီးတစ္ခုထဲမွာရွိတဲ႔လူကုန္တန္မ်ားရဲစံေပ်ာ္ရာဘုံနန္းေလးမွာမင္းသမီးေလး

ျဖစ္လုိ႔သြားပါတယ္။

ဖြင္႔ထားတဲ႔ ပုိင္ရွင္ျဖစ္သူတုိ႔ကေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ရတယ္ဆုိတာမသိပါဘူး။

“မပိ”ခြဲတမ္းကေတာ႔ တစ္ၾကိမ္မွာ တပုလင္းခြဲပါဘဲ။

ဘယ္လုိဘဲေျပာေျပာ ယုိင္လဲျပဳိလဲေတာ႔မယ္႔အေျခအေနကေန နည္းနည္းေလးေတာ႔မတ္လာပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာၾကစုိ႔ုဆုိရင္ ပုံလဲသြားရင္ေတာင္မွထူေပးသူမရွိတဲ႔“မပိ”ဘ၀မွာ နည္းလမ္းက်တာ

မက်တာ၊မွန္တာမမွန္တာ၊အပထား ေကာက္ရုိးေလးတမွ်င္ကုိဆုပ္မိတယ္လုိ႔ဘဲခံစားရပါတယ္။

ကို္ယ္႔လက္ကုိပါ စူးေနယားေနေအာင္ အစြမး္သတိၱေတြရွိေနတဲ႔ဒီေကာက္ရုိးမွ်င္ေလးကို ဘယ္အခ်ိန္

ဘယ္ကာလ ေရာက္မွ လႊတ္ခ်နုိင္မယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ ………………………………….။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကုိေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

 

“ပါ၀င္ကျပ ၾကည႔္ရူ႕အားေပး ေ၀ဖန္သုံးသပ္”(အပုိင္းေလး) (မနန္း)

(ဘ၀အပုိင္းေလး- မနန္း)

မနန္း ဖြင္႔ထားတဲ႔ စည္ဘီယာနဲ႔အသားကင္ဆုိင္ေလးကေတာ႔ ညနက္ေလလူစည္ေလပါဘဲ။

ညည ေကတီဗြီကအျပန္မွာ “စင္တင္မယ္”ခပ္လန္းလန္းခပ္ေဟာ႔ေဟာ႔ကေလးမေလးေတြက မနန္းဆုိင္မွာလာထုိင္ေလ႔ရွိပါတယ္။

သူတုိ႔ဆုိင္ေတြကအလုပ္ျပီးလို႔အျပန္ သူတုိ႔နဲ႔ခ်ိတ္ထားတဲ႔သူေတြ နဲ႕ေတြ႕ဘုိ႔ ၊

တခ်ိဳ႔ကလဲ သူတုိ႔ကိုေခၚမယ္႔သူေနာက္ကုိလုိက္ဘုိ႔ မနန္းဆုိင္မွာစုရပ္လာလုပ္ၾကတာပါ။

ေပါ႔ေပါ႔ေနေပါ႔ေပါ့စား ရသမွ်အကုန္သုံး ရလာတဲ႔ပုိက္ဆံေတြကို မစုဘဲအကုန္ျဖဴန္းေနတဲ႔ကေလးမ

မ်ားကုိ ေတြ႔ရင္ သူတုိ႔အစားမနန္းရင္ေမာပါတယ္။

“နင္တုိ႔ဒီလုိဘ၀ၾကီးထဲမွာအျပီးေနၾကေတာ႔မွာလား”လုိ႔ သူတုိ႔ ကိုေမးခ်င္ပါတယ္။

ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ႔ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာက မနန္းကိုယ္တုိင္ကလဲ သူတုိ႔လုိဘ၀မွာက်င္လည္လာခဲ႔တာကုိး။

လြန္ခဲ႔ေသာနွစ္ေပါငး္ 20စြန္းစြန္းေလာက္တုန္းက နန္းစိန္ဆုိတဲ႔ ခပ္အအေကာင္မေလးတစ္ေယာက္

ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကေန အလုပ္ရွာေပးမယ္ဆိုတဲ႔ပြဲစားမရဲ႕စကားေလးကိုယုံစားလုိ႔ တစ္ခါမွမေရာက္ဘူးတဲ႔မႏၱေလးျမဳိ႔ၾကီးကိုေယာင္လည္လည္နဲ႔ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။

အိမ္မွာမိသားစုကမ်ား စား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပေတာ႔ အိမ္ရွိလူကုန္အလုပ္လုပ္ဘုိ႔ ၾကံရေတာ႔တာေပါ႔။

ေမြးရပ္ေျမမွာအဆင္မေျပေတာ႔ ပြဲစားအကူအညီနဲ႔ တနယ္တေက်းုကို သြားျပီးလုပ္ႏုိင္ေအာင္စြန္႔စားခဲ႔ရပါတယ္။

မန္းေလးကိုစေရာက္ေရာက္ျခင္း စလုပ္ရတဲ႔အလုပ္က ထမင္းဆုိင္မွာ ပုဂံေဆးရတဲ႔အလုပ္ပါ။

ထမင္းစားရတယ္ ေနစရာေပးတယ္ ရတဲ႔လခကိုစုျပီး အေမတုိ႔ဆီပုိ႔ေပးလိုက္ရုံဆုိေတာ႔ အဆင္ေျပပါတယ္။

အဲဒီဆုိင္ေရာက္လုိ႔ေလးငါးေျခာက္လၾကာလုိ႔ေနသားလဲက်ေနေရာ ပြဲစားမက က်မအေမေနမေကာင္းလုိ႔ဆုိျပီး ျပန္လာေခၚေတာ႔ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔က်မ သူ႔ေနာက္လုိက္ခဲ႔ရျပန္ပါတယ္။

ရြာျပန္မယ္ဆုိလုိ႔ အဟုတ္မွတ္ျပီးေပ်ာ္ေနတာ တကယ္ေတာ႔ ပြဲစားမက လူလယ္လုပ္ျပီး

က်မကိုေနာက္တစ္ဆုိင္ကုိ ပြဲခယူျပီးထပ္ပုိ႔တာပါ။

ေနာက္ဆုိင္ကလဲထမင္းဆုိင္ပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔အရင္ဆုိင္က ထမင္းသက္သက္ဘဲေရာင္းတာ။

အခုဆုိင္ကေတာ႔အရက္လဲတြဲေရာင္းသလုိ လာတဲ႔ဧည္႔သည္ကုိ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔လဲဧည္႔ခံေပးတယ္ေလ။

ဖြင္႔တာကေတာ႔ ကားဂိတ္နားမွာဆုိေတာ႔ လူအျမဲစည္ကားေနပါတယ္။

ေရာင္းလဲေတာ္ေတာ္ေလးေရာင္းရတဲ႔ဆုိင္ေလးပါ။

အစက ထမင္း ဟငး္ခ်က္တဲ႔ေနရာမွာထားပါတယ္။

ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ စကားေျပာတာလဲညက္ ေၾကာက္လဲမေၾကာက္တတ္တဲ႔မနန္းကို

ေနာက္ေတာ႔ ဧည္႔သည္ေတြကိုဧည္႔ခံဘုိ႔ ပုိင္ရွင္ အမၾကီးကေျပာပါတယ္။

မနန္းလဲ အစကေတာ႔ျငင္းပါေသးတယ္ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲေနခ်င္လုိ႔ပါ။

ဒါေပမယ္႔ အျပင္ထြက္ဧည္႔ခံရင္ လခလဲပုိရမယ္

ကုိယ္တာ၀န္ယူရတဲ႔ ဧည္႔သည္ေတြက ဟငး္မ်ားမ်ားမွာအရက္မ်ားမ်ားေသာက္ ပုိက္ဆံမ်ားမ်ားသုံးရင္သုံးသေလာက္ေကာ္မရွင္လဲရအုံးမယ္

ေနာက္ဧည္႔သည္ေက်နပ္လုိ႔ေပးတဲ႔ေဘာက္ဆူးလဲရမယ္ဆုိေတာ႔ ေခါင္းျငိမ္႔လုိက္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ေနာက္ဆက္တြဲမွာတဲ႔စကားကေတာ႔ဧည္႔သည္ကုိ သီးခံရမယ္

သူတုိ႔စိတ္ေက်နပ္ေအာင္အေပၚယံေလာက္ကေတာ႔ခြင္႔ျပဳရပါမယ္တဲ႔။

စစျခင္းတုံးက ေတာ႔ မနန္းေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ေလပါတယ္။

မ်က္ေစ႔အက်င္႔နားအက်င္႔မရွိေတာ႔ စိတ္လဲက်ဥ္းက်ပ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ညအိပ္ယာထဲေရာက္ေတာ႔ ခါးၾကားမွာလိပ္ထားတဲ႔ ပုိက္ဆံေလးေတြ

