“စာအုပ္ကိုင္မွ စာဖတ္တယ္ ထင္ရင္မွားပါတယ္”

“စားေစခ်င္ ခ်ေကြ်း ဖတ္ေစခ်င္ရွာေပး”(အပုိင္းႏွစ္)

“ သတိၱရွိလား ?

ရွိရင္ေမာင္ကမ ၻာနဲ႔လဲဖတ္မယ္ “

ဒါေလးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ကေလးအခ်င္းခ်င္းစ တဲ႔စကားေလးပါ။

ကြ်န္ေတာ္ဘယ္အရြယ္က စျပီး အျပင္စာေတြဖတ္လဲေမးရင္ ေလးတန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ေလာက္ကတည္းကဖတ္တယ္ေျပာမွ မွန္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဘာေတြဖတ္သလဲေမးရင္ “ကာတြန္း”ေပါ႔။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ကေလးေတြဖတ္စရာကာတြန္းစာအုပ္ေတြေပါပါတယ္။

စုံေထာက္ၾကီးဦးရွံစားနဲ႔ ဒိန္းေဒါင္တုိ႔၊

သူခုိးၾကီးငတက္ျပားတုိ႔၊သတိၱတုိ႔ ေမာင္ကမၻာတုိ႔၊ဗလၾကီးဗလေလးတုိ႔ုိဆုိတဲ႔ကာတြန္း

စာအုပ္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတာ္ေတာ္ေလးသေဘာက်ခဲ႔ၾကတဲ႔ ဟီးရုိးဇာတ္ေကာင္ေတြပါဘဲ။

ေနာက္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ကေလးဂ်ာနယ္ဆိုျပီးေတာ႔ စာအုပ္ေလး

ထြက္ခဲ႔ဘူးပါတယ္။အဲဒီထဲမွာပုံျပင္ေတြ ကေလးကဗ်ာေတြ ကာတြန္းေတြပါ ပါတယ္။

(အခုေခတ္ ေတဇတုိ႔ ေရႊေသြးတုိ႔ထက္ပုိထူပါတယ္ မဂၢဇင္းဆုိက္မ်ဳိးပါ။

မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ဒီစာဖတ္တာနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး တစ္ခါ အဖြားကဆူတာခံရဘူးပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က အခု 84လမ္း 34-35 ၾကားမွာ၀င္းလုိက္ရုပ္ရွင္ရုံဆုိတာရွိပါတယ္။

အဲဒီရုပ္ရွင္ရုံေရွ႔မွာ ပလပ္စတစ္ေလးခင္းျပီး ကာတြန္းငွားစားတဲ႔ဆုိင္ေလးေတြရွိပါတယ္။

သူတုိ႔ငွားတာက ရုပ္ရွင္လာၾကည္႔တဲ႔သူေတြကုိအငွားမ်ားပါတယ္။

အိမ္ကိုေတာ့ယူသြားလုိ႔မရပါဘူး အဲဒီဆုိင္နားမွာတင္ဖတ္ရတာပါ။

တစ္မတ္(25ျပား)ကုိေလးအုပ္ဖတ္လုိ႔ရပါတယ္။

တစ္ရက္အိမ္က ကြ်န္ေတာ႔ကို မုန္႔စားဘုိ႔ 15ျပား စာအုပ္ဖတ္ဘုိ႔တစ္မတ္ေပးျပီးလႊတ္လုိက္ပါတယ္။

ခက္တာက ကြ်န္ေတာ္က စာဖတ္တာျမန္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ခဏေလးနဲ႔ တမတ္ဘုိးကုန္သြားပါတယ္။

ဖတ္ရတာကလဲ မ၀ေသးဘူး ပုိက္ဆံကလဲကုန္သြားျပီ။

အဲေတာ႔ သူမ်ားငွားဖတ္ေနတာကို ေနာက္ကေနလုိက္ဖတ္ပါတယ္။

သူမ်ားဖတ္ေနတာက ျဖည္းျဖည္း ကြ်န္ေတာ္က ျမန္ျမန္ ဖတ္ျပီးသြားေတာ႔ ဇြတ္ေက်ာ္ျပီးစာမ်က္နွာလွန္ဖတ္ခိုင္းေတာ႔ ကေလးခ်င္းစကားမ်ားရပါတယ္။

အဲဒါကိုအဖြားသိသြားေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုေနာက္အဲဒါမ်ဳးိမလုပ္ဘုိ႔ရယ္ ေနာက္ဒါမ်ဳိးအသံၾကားရရင္