ကုိလက္နဲ႔ပြတ္ရခ်ိန္မွာေတာ႔ ေန႔လည္က အဆင္မေျပသမွ်ကုိေမ႔ထားလုိ႔ရပါတယ္။

ဧည္႔သည္ေတြနဲ႔ထမင္း၀ုိင္းမွာအတူထုိင္ သူတုိ႔ေၾကြးတာကုိစားေရလုိက္ငါးလုိက္

စကားေတြေျပာ သားေျပာမယားေျပာတာကိုခံ။

လွ်ဳိ႔၀ွက္ထားရမွာေတြကုိ ဟုိေမးဒီေမးေပါက္ကရေျပာတာကိုလဲပါးစပ္ထဲရွိတာေျဖ။

လူကိုဖက္ထားတာ ပါးနမ္းတာအပရိကေလာက္ကို ဟုိထိဒီထိလုပ္တာေလာက္ကေတာ႔

ျငိမ္ခံေနရပါတယ္။ဒါမွလဲသူတုိ႔အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံက ကိုယ္႔ခါးၾကားထဲေရာက္လာမွာကုိး။

ဒီထက္လြန္ကဲလာရင္ေတာ႔ အလိမၼာသုံးရပါတယ္။

ထုံးစံကေတာ႔ ေယာက္်ားဆုိတာမူးလာရင္ ယစ္လာရင္ လူကုိလဲရစ္တာထုံးစံေပါ႔။

မနနး္ဒီအလုပ္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ပုိက္ဆံေတာ္ေတာ္ေလးစုမိခ်ိန္မွာ ထမင္းဆုိင္မွာ

မိန္းကေလးေတြမထားရေတာ႔ဘူးဆုိျပီးအမိန္႔ေတြထြက္လာေတာ႔ မနန္းတုိ႔တဖြဲ႔လုံး ပုန္းရွိူးကြယ္ရွိူး

လုပ္ရတဲ႔ ဘ၀ကုိေရာက္သြားပါတယ္။

အရင္က အိေျႏၵရရလုပ္ေနတာကေန ပုန္းရွဳိးကြယ္ရွဳိး ခုိးလုပ္ရတဲ႔ဘ၀ကိုေရာက္သြားၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒီေတာ႔ အရင္ကေလာက္ေတာ႔ ၀င္ေငြမေကာင္းတာလဲအမွန္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မနန္းတုိ႔ လုိ လူတန္းစားထဲကတစ္ခ်ဳိ႔က အေပၚယံလုိက္ေလ်ာယုံတင္မကဘဲ

ေၾကးစားျဖစ္ျပီး ပ်က္စီးသြားတဲ႔ေကာင္မေလးေတြလဲရွိလာပါတယ္။

ကံေကာငး္ျခင္ေတာ႔ မႏၱေလးေတာင္ေျခနားမွာ စားေသာက္ဆုိင္အသစ္ေပၚလာပါတယ္။

မနန္းတုိ႔အဲဒီဆုိင္မွာအလုပ္၀င္ေလွ်ာက္တာ သီခ်င္းဆုိတတ္တယ္ဆုိလိုအလုပ္ရလုိက္ပါတယ္။

ဒီဆုိင္မွာက သီခ်င္းဆုိရတဲ႔ စင္တင္ဂီတလဲပါ ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာမန္းေလးမွာေက်ာက္စိမ္းသူေဌးေခတ္ထတဲ႔ေက်ာက္သမားမ်က္ႏွာပြင္႔တဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။

စင္ေပၚမွာ မနန္းတုိ႔လုိ႔ေကာင္မေလးေတြက သီခ်ငး္ဆုိ ေအာက္က ထမင္း၀ုိင္းက ဧည္႔သည္ေတြက

အားေပး အျပဳိင္အဆုိင္ပန္းကုံးေတြစြပ္ သရဖူေတြတင္ျပီးဆုေတြခ်ၾက။

အျပဳိင္အဆုိင္ျဖဳနး္ျပၾကနဲ႔ မနန္းတုိ႔အတြက္ရတနာပုံဆုိက္တဲ႔ေခတ္လက္ဖ်ားမွာေငြေတြသီးေနတဲ႔ေခတ္လုိ႔

ေတာင္ေျပာနုိင္ပါတယ္။

မနန္းတုိ႔အဆုိေတာ္ေတြက သီခ်င္းဆုိေနခ်ိန္မွာ လာဆုခ်တဲ႔ပန္းကုံးေတြ သရဖူေတြမ်ားရင္မ်ားသေလာက္

၀င္ေငြတုိးပါတယ္။ပန္းကုံးတစ္ကုံးကုိ ဘယ္ေလာက္ သရဖူတစ္ခုဆုိရင္ဘယ္ေလာက္၊ေနာက္နာမယ္တတ္ျပီး

သီခ်င္းေတာင္းဆုိခံရရင္ဘယ္ေလာက္ဆုိျပီးေၾကးသတ္မွတ္လုိ႔ရတာကိုး။

အရင္ဆယ္ဂဏန္းေနာက္ေတာ႔ ေထာင္ဂဏန္းကေန မနန္းတစ္ည၀င္ေငြက တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေသာငး္ဂဏန္းထိေရာက္လာပါတယ္။

သူတုိ႔ေပးတဲ႔လခဆုိတာကမနန္းတုိ႔လက္တုိလက္ေတာင္းခုိင္းတဲ႔ေကာင္ေလးေတြကိုေပးတဲ႔မုန္႔ဘုိးျဖစ္သြားပါတယ္။ ပုိေကာင္းသြားတာက 26ဘီလမ္းနဲ႔လမး္80က်ဳံးေဒါင္႔က က်ဳံးေရျပင္ေပၚမွာ စင္ေတြထုိးျပီး

” ေရေပၚတီး၀ိုင္း“ေပၚလာတာပါဘဲ။

အရင္က မန္းေလးေတာင္ေျခမွာကသြားရလာရတာေ၀းေနေတာ႔ လာတဲ႔သူနည္းပါတယ္။

အခုျမဳိ႔လည္ေခါင္မွာဆုိေတာ႔ လာတဲ႔သူမ်ားျပီး ၀င္ေငြပုိေကာင္းလာပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔အရင္ေနရာေဟာင္းမွာကေတာ႔ တကဲ႔ကုိသုံးနုိင္ျဖဳန္းနုိင္တဲ႔ေလာပန္းေတြဘဲလာတယ္ဆုိေတာ႔

ရတဲ႔ေနမ်ားဆုိရင္ စုိ႔စုိ႔ပုိ႔ပုိ႔ေလးရပါတယ္။

မေကာင္းတာကေတာ႔ ဒီ “ေရေပၚ”ကိုေရာက္လာတဲ႔အခါ ကိုယ္႔အထဲက ၀န္ထမ္းတခ်ဳိ႔က မနန္းတုိ႔ကို

အျပင္က ပုိက္ဆံတတ္နုိင္သူေတြကိုေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေပးဘုိ႔ ေအာင္သြယ္လုပ္ေပးေတာ႔တာပါ

ဘဲ။ရတဲ႔ေငြကလဲမက္ေလာက္စရာဆုိေတာ႔ လက္ခံတဲ႔သူေတြကလဲလက္ခံပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ျမဳိ႔သစ္က သိပ္မစည္ကားေသးပါဘူး။

မနန္းတုိ႔ကို သိပၸြံလမ္း 68လမ္းေလာက္မွာ ရွိတဲ႔ ၀င္းျခံက်ယ္က်ယ္နဲ႔တုိက္တစ္လုံးမွာငွားေပးထားပါတယ္။

အေဆာင္လုိစုေနရတာေပါ႔။

ညေနလာၾကိဳတယ္ ညျပန္ပုိ႔တယ္ေပါ႔။

ညေနေရာက္တာနဲ႔ မနန္းတုိ႔အုပ္စုလုိက္ၾကီး လွလွပပနဲ႔ မုိက္သထက္မုိက္ေအာင္ျပင္ဆင္ျပီးကားနဲ႔လုိက္။

သီခ်င္းေတြဆုိ ၾက ကၾက ။

ကုိယ္ကို ပန္းကုံးေတြ သရဖူေတြ ပိုက္ဆံေတြဆုခ်ေအာင္ စင္ေပၚကေန ညဳတုတုလုပ္ျပီး အီျပၾက။

အဆင္ေတြကုိေျပလုိ႔ပါ။

လာျပီးအားေပးၾကတဲ႔တကယ္ေလာပန္းေရာ ေလာပန္းအေယာင္ေဆာင္ေရာ ေလာပန္းေလာင္းေရာ

ေလာပန္းမဟုတ္တဲ႔သူေရာ မနန္းတုိ႔ကုိေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္တစ္ခုထားလုိ႔ သုံးလုိက္စြဲလုိက္ဆုေတြခ်လုိက္

ၾကတာေငြေတြမွေဖြးေနတာ ပါဘဲ။

ရလုိက္တဲ႔ ပုိက္ဆံကုိ စုသူလဲစု သုံးသူကလဲ ပက္ပက္စက္စက္ကုိသုံးေပါ႔။

သုံးတဲ႔လူမ်ားပါတယ္။

ညအလုပ္သိမ္းလုိ႔ျပန္ခ်ိန္ကေတာ႔ သန္းေခါင္ယံနီးနီးေရာက္ပါျပီ။

မနန္းတုိ႔က အျပန္မွာ ညလယ္စာစားၾကဘုိ႔ ရယ္ 35လမ္းက မုိးအလင္းဆုိ္္င္ေတြကုိ၀င္ပါတယ္။

မနန္းတုိ႔ ကိုေတြ႔ခ်င္သူ စကားေျပာခ်င္ သူေစာင္မၾကည္႔ရူ႕ခ်င္သူ

ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ျပဳစုခ်င္သူ ညမွာတစ္ေယာက္ထဲေနရမွာေၾကာက္လုိ႔ အေဖာ္အျဖစ္ေခၚခ်င္သူမ်ားက

ဒီမွာလာလုိ႔ မနန္းတုိ႔အျပန္ကိုေစာင္႔ပါတယ္။

မနန္းတုိ႔ကလဲ စားရင္းေသာက္ရင္း ဟုိေရာက္ဒီေရာက္စကားေတြေျပာၾကရင္းက ေခၚခ်င္သူနဲ႔လုိက္ခ်င္သူတုိ႔ ညိွၾကပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔လဲ လုိက္ခ်င္သူကပါသြားျပီး မနနး္တို႔လုိမလိုက္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ အေဆာင္ျပန္ေပါ႔။

မနန္းေကာ မလုိက္ခဲ႔ဘူးလားလုိ႔ေမးရင္ လုိက္ခဲ႔ဘူးတယ္လုိ႔ေျဖရမွာပါဘဲ။

မနန္းဘ၀ကို ျမင္႔ေအာင္ျမွ႔င္တင္ေပးနုိင္မယ္႔သူလုိ႔ ထင္ရတဲ႔သူနဲ႔ လက္တြဲခဲ့ဘူးပါတယ္။

သူကေတာ႔ မနန္းကုိ ေငြေၾကးလက္ေဆာင္ပဏၰာေတြကို ေပးခဲ႔ကမ္းခဲ႔၊

မနန္းကေတာ႔ သူ႔ကိုမနန္းရဲ႕ဘ၀တစ္ခုလုံးေပးခဲ႔ရသလုိပါဘဲ။

ေနာက္ေတာ႔လဲ ထုံးစံအတုိငး္မနန္းတုိ႔လုိလူစားမ်ဳးိေတြကုိ ထားသြားခဲ႔တာပါဘဲ။

ဒီလုိမနန္းတုိ႔တစ္ေထာက္နားတဲ႔ဆုိင္မ်ဳးိေတြက လမ္း30အေရွ႔ထိပ္66-67လမ္းေလာက္

က အသားကင္နဲ႔ဘီယာဆုိင္ေတြအျဖစ္ေျပာငး္ဖြင္႔လာၾကေတာ႔ မနန္းတုိ႔လဲ အဲဒီဘက္ကို

ေျပာင္းထုိင္ၾကပါတယ္။

အဲဒီလမ္း30ဘက္က ဆုိင္ကုိစေျပာင္းစအခ်ိန္မွာ မနန္းတစ္ေယာက္”သူ”နဲ႔ခြဲရလုိ႔

အသဲကြဲေနခ်ိန္စိတ္ေတြေလေနခ်ိန္ေပါ႔။

မနန္းတုိ႔ထုိင္ေနက် ဆုိင္က “မမေရႊ”နဲ႔ခင္မင္လာရပါတယ္။

မနန္းကလဲ စိတ္ညစ္ရတာေရာ အသဲကြဲေနတာေရာ ဒီဘ၀ကလြတ္ခ်င္တာတာေတြေရာ ကုိယ္႔ဘ၀အေၾကာင္းေတြရင္ဖြင္႔မိပါတယ္။

သူကလည္းမနန္းကုိအားေပးပါတယ္။

ေနာက္ေန႔လည္ခင္းအားခ်ိန္ဆုိရင္ သူ႔ဆုိင္ကုိလာခုိင္းျပီး အသားကင္လုပ္တာေတြ

ေရာင္းတာ၀ယ္တာေတြသင္ေပးပါတယ္။

သူနဲ႔ေတြ႔ျပီး သုံးနွစ္ေလာက္အေရာက္မွာေခါက္ဆြဲ ဆုိင္ဆက္မဖြင္႔ခ်င္ေတာ႔တဲ႔သူတစ္ေယာက္ဆီကေန

“မမေရႊ “ရဲ႕ကူညီေစာင္မမႈ႔နဲ႔ အဲဒီဆုိင္ေလးကို မနန္း ၀ယ္လုိ္က္ပါတယ္။

အစကေတာ႔ ေရာငး္ရတာ စိတ္ပ်က္စရာေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္။

အရင္းေတာင္ျပန္မရခ်င္ဘူး။

မမေရႊကေတာ႔ အားမေလွ်ာ႔ဘုိး ၾကဳိးစားဘုိ႔ အားေပးပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ အရက္ကေလးဘီယာေလးတြဲေရာင္းအေပါင္းအသင္းေဟာင္းေတြကလာအားေပးေတာ႔

ဘ၀ေလးက စုိေျပလုိ႔လာပါတယ္။

အိမ္ေထာင္ကေတာ႔မျပဳခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။

ေနာင္က်ဥ္သြားသလုိဘဲ ထပ္အညာခံရမွာစုိးတယ္ေလ။

နယ္မွာရွိတဲ႔မိဘေတြကို အားလုံးဒီမွာေခၚျပီးညီအမတစ္ေတြ၀ိုင္းလုပ္ၾကတာေပါ႔။

အခုေခတ္မွာလဲ မနန္းတုိ႔တုန္းကလုိ ဘ၀ေတြရွိေနတုန္းပါဘဲ။

ႏွစ္ေတြသာၾကာသြားတယ္ မနန္းတုိ႔လုိ႔ လူေတြလဲရွိေနတုနး္ပါဘဲ။

သူတုိ႔ေလးေတြက မနန္းတုိ႔တုန္းကထက္ပုိေဟာ႔တယ္ လန္းတယ္

ပုိလဲကဲတယ္ ထင္တာဘဲ။

ရွာရသမွ်ကုိ အကုန္သုံးျဖဳနး္ေနၾကတဲ႔ သူတုိ႔ေလးေတြကုိျမင္ရင္ မနန္းသူတုိ႔အစား

ရင္ေမာပါတယ္။

ေတြ႔သမွ်ထဲက နားေထာင္ေလာက္မယ္ထင္သူကုိေတာ႔ မနန္းဘ၀နဲ႔ယွဥ္ျပီး

ေျပာျပပါတယ္။ေျပာင္းနုိင္တယ္ဆုိရင္အခြင္႔အေရးရတယ္ဆုိရင္ေျပာင္းဘုိ႔ေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔လည္းကံၾကမၼာမ်က္ႏွာသာေပးဘုိ႔ကလဲ လုိေသးတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

ကုိယ္ေျပာင္းခ်င္တယ္ဆုိတာ “အပ္ခ်ေလာင္း”လုိ႔ေအာ္တာနဲ႔ေျပာငး္သြားတာမွမဟုတ္တာဘဲေနာ္.။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

 

“ပါ၀င္ကျပ ၾကည႔္ရူ႕အားေပး ေ၀ဖန္သုံးသပ္”(အပုိင္းငါး)

(ဖက္ဖက္ သုိ႔မဟုတ္ ေမခင္ေလး)

(ဘ၀အပုိင္းငါး- ဖက္ဖက္ သုိ႔မဟုတ္ ေမခင္ေလး)

ေမခင္ဆယ္တန္းေျဖျပီးစမွာ ယုိးဒယားဘက္ကိုအလည္ခဏေရာက္သြားခဲ႔တယ္။

ေရာက္ဆုိေမခင္တုိ႔ ဘားအံဘက္ကလူေတြက ဟုိဘက္ကို သြားခ်ည္ျပန္ခ်ည္လုပ္ေနတာ

မဆန္းပါဘူး။

အဲဒီမွာ အလည္သြားရင္း အမေတြကလဲ အလကားေနအလကားဆုိေျပာတာနဲ႔အလုပ္၀င္လုပ္ပါတယ္။

အႏွိပ္ခန္းတစ္ခုမွာေပါ႔။

အစကေတာ႔ေတာက္တုိမယ္ရ။

ေနာက္ေတာ႔ အမေတြက ဘယ္လုိလုပ္ဘယ္လုိကုိင္ဆုိတာကို သင္ေပးပါတယ္။

ေမခင္တုိ႔ လုပ္တဲ႔ဆုိင္က တကယ္႔သန္႔သန္႔ေလးပါ။

ဒါေပမယ္႔ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့အိမ္ျပန္လာရပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္က ေမခင္ဆယ္တနး္က်ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ဆယ္တန္းျပန္တက္ေပမယ္႔ ေမခင္စာထဲစိတ္မပါေတာ႔ပါဘူး။