ကာတြန္းသြားမဖတ္ရဘူးဆုိုျပီး အမိန္႔ေတြထုတ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ေျခာက္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ႔ တစ္ရက္အိ္မ္မွာခ်ထားတဲ႔၀တၱဳစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိေကာက္ဖတ္ရင္းအရမး္ၾကိဳက္သြားပါတယ္။

စုံေထာက္စြန္႔စားခန္း၀တၱဳေလး “မင္းအသက္ငါ႔ေပး ဆရာၾကီးျမခုိင္ “ပါ။

အဲဒီကစျပီး အိမ္က ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ ဖတ္ျပီးခ်ခ်ထားတဲ႔စာအုပ္ေတြကို လူၾကီးအလစ္မွာ

ေကာက္ေကာက္ျပီးဖတ္ပါတယ္။

အေဒၚေတြေတြ႔ရင္ ေခါင္းေခါက္ပါတယ္ “၀တၱဳ “ ဆိုတာ ကေလးမဖတ္ရဘူးေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ အေဖက ရွစ္တနး္ေျဖျပီးရင္ ၀တၱဳေပးဖတ္မယ္ အခုေတာ႔ ကာတြန္းေလာက္ဘဲဖတ္ေပါ႔။

အဲဒီတုနး္က အိမ္မွာရွိတဲ႔ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကေတာ႔ ဗုဒၶ၀င္ပန္းခ်ီစာအုပ္ရယ္ လူထုေအာင္သံလုိ႔ထင္ပါတယ္

(ထင္ပါတယ္လုိ႔ေျပာရတာ သိပ္အတိအက်ၾကီးမမွတ္မိလုိ႔ပါ)ကိုသိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။

ပုံျပင္စာအုပ္ေတြလဲေပးဖတ္ပါတယ္။

လူထုဦးလွေရးထားတဲ႔ ပုံျပင္စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိ္မ္မွာရွိပါတယ္။

အဲဒါေတြဖတ္ရင္မဆူပါဘူး ၀တၱဳစာအုုပ္ေတာ႔ အထိမခံပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲရွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖျပီးသြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္

ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဘုိ႔ယူေပးပါတယ္။

ဘာသာျပန္စာအုပ္ေလးျဖစ္ပါတယ္။

မုဆုိးၾကီးအလန္ကြာတာမိန္းရဲ႕ေတာတြင္းစြန္႔စားခန္း၀တၱဳေလးပါ။

ဖတ္ရတာ အရမး္ကုိအရသာရွိပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ မုိးေ၀၊စုံေထာက္၊ ရူ႔မ၀၊ ေငြတာရီ၊ ျမ၀တီ ၊စႏၵာမဂၢဇင္းေတြကိုဖတ္ခြင္႔ရလာပါတယ္။

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ေတာ႔ အဲဒီတုန္းက ၀ါးစားသလုိသာဖတ္တာ ရင္ထဲမွာတင္မက်န္ခဲ႔သလုိ

ဖတ္ခြင္႔ရလုိ႕ဖတ္တယ္ဆုိတာထက္ဘာမွ မပုိဘူးလုိ႔ေျပာရင္ရပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာအဲဒီတုနး္က ဖတ္ခဲ႔တာေတြကို မမွတ္မိသလုိ ျပန္လဲမေျပာနုိင္ျပန္ပါဘူး။

တကယ္စာေတြဖတ္ရတဲ႔အခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းေတြက ခဏခဏပိတ္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ ေက်ာင္းတက္လုိက္ပိတ္လုိက္ဆုိေတာ႔ က်ြန္ေတာ္ဖတ္ခ်င္တဲ႔စာေတြကို ဖတ္ရပါတယ္။

တစ္ရက္ သတင္းစာမွာ “ကြက္လပ္ကေလးျဖည္႔ေပးပါ – မစႏၵာ”ဆုိတဲ႔ေၾကာ္ျငာေလးေတြ႔လုိက္ပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ညစာအုပ္အငွားဆုိင္မွာ အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ေတြ႔မိေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူးငွားဖတ္လုိ္က္ပါတယ္။

ေမတၱာငတ္မြတ္တဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀အေၾကာင္းေပါ႔။