ဟုိဘက္မွာတုံးက ေငြ၀င္ေအာင္ရွာတတ္လာျပီကုိး။

စာထဲမွာမွ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ ဆယ္တန္းထပ္က်တာေပါ႔။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမခင္ရီးစားလဲထားတတ္ေနပါျပီ။

တစ္ရက္အိမ္ကေမခင္ကိုရီးစားထားတာေရာဆယ္တန္းမေအာင္တာေရာ

ေပါငး္ျပီးအဆူခံရပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ အိမ္ကုိိစိတ္ဆုိးျပီး မႏၱေလးကိုအလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိတဲ႔အမၾကီးနဲ႔လုိက္လာခဲ႔ပါတယ္။

အလွျပင္ဆုိ္င္အမည္ခံတဲ႔ မာဆတ္ေခၚအႏွိပ္ခန္းကိုေပါ႔။

ေမခင္က နည္းနည္းကိုယ္လုံးျပည္႔ျပည္႔ ဆုိေတာ႔ေမ႔ခင္ကို ဖက္တီးမေလးလုိ႔ေခၚရာကေန

“ဖက္ဖက္”ဆုိျပီးခ်စ္စနုိးေခၚတာကေန “ဖက္ဖက္”ဆုိတဲ႔နာမယ္ကတြင္သြားပါတယ္။

အဲဒီမွာေျခာက္လေလာက္လုပ္လုိ႔ အဆင္ေျပခါစရွိေသးတယ္ အိမ္ရွင္ကဆက္မငွားေတာ႔ဘူးဆုိေတာ႔

ဆုိင္ခဏပိတ္လုိက္ရျပန္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာေမခင္ေဖာက္သည္ အကိုၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔အသိဟုိတယ္မွာေမခင္႔ကိုအပ္ေပးပါတယ္။

ဟုိတယ္က ခန္းခန္းနားနား ေစ်းကလဲၾကီးၾကီး လာတဲ႔သူေတြကလဲသုံးႏုိင္ျဖဳန္းနုိင္ခပ္ထည္ထည္ဆုိေတာ႔

ေမခင္လဲ၀င္ေငြေကာင္းပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အရင္ဆုိင္မွာတုနး္က ဟုိဘက္ခန္းဒီဘက္ခန္း လုိက္ကာေလးဘဲျခားေတာ႔ သိပ္ျပႆနာမရွိပါဘူး။

ဒီမွာၾကေတာ႔ ကိုယ္႔အခန္းနဲ႔ကိုယ္သီးသန္႔ဆုိေတာ႔ လြတ္လပ္ပါတယ္။

လြတ္လပ္တယ္ဆုိေတာ႔လဲ ေယက်္ားမ်ားရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း “ကဲကဲေလး”ဇာတ္လမ္းေတြစသေပါ႔။

ဒီေတာ႔လဲ ရုးိရုိးကတစ္ေစ်း၊မရွယ္႔တရွယ္ကတစ္ေစ်း၊လုံး၀ရွယ္ကတစ္ေစ်းေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ေမခင္က မရွယ္႔တရွယ္ေလာက္ထိဘဲအလုပ္လုပ္ပါတယ္။

အဲဒီမွာလုပ္ေနတုနး္ေမခင္ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ေလးစုမိသလုိေမခင္႔ဘ၀ကိုေျပာင္းေစမယ္႔

သူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

တစ္ရက္ေမခင္ကို ဒီကိုပုိ႔ေပးထားတဲ႔ “ ကိုၾကီး“ နဲ႔ပါလာတဲ႔သူတစ္ေယာက္ကုိေမခင္ဧည္႔ခံေပးရပါတယ္။

ထုံးစံအတုိင္း ဟုိေမးဒီေမးေျပာရင္းဆုိရင္းက ေမခင္ဆယ္တနး္မေအာင္တာကိုသိသြားတဲ႔အခါ

သူ႔ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ႔မွတ္ခ်က္ေတြက ဆယ္တန္းမေအာင္ရင္လူမဟုတ္သေလာက္ကုိ

မွတ္ခ်က္ေတြ ပညာမတတ္ရင္လူမဟုတ္သေလာက္ကို ပစ္ပစ္ခါခါေျပာသြားပါတယ္။

ညေရာက္ေတာ႔ ေန႔လည္က သူေျပာတာေတြကို ျပန္စဥး္စားရင္းစိတ္တုိတာကေန ၀မ္းနည္းလုိ႔

မ်က္ရည္ေတာင္လည္လာပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းေတြ“ ကိုၾကီး“ ကုိေျပာျပေတာ႔

“သူေျပာတာကိုမခံခ်င္ဘူးဆုိရင္ သူေျပာတဲ႔အတုိင္းမျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပါ႔”တဲ႔။

ဒါနဲ႔ဘဲေမခင္ “ ကိုၾကီး“အကူအညီနဲ႔ဆယ္တန္းျပန္ေျဖဘုိ႔ က်ဴရွင္ေတြတက္စာေတြက်က္လုပ္ရပါေတာ႔တယ္။

စိတ္ကဘဲမခံခ်င္လုိ႔လား ကံၾကမၼာအလွည္႔ေကာင္းလုိ႔လားေတာ႔မသိဘူးေမခင္ဆယ္တန္းေအာင္သြားပါတယ္။

ဒီမွာအလုပ္ဆက္လုပ္ေနရင္းကေနျပီး အေ၀းသင္တကၠသို္လ္ကို “အီကို”ေမဂ်ာနဲ႔ေက်ာင္းဆက္တက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လည္း ေမခင္အျဖစ္နဲ႔ေက်ာင္းတက္ေနေပမယ္႔ “ဖက္ဖက္”ဘ၀နဲ႔ေဖာက္သည္မ်ားနဲ႔ဆုံရင္ စိတ္မလုံပါဘူး။ “ ငါ႔အေၾကာင္းဘာေတြမ်ားေျပာမလဲ“ ဆိုတဲ႔အငံု႕စိတ္ကေလးနဲ႔ေပါ႔။

ေနာက္စာရင္းအင္း၀ါသနာပါတဲ႔ေမခင္ကုိ “ ကိုၾကီး“အစီအစဥ္နဲ႔ေခတ္စားေနတဲ႔ LCCI စာရင္းကိုင္သင္တန္းတက္ရပါတယ္။

“ ကိုၾကီး“ကဒီေလာက္ကူညီေနမွာေတာ႔ ေမခင္“ ကိုၾကီး“ကိုေက်းဇူးေတြဆပ္ရ လုိက္ေလ်ာရေတာ႔တာေပါ႔။

သူ႔ေၾကာင္႔ခ်ည္းဘဲလုိေတာ႔မဆုိလုိပါဘူး။

မစြမ္းရင္းကလဲရွိ ကန္းစြန္းခင္းကလဲညွိခ်င္ခ်င္ေၾကာင္႔ပါ။

သို႔ေသာ္လည္းေပါ႔ေလ“ ကိုၾကီး“မွာအိမ္ေထာင္ရွိပါတယ္။

ေမခင္သူမ်ားအသိုက္အျမဳံကိုလည္းမဖ်က္ဆီးခ်င္ မဖ်က္ဆီးရက္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင္႔လဲ “ ကိုၾကီး“ကိုေမခင္႔ဘ၀ထဲအျပီး၀င္လာဘုိ႔ မဆြယ္ပါဘူး။

တုိုတုိေျပာရင္ေမခင္ LCCI လယ္ဗယ္(3)ျပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကုမၸဏီတစ္ခုကေန၀န္ထမ္းေခၚေတာ႔

ေမခင္၀င္ေလ်ွာက္တာ စာရင္းကိုင္အလုပ္ကိုေမခင္ ရပါတယ္။

စာရင္းကိုင္အလုပ္က လက္ရွိအလုပ္ေလာက္၀င္ေငြမေကာင္းေပမယ္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔

ဘ၀လုံျခဳံေသာ အိေျႏၵရေသာ ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာလူျမင္တင္႔တယ္ေသာအလုပ္လုိ႔ယုံၾကည္တဲ႔အတြက္

ေမခင္ ေက်နပ္စြာ၀မ္းသာစြာနဲ႔ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး “ဖက္ဖက္”ဆုိတဲ႔ဘ၀ေဟာင္းထဲကေန“ကိုၾကီး“ဆုိတဲ႔လူတစ္ေယာက္အပါအ၀င္အားလုံးကို

စြန္႔လႊတ္လုိ႔ ေမခင္ဆုိတဲ႔ အမည္သစ္နဲ႔ဘ၀သစ္ကိုစခဲ႔ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ “အတိတ္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္ျပင္လုိ႔မရဘူး”ဆုိတဲ႔အတုိင္းပါဘဲတစ္ခါတစ္ေလ

ကိုယ္႔ကသိပ္မသိေပမယ္႔ လာႏူတ္ဆက္တဲ႔ေယာက္်ားသားမ်ားကုိေတြ႔ရင္ “ ဖက္ဖက္“ဘ၀က

သိခဲ႔တဲ႔လူလားဆုိျပီး စိတ္ထဲမွာစုိးရႊံ႕စိတ္ေတြေပၚလာရတာကလဲ ခဏခဏပါ။

ေမခင္ ဒီအလုပ္မွာအဆင္လဲေျပ စိတ္လဲခ်မ္းသာပါတယ္။

၀င္ေငြနည္းသြားေပမယ္႔လည္း သမၼာအာဇီ၀က်တယ္ လူျမင္တင္႔တယ္ တယ္ ဂုဏ္သိကၡာရွိတယ္

လူရာလဲ၀င္တယ္ဆုိျပီးေက်နပ္ေနခဲ႔ရပါတယ္၊

ဒါေပမယ္႔ အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ဆုိတာ လူေနာက္ကုိ လုိက္စျမဲပါ။

အစမ္းခန္႔သုံးလ ျပီးလုိ႔ အျမဲတမ္းအျဖစ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဘုိ႔လုပ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ေမခင္ေၾကကြဲရပါတယ္။

ေမခင္႔အထက္က အုပ္ခ်ဳပ္သူအမၾကီးက

“ သမီးေရ သမီး ၾကိဳးစားတာလဲသိတယ္ ေတာ္လည္းေတာ္တယ္။

ဒါေပမယ္႔ သမီးကိုဆက္ခန္႔လုိ႔ မျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ သမီးအရင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔အလုပ္ေၾကာင္႔ဘဲ။

ဒီမွာက ကုန္သည္ေတြနဲ႔ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနရတဲ႔အလုပ္ဆုိေတာ႔…………………….“

အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒီေနာက္မွာ အမၾကီး ေျပာေနတဲ႔ေခ်ာ႔ေမာ႔ႏွစ္သိမ္႔တဲ႔ စကားေတြေမခင္ဘာမွ မၾကားေတာ႔တာအမွန္ပါ။

လူကလည္းထူပူျပီးေနရာတင္အေငြ႔ပ်ံျပီးေပ်ာက္သြားခ်င္လုိက္ပါတယ္။

အလုပ္ကေန ေမာင္းထုတ္လုိက္တဲ့အတြက္ သုံးလစာေတာ႔ ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။

အေဆာင္ကိုျပန္ေရာက္လုိ႔ ကုတင္ေပၚမွာ အရုပ္ၾကဳိးျပတ္လဲေနရင္းမ်က္ရည္ေတြၾကားကေနစဥး္စားမိပါတယ္။

အေျခအေနတစ္ခုအရ နိမ္႔က်တဲ႔ မေကာငး္ဘူးဆုိတဲ႔ဘ၀ကိုေရာက္ခဲ႔ရတယ္။

မွားခဲ႔တယ္။အမွားကိုျမင္လုိ႔ အမွန္ကိုုျပင္ဘုိ႔ လုံးပန္းခဲ႔တယ္ ေျပာင္းနုိင္ေအာင္ၾကဳိးလဲၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။

နိမ္႔က်တဲ႔ဘ၀ကေန ျမင္႔ေအာင္ၾကဳိးစားလုိ႔ေျပာင္းခ်င္တာ ေျပာင္းခဲ႔တာကုိ ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆုိတဲ႔လူ႔ေလာက

ၾကီးက လက္မခံေတာ့ဘူးလား?

ေျပာင္းလဲဘုိ႔ အခြင္႔အေရးေလးေတာင္မေပးခ်င္ေတာ႔ဘူးလား?

မေကာငး္တာလုပ္ခဲ႔သူက ေသတပန္သက္တဆုံး မေကာင္းတာဘဲလုပ္ေတာ႔ဆုိတဲ႔ စရုိက္ေသ နဲ႔ဘဲ ေနရေတာ႔မွာလား ?

ဆုိတာကိုပါ။

အခုေတာ႔ အားလုံးကလက္ခံတဲ႔ “ဖက္ဖက္”ဘ၀မွာဘဲ က်င္လည္လုိ႔ေနပါေတာ႔တယ္။

တရား၀င္တာ မ၀င္တာ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာဆုိတာထက္ ကိုယ္႔ကုိ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴလက္ခံတဲ႔

ေနရာမွာဘဲ ရပ္တည္နုိင္ေအာင္ၾကဳိးစားပါေတာ႔မယ္ေနာ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

 

“ပါ၀င္ကျပ ၾကည႔္ရူ႕အားေပး ေ၀ဖန္သုံးသပ္”(အပုိင္းေျခာက္)

(ဘ၀အပုိင္းေျခာက္ – ျမင္ၾကားခဲ႔သမွ်ဇာတ္လမ္းအစုံ)

ကြ်န္ေတာ္႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္းမနက္5း30ေလာက္ဆုိရင္မန္းေလးကန္ေတာ္ၾကီး

(တက္ေသးအင္း)ကန္ၾကီးကိုပါတ္ျပီးလမ္းေလ်ွာက္ေလ႔ရွိပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုိလမ္းေလွ်ာက္သူအခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ေနက်အခ်ိန္ေတြ႔ေနရာမွာဆုံေလ႔ရွိပါတယ္။

ဒါေလးက အမွတ္တမဲ႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္သြားလာေနရင္းက သတိထားမိလာတာပါ။

မနက္တုိင္းေတြ႔ေနက် ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မ်က္မွန္းတမ္းမိေနတဲ႔မိသားစုေလးရွိပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကက်နး္မာေရးအတြက္ဆုိျပီး အားအားယားယားလာလမ္းေလွ်ာက္ေပမယ္႔ အဲဒီမိသားစုကေလးကေတာ႔ထမင္းစားဘုိ႔ အလုပ္ရွိတဲ႔ေနရာကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပီးသြားၾကတာပါ။

သူတို႔မိသားစုေလးက လူၾကီးသုံးေယာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေပါင္း(5)ေယာက္

အိမ္မွာဘယ္သူေတြက်န္ေသးသလဲဆုိတာေတာ႔ မသိပါဘူး။

ရုပ္ျခင္းနည္းနည္းေလးဆင္တဲ႔မိန္းမႏွစ္ေယာက္က သံလက္တြန္းလွည္းကိုတြန္းလာပါတယ္။

ေျခာက္နွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးကေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္လာပါတယ္။

(2)ႏွစ္သားအရြယ္ေကာင္ေလးကေတာ႔ လက္တြန္းလွည္းထဲမွာလုိက္လာပါတယ္။

ေယာက်္ားျဖစ္သူကေတာ႔ အိတ္ေဆာင္ေရဒီယုိေလးကုိဘယ္ဘက္လက္ကကိုင္ ညာဘက္

လက္ေတာ႔ ေဆးေပါ႔လိပ္ကို ကုိင္။

ေဆးေပါ႔လိပ္ေလးဖြာလုိက္ သီခ်င္းေလးနားေထာင္လိုက္နဲ႔ေနာက္ကလုိက္လာတတ္ပါတယ္။

သူတုိ႔က အေရွ႔ဘက္အသြား ကြ်န္ေတာ္က လဲအေနာက္ဘက္ကို အသြားဆုိေတာ႔

စကားေျပာၾကဘုိ႔အခြင္႔မသာပါဘူး။

မ်က္မွန္းတန္းမိေနလုိ႔ ေတြ႔ရင္ျပဳံးျပျပီး ႏုတ္ဆက္ၾကတာေလာက္ဘဲရွိပါတယ္ ။

တမနက္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ မုးိသက္ေလျပင္းက်လာပါတယ္။

အဲေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲနီးစပ္ရာ သစ္ပင္ေအာက္မွာမုိးခုိဘုိ႔ေျပး၀င္ခ်ိန္မွာ သူတုိ႔မိသားစုေလးက

အရင္ေရာက္ေနပါတယ္။

ေတြ႔တာနဲ႔ျပဳံးျပရင္းသူတုိ႔ကို အရင္ကတည္းကစိတ္၀င္စားခဲ႔သမွ်အခုမွ အင္တာဗ်ဴးရပါေတာ႔တယ္။

သူတုိ႔မိသားစုရဲ႕အလုပ္က မန္းစည္ပင္က အမႈိက္္လာမသိမ္းနုိင္တဲ႔အရပ္က အိမ္ေတြကိုလုိက္ျပီး

အမႈိက္သိမ္းေပးတာပါ။

အမ်ားအားျဖင္႔ မဟာျမတ္မုနိဘုရားပါတ္၀န္းက်င္ကအိမ္ေတြမွာပါ။

အိမ္ေပါက္ေစ႔လုိက္ျပီး အမႈိက္ပစ္မလားလုိ႔ေမး။

ေပးလုိက္ရင္ယူျပီးေတာ႔ အမႈိက္ေတြကိုလွည္းေပၚတင္ ျပန္ေရာင္းစားလုိ႔ရတာေလးေတြကိုဖယ္ထား (ပလပ္စတစ္ခြက္တုိ႔ဂ်ဒ္စကၠဴတုိ႔လုိေပါ႔၊)။