ဖတ္ရင္းနဲ႔စိတ္ထဲမွာအေတာ္ေလးခံစားလုိက္ရပါတယ္။

“ကုိကုိတူး”ဆိုတဲ႔အသံေလးကုိ အဲဒီညက အိပ္ယာထဲလူကေရာက္သြားတာေတာင္ နားထဲမွာ ၾကားေနရတဲ႔ထိကို ခံစားလုိက္ရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး မစႏၵာရဲ႔စာအုပ္မွန္သမွ်ကုိရွာဖတ္မိသလုိ အသစ္ထြက္မွာကိုလဲေမ်ွာ္မိပါတယ္။

“ဂ်ီေဟာသူ” စိမ္းရြက္သစ္တေ၀ေ၀”ေလရူး”ပုစၦာ”ငယ္သူမုိ႔မသိပါ”ဆုိတဲ႔စာအုပ္ေလးေတြဆက္တုိက္ဖတ္မိပါတယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ႔ စာအုပ္ဆုိင္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွ ေနျခည္ျဖာမွေႏြးေသာေၾကာင္႔ဆုိတဲ႔စာအုပ္ကေလးကို

နာမယ္ေလးသေဘာက်တာနဲ႔ငွားလာခဲ႔ပါတယ္။

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ အဲဒီစာဖတ္လုိက္မိခ်ိ္န္မွာ “ခင္ေဆြဦး”ဆုိတဲ႔ ဆရာမရဲ႕အေရးအသားေတြက

သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕အေတြးေတြက ရင္ထဲကိုေရာက္သြားပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ႔လဲ“ခင္ေဆြဦး”စာအုပ္ေတြလုိက္ရွာဖတ္ေလ အယူအဆ

ေတြကို ၾကဳိက္ေလနဲ႔ အျပင္မွာေနတဲ႔လူပုံစံကလဲ သူ႔စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္လုိ မဟုတ္မခံပုံစံေလး

ေပါက္သြားတာကလဲအမွန္ပါဘဲ။

ေနာက္အဲဒီအခ်ိန္တုံးက က်ြန္ေတာ္ႏွစ္သက္တဲ႔စာေရးဆရာကေတာ႔ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔လြင္ပါဘဲ။

အခ်စ္၀တၱဳေရးတဲ႔သူေပါ႔။

သူ႔စာအုပ္အသစ္ထြက္ရင္ အရင္ဆုံးဖတ္ရမွ စိတ္ေက်နပ္ခဲ႔တာ။

သူ႔ကုိဘယ္ေလာက္ထိႏွစ္သက္လဲဆုိရင္ေတာင္ သူသုံးေနက် “ခ်စ္၍ခ်စ္ေသာ……………”

ဆုိတဲ႔ စာကေလးကိုေတာင္ ကိုယ္က သူမ်ားဆီကို စာေရးရင္အဆုံးမွာထည္႔သုံးတ႔ဲအထိပါဘဲ။

ေနာက္အဲဒီတုနး္က ေအာင္ျမင္ေနတုံးမွာလူ႔ဘ၀ကိုစြန္႔သြားတဲ႔ “ေဆြလွဳိင္ဦး”ရဲ႕ရင္သိမ္႔တုန္ ၀တၱဳေတြၾကဳိက္သလုိ

၀င္းေမာင္ထြန္းဆုိတဲ႔ ျမန္မာစုံေထာက္(ေထာက္လွမ္းေရး)၀တၱဳေတြကိုလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုၾကိဳက္ခဲ႔ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀တုံးက စစ္တကၠသိုလ္တက္တဲ႔အေတြ႔အၾကဳံေတြေရးထားတဲ႔ တင္သန္းဦးရဲ႕ စာအုပ္ေတြကုိလည္း ဖတ္ျပီးႏွစ္သက္ခဲ႔ရပါေသးတယ္။

တစ္ရက္ကြ်န္ေတာ္စာက်က္တဲ႔ခုံေလးေပၚမွာ စာအုပ္ေလးေတြေရာက္ေနပါတယ္။

တစ္အုပ္က “ကတၱီဖိနပ္စီးေရႊထီးေဆာင္း” ရယ္ “မဟူရာေမတၱာ”ရယ္ နာမယ္ခပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ “ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္၍မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္”နဲ႔ “ေရနံသာခင္ခင္ၾကီး” ပါ။

စစျခင္း ဓါးေတာင္ ကိုဖတ္လုိက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေနတဲ႔ လမ္းသူရဲတုိ႔ နံပါတ္ဖုိးတုိ႔နဲ႔ ပါတ္သက္ေနတဲ႔စာကေလးဆုိေတာ႔