အမႈိက္ေတြကို ေတာ႔ အမႈိက္ပစ္ဘုိ႔သတ္မွတ္ထားတဲ႔ေနရာထိသြားပစ္ရပါသတဲ႔။

၀န္ေဆာင္ခကေတာ႔ သဒၵါေၾကးဘဲယူတာပါတဲ႔။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ သူတုိ႔ကို အမႈိက္ပစ္ခုိင္းတဲ႔အိမ္ေတြကသူတုိ႔ မ၀တ္ေတာ႔ တဲ႔ အက်ၤီေဟာင္းထမီေဟာင္းလုံခ်ည္အေကာင္းေတြကိုေပးကမ္းတတ္တဲ႔အိမ္လဲရွိပါသတဲ႔။

ေယာက္်ားလုပ္သူကေတာ႔ ျမဳိ႕ထဲက ပြဲရုံတစ္ခုမွကုန္ထမ္းပါသတဲ႔။

စာတုိက္ေကြ႔ေရာက္ရင္ေယာက္်ားျဖစ္သူက ေျမာက္ဘက္ဆက္သြား သူတုိ႔ကအေရွ႔ဘက္တက္လုိ႔

လမ္းခဲြျပီးလုပ္ငန္းရွိရာကို သြားၾကပါသတဲ႔။

က်န္တဲ႔ညီအမႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူတုိ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ဘုရားၾကီးနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ

ခဏထား ျပီး အမႈိက္သိမ္းတဲ႔အလုပ္ကို လုပ္ပါသတဲ႔ အဲဒါက မနက္ပုိငး္။

မြန္းတည္႔ခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိေခၚ အဲဒီနားကေစ်းသက္သာတဲ႔ထမင္းဆုိင္က

၀ယ္လာျပီးကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူတုိ႔ညီမႏွစ္ေယာက္ထမင္းအတူစား။

ေန႔လည္က်ေတာ႔ တစ္ခါထပ္ျပီးအမႈိက္လုိက္သိမ္း။

တစ္ခါတေလက်ျပန္ေတာ႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္ခိုင္းခ်င္တဲ႔သူမ်ားရွိရင္ လဲေလွ်ာ္ေပးၾကပါသတဲ႔။

အ၀တ္ေလွ်ာ္ခ်ိန္မ်ားမေတာ႔ ကေလးနွစ္ေယာက္ကုိ အ၀တ္ေလ်ွာ္တဲ႔အိမ္မွာေခၚထားပါသတဲ႔။

ဒီအလုပ္က ပုိက္ဆံအမ်ားၾကီးမရေပမယ္႔ သူတုိ႔မိသားစုအတြက္ ၀မ္းေရးကေတာ႔ေျပလည္ပါသတဲ႔။

ညေနေစာင္းက်ရင္ေတာ႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ကဘုရားၾကီးေစ်းက ဟင္းခ်က္စရာေလးေတြ၀ယ္ျပန္

အိမ္ေရာက္မွခ်က္ျပဳတ္စား(ေန႔လည္စာကေတာ႔ ၾကဳံရာဆုိင္မွာ၀ယ္စားပါသတဲ႔)။

ေနတာကေတာ႔ ကန္ေတာ္ၾကီးအေနာက္ဘက္ပုိင္း တာရုိးေအာက္က က်ဴးေက်ာ္တဲေလးေတြရွိတဲ႔အရပ္မွာပါတဲ႔။

“ ဒီအလုပ္လုပ္စားရတာ သိမ္ငယ္တယ္ေတာ႔ လဲမဟုတ္ပါဘူး။

သူမ်ားဟာခုိးစား မေကာငး္တဲ႔ မိန္းမပ်က္အလုပ္လုပ္စားတာထက္စာရင္ အပုံၾကီးေကာင္းပါေလ႔။

ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလ က်ဳပ္တုိ႔ကို သူခုိးလုိလုိ ဘာလုိလုိ ယုိးစြပ္ခ်င္တဲ႔သူမ်ားနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္မိတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သီးခံရတာဘဲ ကိုယ္က သူမ်ားလုိအရင္းအႏွီးမရွိ ပညာလဲမတတ္ လုပ္စားတတ္တာကဒါပဲေလ။

တ၀မ္းတခါး ေျပလည္ေတာ႔လည္းက်ိတ္မွိတ္လုပ္ရတာဘဲ။

ညေရာက္ရင္ေတာ႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္တစ္လွည္႔စီနင္းေပးၾကရတာေပါ႔ေတာ္“ပါတဲ႔။

ဟုတ္ေတာ႔လဲဟုတ္ပါတယ္။

သူတုိ႔ေနတဲ႔က်ဳးေက်ာ္တဲေလးေတြရွိတဲ႔အရပ္ကေလးက အိမ္ဘုတ္စုေလးေတြစုေနသလုိ

လူေတြကလဲ အလုပ္ေပါင္းစုံ အက်င္႔စရုိက္ေပါင္းစုံပါ။

ပလပ္စတစ္ေကာက္တဲ႔သူရွိတယ္၊ခါးပုိက္ႏွုက္ရွိတယ္၊သူခုိးရွိတယ္ မေကာင္းတာလုပ္စားတဲ႔မိန္းကေလးေတြရွိတယ္။

အရပ္မသန္႔တာနဲ႔ေနတဲ႔လူအားလုံးမေကာင္းဘူးဆုိတဲ႔အျမင္ကလဲအျမဲေတာ႔မမွန္နုိင္ဘူးလုိ႔ထင္ပါတယ္။

မုိးတိတ္ေတာ႔ အိမ္ကိုျပန္ေလွ်ာက္လာတဲ႔လမ္းမွာ မိဘႏွစ္ပါးက အသင္႔အတင္႔ခ်မ္းသာ

ပညာလဲတတ္ ကိုယ္ကုိတုိင္ကလဲပညာတတ္ပါရဲ႕နဲ႔ ႏြံထဲကိုခုန္ဆင္းသြားတဲ႔ “မကြီး”လုိ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သိထားတဲ႔မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုသြားျပီးသတိရမိပါတယ္။

သူအေမကေတာ႔ လက္၀တ္ရတနာပြဲစားေပါ႔။

သူ႔အေဖကေတာ႔ ဌာနတစ္ခုကအရာရွိၾကီးေပါ႔။

သူ႔မိဘမ်ားကလဲ အလြန္ကုိေခတ္မွီခ်င္ပါတယ္။၀င္ဆန္႔ခ်င္ပါတယ္။

ေနရာတကာမွာ တလႊားလႊားနဲ႔လူလုံးအင္မတန္ျပခ်င္ၾကပါတယ္။

ဒီေတာ႔လဲသူတုိ႔ သမီးကပြဲလမ္းသဘင္မ်ားရွိရင္ေရွ႔ဆုံးကေရာက္တာ ေနရာတကာပါရာစိန္ျဖစ္ေနတာကို

ေက်နပ္ေနပါသတဲ႔ “အေပါငး္အသင္းဆံ့တယ္ လူေတာတုးိတယ္ လူရာ၀င္တယ္ေပါ႔”။

ဒီေတာ႔လဲသူတုိ႔လုိ စိတ္တူသူခ်င္းေတြေပါင္းမိပါတယ္။

လန္ပ်ံ ေနေအာင္၀တ္မယ္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ျမဳိ႔ပါတ္မယ္ အုပ္စုလုိက္ၾကီးသြားခ်င္ရာသြားမယ္။

ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ေနခ်င္သလုိတရုန္းရုနး္ေနမယ္။

ဒီေတာ႔လဲ အခ်ိန္မတုိင္ဘဲနဲ႔ေက်ာင္းမျပီးေသးခင္ေယာက်္ားေနာက္လုိက္ေျပးပါတယ္။

အဲေတာ႔ မိဘက ထုံးစံအတုိင္းသတင္းစာထဲမွာ အေမြျဖတ္ ထည္႔ လုိက္တာေပါ႔။

သူနဲ႔ရတဲ႔ေကာင္ေလးက သုံးျပျဖဳန္းျပေတာ႔ပိုက္ဆံရွိတဲ႔သူေဌးသားမွတ္ျပီးအေၾကာင္းမသိဘဲနဲ႔လုိက္ေျပးတာပါ။

ေနာက္ေတာ႔ မွ ေကာင္ေလးက ေလာင္းကစားနဲ႔လုပ္စားေနတယ္(ဖဲရုိက္စားတဲ႔)လူျဖစ္ေနတာပါ။

အဲဒီကစလုိ႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္ ဖဲ၀ိုင္းတကာမွာအခ်ိန္ကုန္ပါေတာ႔တယ္။

နုိင္တဲ႔ေန႔မွာသူေဌးတစ္ေယာက္လုိအသားကုန္သုံး၊ရွူံးတဲ႔ေန႔မွာေတာ႔ ရွိတာထုတ္ေရာင္းေပါ႔။

ဒီိလုိေပါင္းသင္းေနၾကရင္းနဲ႔ေကာင္မေလးမွာပါလာတဲ႔လက္၀တ္လက္စားေတြ ကုန္ခါနီးေလးအခ်ိန္မွာ

ေကာင္ေလးက ဆုံးသြားပါတယ္။

မိဘအိမ္လဲမျပန္ရဲ ကိုယ္တုိင္ကလဲေလာင္းကစားနဲ႔ေနရတဲ႔ဘ၀ထဲမွာေပ်ာ္ေနျပန္ပါတယ္။

သူတုိ႔လုိလူေတြ ခ်င္းခ်ိန္းျပီးရုိက္ၾကတဲ႔ဖဲ၀ုိင္းကလဲေနတုိင္းရွိ၊

သူကလဲဒီဖဲ၀ုိင္းမွာဘဲ အခိ်န္ျပည္႔ ရွိ။

ဖဲရုိက္တယ္ဆုိတာအျမဲေတာ႔ဘယ္နုိင္ပါ႔မလဲေနာ္။

သူ႔မွာဖဲရူံးရင္အေၾကြးဆပ္စရာေတာ႔ လူဘဲရွိေတာ႔ လူဘဲထုိးဆပ္တာေပါ႔။

ရုပ္ကေလးကလွတပတ ကိုယ္လုံးကေတာင္႔ေတာင္႔ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ သူဖဲရွူံးပါေစဆုေတာင္းလုိ႔

ကူညီခ်င္သူမ်ားကလဲအျပည္႔ပါ။

ဒီလုိနဲ႔သူတုိ႔ခ်ိန္းတဲ႔ဖဲ၀ုိင္းတကာကို သြားလုိက္ဖဲရွုံးရင္လူေရာင္းလုိက္နဲ႔လုပ္ေနတာကေန

ေၾကးစားဘ၀ကုိ အျပီးေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။

အခုခ်ိန္မွာေတာ႔ သမီးေလးေပါင္းမ်ားစြာ ထိန္းထားတဲ႔”မာမီ”ျဖစ္ေနပါျပီ။

အရင္က မိတ္ေပါေဆြေပါဘ၀နဲ႔ေနခဲ႔တာက သူ႔အတြက္အသုံး၀င္ေနသလုိပါဘဲ။

တစ္ခါတစ္ရံမွာ အေ၀းကလာတဲ႔ ဧည္႔ေကာင္းေစာင္ေကာင္းမ်ားကုိ သမီးေလးမ်ားနဲ႔ ဧည္႔ခံဘုိလုိအပ္တယ္

ဆုိရင္ “မကြီး”ဆီကုိသာဖုန္းဆက္ျပီး လုိခ်င္တဲ႔ပုံစံနဲ႔ေနရာသာေျပာလုိက္ အဆင္ေျပရပါေစမယ္႔။

ဟုိအရင္ေခတ္မွာေတာ႔ မေကာင္းတာလုပ္စားတဲ႔မိန္းကေလးမ်ားနဲ႔ မိေကာင္းဘခင္သားသမီးမ်ား

ၾကည္႔ရုံနဲ႔သိေလာက္ေအာင္ ၀တ္ပုံစားပုံ ေနပုံထုိင္ပုံကြာျခားပါတယ္။

အခုေခတ္မွာေတာ႔ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုတုသလဲေတာ႔ မသိဘူး။

ခြဲလုိ႔ကိုမရေတာ႔ တာပါ။အဲေတာ႔ “မကြီး “ရဲ႕သမီးေလးမ်ားကို “မကြီး “နဲ႔အတူလာတာမဟုတ္ဘဲ

အျပင္မွာေတြ႔လုိ႔ကေတာ႔ ဒါလုပ္စားတယ္ဆုိတာေျပာရင္ဘယ္သူမွယုံုနိင္မယ္မထင္ပါဘူး။

ဒီလုိ ေၾကးစားမိန္းကေလးမ်ားနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ လြန္ခဲ႔ေသာအႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္က စာေပေလာကမွာ

အၾကီးအက်ယ္ကုိ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသေဘာကြဲလြဲခဲ႔ၾကဘူးပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ပါတ္၀န္းက်င္ေၾကာင္႔ လုိ႔ဆုိျပန္ေတာ႔ ပါတ္၀နး္က်င္မေကာင္းတုိင္းသာလူမေကာင္းဘူးဆုိတာ သဘာ၀မက်ဘူးဆုိျပီး မေဟာသဓါျပဇာတ္ထဲက ” ႏြံနဲ႔ၾကာပန္း”ကိုဥပမာျပလုိ႔ျငင္းပါတယ္။

တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ဗီဇေၾကာင္႔လုိ႔ ဆုိျပီး ျခေသၤ႔ျမက္မစား ႏြားအသားမစားတာကိုေထာက္ျပပါတယ္။

တခ်ဳိ႔႕ေတာ႔ေခတ္စံနစ္ဆုိးေၾကာင္႔လုိ႔အျပစ္တင္ျပန္ေတာ႔ လက္မခံသူမ်ားက ဟုိးေရွးေရွး ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကေန ေျမပုိင္ရွင္ေခတ္ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ အရင္းရွင္ေခတ္ဘယ္ေခတ္ဘယ္နုိင္ငံမဆုိဒီလူတန္းစားေတြရွိေနတာဘဲ ေခတ္ေၾကာင္႔မဟုတ္ဘူး လူနဲ႔ဘဲဆုိင္တယ္ဆုိျပီးေျပာၾကျပန္ပါတယ္။

ဆင္းရဲတဲ႔နုိင္ငံေတြကုိ ဒီကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ႏွိမ္႔ခ်လုိ႔ေျပာရင္ ဒီလူတန္းစားမရွိတဲ႔နုိင္ငံေထာက္ျပစမ္းပါ

လုိ႔ ခြန္းတုန္႔ျပန္ၾကပါေသးတယ္။

တခ်ဳိ႔ကေတာ႔ တဏွာအေတာမသတ္နုိင္တဲ႔ ေယာက်္ားေတြေၾကာင္႔လုိ႔ဆုိျပန္ေတာ႔

ငါတုိ႔က ေရနစ္သူကိုေကာက္ရုိးေလးေပးလုိ႔ တနုိင္တပုိင္ကူညီတာပါလုိ႔ေခ်ပပါတယ္။

ကာလသားေရာဂါဆုိးေတြ ေအအုိင္ဒီအက္စ္လုိေရာဂါေတြကို ပ်ံ႕နွံ႔ကုန္တာ ဒီလူတန္းစားေၾကာင္႔လုိ႔

ေဆးပညာရွင္ေတြက ဆုိေပမယ္ လူတစ္ေယာက္ကို ဒုကၡေပးတတ္တဲ႔ရာဂစိတ္ေတြ ေျပေအာင္ ေျဖဘုိ႔ ဒီလုိလူတန္းစားေတြလုိအပ္တယ္လုိ႔ စိတ္ပညာရွင္ေတြက ဆုိျပန္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိဘဲေျပာေျပာဒီလူတနး္စားရွိေနအုံးမွာကေတာ႔ အမွန္ပါဘဲ။

ေလာကမွာ အခက္အခဲရယ္လု႔ိၾကဳံလာရင္ ေျဖရွင္းဘုိ႔ၾကဳိးစားၾကတဲ့အခါတစ္ေယာက္ခ်င္းေတာ႔ တူနုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။

ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔အေျခအေနအခ်ိန္အခါကို မူတည္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၾကရတာမ်ားပါတယ္။

ေျဖရွင္းဘုိ႔ၾကိဳးစားၾကတဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထားျခင္းလဲတူနုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။

တခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ေလာေလာဆယ္ေျပလည္ရင္ေအးေရာလုိ႔ေတြးသလုိ

တခ်ဳိ႔ကေတာ႔လဲ သမၼာအာဇီ၀တုိ႔ မ်ဳိးရုိးဂုဏ္တုိ႔ ရုိးသားမႈ႔တုိ႔ကို အေလးထားလုိ႔စဥ္းစားသူလဲအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။

မေကာင္းမႈ႔နဲ႔အသက္ေမြးေနသူမ်ားကို ျမင္မိတဲ႔အခါ

သနားၾကင္နာသူရွိသလုိစာရိတၱပ်က္ျပားေနသူေတြလုိ႔ ျမင္သူလဲရွိပါတယ္။

ကံအေၾကာင္းမေကာင္းလုိ႔ျဖစ္ရတာလုိ႔ သနားေတြးေတြးသူရွိသလုိ သူတုိ႔ကိုကပ်က္ခ်င္ခ်င္ပါကြာလုိ႔

အျပစ္တင္သူလဲရွိပါမယ္။

သူ႔ဘ၀နဲ႔သူ ကုိယ္႔ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ ကယ္တင္ဘုိ႔ဆုိတာဘယ္ျဖစ္နုိင္ပါ႔မလဲလုိ႔ေတြးသူရွိသလုိ

ဒါမ်ဳးိေတြပေပ်ာက္ေအာင္ဘယ္လုိ႔လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ကိုယ္႔အေရးလုိသေဘာထားလုိ႔ေတြးေတြးျပီးပူေနသူမ်ားလဲရွိပါေသးတယ္။

တကယ္႔လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ေတာ႔ ဒီလုိကိစၥမ်ဴိးကုိင္တြယ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲမယ္ထင္ပါတယ္။

အမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ႔(ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔ေပါ႔ေနာ္)မေကာင္းတဲ႔အလုပ္ကုိ လုပ္ကိုင္ေနတဲ႔မိန္းကေလးကို

ေကာင္းတဲ႔အလုပ္ကိုေျပာင္းေပးမယ္ဆုိရင္ အဲဒီအလုပ္ကုိ လုပ္ေနသူ ကေရာလက္ခံပါ႔မလား ေျပာင္းခ်င္ပါ႔မလား?