စိတ္၀င္တစားနဲ႔ဆက္ဖတ္လုိက္ပါတယ္။

ပင္လယ္ထဲ သေဘၤာပ်က္တာေတြ အခက္အခဲေတြ ေကာက္က်စ္တာေတြ ခြင္႔လႊတ္အနစ္နာခံတာေတြ အစုံပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ ဖတ္ရင္းနဲ႔စိတ္ထဲမွာက်န္ေနခဲ႔တာကေတာ႔ သံေခ်ာငး္ပါဘဲ။

အခက္အခဲကိုေဖာက္ထြက္နိင္တဲ႔သတၱိရွင္ကုိ အားက်တာေပါ႔။

ေရးသူက ကြယ္လြန္သူ “ ျမသန္းတင္႔“

ေနာက္တအုပ္ဆက္ဖတ္တယ္ “မဟူရာေမတၱာ “ ငယ္ကတည္းက အိပ္ယာ၀င္ပုံုျပင္လုိၾကားဖူးခဲ႔တဲ႔ဇာတ္လမ္းေပမယ္႔

လက္ထဲကမခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကုိ အေရးအသားက ရင္ထဲကုိညိလာပါတယ္။

ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္သူက “နုိင္၀င္းေဆြ “

ေနာက္ ကတၱီပါဖိနပ္စီးေရႊထီးေဆာင္း ကိုယ္႔မန္းေလးသားေတြနဲ႔ဆက္စပ္ပါတ္သက္ေနတဲ႔ တန္ေဆာင္တုိင္ညနဲ႔စစ္ကိုင္း

စဖတ္ဖတ္ျခင္းေတာ႔ ေရွ႔ေရာက္လုိက္ေနာက္ေရာက္လုိက္ နားမလည္ရင္း ျပန္ဖတ္ရင္းနဲ႔ စာအုပ္လဲဆုံးေရာ ရင္ထဲမွာ

ထိရွတဲ႔ခံစားမူ႔ေလးက က်န္ေနခဲ႔ျပန္ပါတယ္။

ေရးဖြဲ႔မူ႔ပုံစံအသစ္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးသူက မႏၱေလးသား “ ေမာင္သာရ“

ေနာက္တစ္အုပ ္ “ေရနံသာခင္ခင္ၾကီး “စာအုပ္ကအထူၾကီးဆုိေတာ႔ ဖတ္ရမွာလက္တြန္႔သလုိ။

ဒါေပမယ္႔လည္းဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ မသိဘူးေသာအေၾကာင္းအရာ ေဆြဂုဏ္မ်ဳိးဂုဏ္မာ မာနေတြ

နဲ႔ယက္ေဖာက္ထားတဲ႔ ခမ္းနားတဲ႔ဇာတ္အိမ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြေခၚရာေနာက္ကိုတေကာက္ေကာက္ပါသြားျပန္ပါတယ္။

ဆြဲေဆာင္သူက “ေမာင္သိန္းဆုိင္”

အရင္က စာအုပ္အထူၾကီးဆုိရင္ဖတ္ရမွာပ်င္းတဲ႔ကြ်န္ေတာ္က ဇာတ္အိမ္ၾကီးၾကီးနဲ႔စာအုပ္ေတြ လူ႔ဘ၀သရုပ္ေဖာ္စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္လဲေရာက္ေရာ ကြ်န္ေတာ္႔ဦးေလးကို အပူကပ္ရပါေတာ႔တယ္။

သူက စာသမားကိုးဗ်။

သူကလဲ ကြ်န္ေတာ္စိတ္၀င္စားတယ္ဆုိတာလဲသိေရာ ရွာေပးပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔ အငမ္းမရစာေတြဖတ္ျပန္ေတာ႔တာဘဲ။

ေမာင္သာရရဲ႕ မ်ဳိးမမပကာသနီ၊ ေမာင္သိန္းလြင္ရဲ႕မစန္းစန္း၀င္႔၊ေတာလယ္ေမာတယ္ အေျပာၾကြယ္၊

အသားနက္မေအာင္လံၾကီးထူ၊ျပီးေတာ႔ လူကိုပါယူသည္၊မတ္တတ္ရပ္လုိ႔လမ္းမွာငုိ၊က်ဥ္တုတ္ခံ၀ံ႕မခ႔ံ၀႔ံ၊