(တစ္ခါမွာေတာ႔ ထမင္းဆုိင္က ကေလးမေလးကို အတည္တက်လက္ထပ္ေပါင္းသင္းဘူးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။

အဲဒီေကာင္မေလးလုပ္တဲ႔ဆုိင္ကုိ အသိေတြနဲ႔လုိက္သြားရင္က သံေယာဇဥ္ညွိတြယ္တာေရာ

ကယ္တင္ခ်င္တယ္ဆုိတာေရာ ေကာင္မေလးအျပဳအစုအေပၚမွာသာယာတာေရာေပါင္းလုိ႔လက္ထပ္လုိက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အစကေတာ႔ ဟုတ္တုတ္တုတ္ ။

ေကာင္ေလးလဲခရီးသြားေရာ သူ႔အေပါင္းအသင္းေဟာင္းေတြကိုအိမ္ေခၚလို႔ေပ်ာ္ပြဲေတြက်င္းပပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ထက္ငယ္တဲ႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္ပါေတာ႔တယ္။

ဒီေတြကိုေယာက္်ားျပန္လာေတာ႔ သိသြားတဲ႔အခါ အိမ္ေပၚက ကန္ခ်လုိ္က္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ မူရင္းေနရာဘဲျပန္ေရာက္သြားတာေပါ႔။

ေမးၾကည္႔ေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ထဲရဲ႕ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ေပး လူတစ္ေယာက္ထဲကိုေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေနရတာကုိ

ရင္မခုန္ေတာ႔လုိ႔ပါတဲ႔။)

မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္ေနရသူတစ္ေယာက္ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လုပ္ကိုင္စားခ်င္ပါတယ္ဆုိရင္

လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေရာ အလုပ္ခန္႔ထားနုိင္ပါ႔မလား?

(ခင္ဗ်ားတုိ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕လုပ္ငန္းအတြက္ လူလုိ လုိ႔မ်ား ၀န္ထမ္းေခၚၾကတဲ႔အခါ

မေကာင္းတာလုပ္စားခဲ႔ဘူးတဲ႔မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္အလုပ္လာေလွ်ာက္မယ္ဆုိရင္

၀န္ထမ္းအျဖစ္ခန္႔ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူး။

လူဆုိတာ အင္ေမခ်္႔ေကာငး္မွ ဆုိတဲ႔အခ်က္ကုိ ကိုင္ျပီးပယ္ခ်ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။)

တကယ္လုိ႔မ်ားဒီလုိဘ၀ကေန လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳျပင္လာတဲ႔မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုမ်ား

ကိုယ္႔သား ကုိယ္ေမာင္ ကိုယ္ညီ ကိုယ္တူ ကုိယ္ဦးေလးစတဲ႔ ေဆြမ်ဳးိေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ားကယ္တင္

ခ်င္လုိ႔ျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္လုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ထပ္မယ္မ်ားဆုိရင္ လက္ခံနုိင္ပါ႔မလား?

(က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ညီေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။

ခပ္ေအးေအးေနတတ္သူတစ္ဦးေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ ေခါင္းေၾကာေတာ႔မာပါတယ္။

စေတရွင္တစ္ခုမွာ သီခ်င္းဆုိတဲ႔ေကာင္မေလးကို လက္ထပ္မယ္ဆုိျပီး

အိ္မ္ေခၚလာတဲ႔အခါ သူ႔အေမက ေမ႔လဲသြားပါတယ္။

အေဖလုပ္သူကေတာ႔ ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္နဲ႔။

က်န္တဲ႔အမေတြကမ်ား ငုိလုိက္ၾကတာ နာေရးရွိတဲ႔အိ္မ္အတုိင္းဘဲ။

အကိုေတြကလဲရုိက္မယ္ႏွက္မယ္ တကဲကဲ။

ဒီေလာက္ႏြားက်ရသလားေပါ႔။)

ေနာက္ဆုံးပိတ္အေနနဲ႔ ပုံေလးတစ္ခုေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

သုိင္းသင္တန္းတစ္ခုမွာဆရာကိုယ္တုိင္က ကုိယ္ သေဘာက်တဲ႔ သင္တန္းသားတစ္ေယာက္ရွိပါသတဲ႔။ ကိုေထြးဘဲဆုိလုိ္က္ပါစုိ႔ ။

သင္ေပးထားတဲ႔ သိုင္းကြက္ေတြကို မ်ားျပန္ေလ႔က်င္႔ေနခ်ိန္ဆုိ သင္တန္းသားအားလုံးကအားက်စိတ္နဲ႔၀ိုင္းၾကည္႔၊

ဆရာကိုယ္တုိင္ကလဲ “ငါသင္ေပးထားတာ”ဆုိတဲ႔ပုံစံနဲ႔ ျပဳံးျပဳံးၾကီးနဲ႔ၾကည္႔ေနတတ္ပါသတဲ႔။

သုိင္းကစားတာ မာန္လဲပါ အကြက္ကလဲ႔ေစ ႔ လွလည္းအေတာ္လွဆုိဘဲ။

တစ္ခါမွေတာ႔ လူမုိက္ေပါတယ္ဆုိတဲ႔ ေတာင္ဘက္က ရြာဘုရားပြဲကုိ ကို္ေထြးသြားပါသတဲ႔။

ေတာင္ဘက္ရြာက ကာလသားေတြက သူတုိ႔ရြာက အပ်ဳိကို လာခ်ိန္တာရယ္ သုုိင္းေတာ္တယ္ဆုိတဲ႔ နာမယ္ေက်ာ္တာကိုပညာစမ္းခ်င္တာရယ္ေၾကာင္႔ကိုေထြးကို ဘုရားပြဲခင္းထဲမွာ စိန္ေခၚပါသတဲ႔။

ဒီရန္ပြဲအျပီးမွာေတာ႔ ကိုေထြးက အဲဒီရြာသားသုံးေယာက္ကို မထနုိင္ေအာင္လွဲသိပ္ျပီး ကုိယ္႔ရြာကိုယ္ျပန္

ေရာက္ေအာင္ ေျပးလာနုိင္ခဲ႔ပါသတဲ႔။

ဒီသတင္းၾကားေတာ႔ သူတုိ႔ရြာသားေတြက လဲေက်နပ္၀မး္သာ “ငါတုိ႔ရြာကိုလာမစမ္းနဲ႔ေပါ႔”

သင္ေပးထားတဲ႔ဆရာကလဲ ဂုဏ္ယူ၀မး္ေျမာက္ “ဆရာေကာင္းတပည္႔ ပန္းပန္ ဆုိတာဒါမ်ဳိး”ေပါ႔။

ဒါနဲ႔ညက်ေတာ႔ ဆရာက ကိုေထြးကို ေမးပါသတဲ႔။

ဘယ္အကြက္ေတြနဲ႔ဘယ္လုိခင္းျပီးဘယ္လုိေဆာ္ထဲ႔လုိက္သလဲေပါ႔။

“ ဆရာေရ တကယ္ျဖစ္ၾကျပီဆုိေတာ႔ ဘာသုိင္းကြက္မွ သတိမရလုိက္ဘူး။

ေဘးနားမွာေထာင္ထားတဲ႔ေပါင္းတင္း၀ါး ႏွစ္လုံးျပဴးၾကီးနဲ႔ မဲမဲျမင္ရာ ေဆာ္ထည္႔ျပီးထြက္ေျပးလာတာ

ရြာအေရာက္ေပါ႔”ပါတဲ႔။

ဒါတကယ္႔ဘ၀အစစ္ပါဘဲ။

ေလာကမွာျပႆနာရယ္လုိ႔ ၾကဳံလာရင္ စိတ္ေတြထူပူလုိ႔ ဘာမွေသခ်ာေအာင္မစဥ္းစားနုိင္ဘဲလတ္တေလာ

ေျပလည္ဘုိ႔ေလာက္သာ စိတ္ထဲမွာရွိတာကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္အားလုံးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။

မွန္သလားမွားသလားဆုိတာေတာ႔…………………………………………….

(ျပီးပါျပီ)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး။

(8-3-2011)