ေမာင္သိန္းဆုိင္ရဲ႕ ပုဆစ္အိမ္၊ပု စၦာဆန္ေသာမိန္းကေလး၊

ျမသန္းတင္႔ရဲ႕လုိက္ခဲ႔ေတာ႔ ျမနႏၵာ၊မာယာဘုံ၊

နုိင္၀င္းေဆြရဲ႕ မသိန္းရွင္ဆီပုိ႔ေပးပါ၊ေႏြတစ္ည၊

နတ္ႏြယ္ရဲ႔ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပုိင္း၊အျပာနဲ႔အ၀ါ။

ရန္ကုန္ဘေဆြရဲ႕နန္းဟာဗီး၊ခ်စ္ဇနီးသုိ႔ ၊ျမန္မာျပည္သား၊ေရႊ၀ါျပည္၊

သိန္းေဖျမင္႔ရဲ႕တက္ဘုန္းၾကီး။တက္ေခတ္နတ္ဆုိး၊အေရွ႕ကေန၀န္းထြက္သည္႔ပမာ။

လိုစာေတြကို ျမည္းစမ္းခြင္႔ရလာပါတယ္။

ေနာက္မွ ခင္ႏွင္းယု ရဲ႕ေမႊး၊သခြတ္ပန္း၊ပန္းမ်ားကိုပြင္႔ေစသူ

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ရဲ႕ေသြး။မုနး္၍မဟူ

တကၠသိုလ္ဘုနး္နုိင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ဘဲဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္၊မုိးညအိပ္မက္ျမဴ၊တျပည္သူမေရႊထား၊

ေအာင္လင္း ရဲ႕အရုိင္းစံပယ္ စတာေတြကို ဖတ္လာရပါတယ္။

အဲလိုဖတ္ေနရင္းက နုိင္ငံျခားစုံေထာက္ ဘာသာျပန္ေတြကိုလဲ ဖတ္ရင္းႏွစ္သက္လာသလုိရွိပါတယ္။

ေနာက္ ေမာင္သိန္းဆုိင္တုိ႔လုိ နုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းေတြကုိမွီးျပီးျမန္မာအ၀တ္ေတြဆင္ျပီး

ဇာတ္လမ္းဖြဲ႔တတ္တဲ႔ ကြ်န္ေတာ္မ်က္နွာနဲ႔လူလို႔ဆုိတဲ့ ေက်ာ္မင္းဦးတုိ႔ ေမာင္သက္ေနာင္ တုိ႔ ရဲ႕နုိင္ငံျခားဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေတြကုိလဲ စြဲမက္ခဲ႔ရပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ မူရင္းတစ္အုပ္ထဲကုိ ႏွစ္ေယာက္၀ုိင္းဘာသာျပန္လုိ္္က္မိေတာ႔ နံမယ္မတူေပမယ္႔

ဇာတ္လမ္းတူတဲ့ စာအုပ္ေတြကိုလဲဖတ္မိရပါတယ္။

အဲဒီတုံးက တင္ေထြးဘာသာျပန္တဲ႔စာေတြကိုလည္းျမည္းစမ္းခြင္႔ရခဲ႔ေပမယ္႔ စႏၵာမွာ အခန္းဆက္ေရးခဲ႔တဲ႔

ဟန္ျမစ္ေျပာေသာခ်စ္ပုံျပင္ အခ်စ္၀တၱဳကိုပုိၾကိဳက္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆုံးေသာ ကိုရီးယားအခ်စ္ဇာတ္လမ္းေရးသူလုိ႔ မွတ္တမ္းတင္နုိင္ပါတယ္။

တစ္ရက္မွာ ညေစ်းတန္းက စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ေလးမွာသြားထုိင္ရင္းက အဖုံးမပါတဲ႔စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို

အမွတ္မထင္ေကာက္ဖတ္လုိက္မိတာ စိတ္ထဲမွာ သူ႔အေရးအသားကိုစြဲသြားပါတယ္။

ေဆာင္းပါးလုိလုိ ၀တၱဳလိုလုိ အတုိေလးေတြပါ။

စာအုပ္ဆုိ္င္က အကိုေအာင္၀င္းကိုေမးၾကည္႔ေတာ႔ အရင္ကေက်ာင္းသုံးစာအုပ္ေလးပါတဲ႔။

ေရးသူက ေတာ႔ ေခတ္စမ္းစာေပကို အစပ်ဳိးခဲ႔တဲ႔ ေမာင္လူေအးတုိ႔အေဖ ေလြေဇာတုိ႔ အာမိတ္တုိ႔ရဲ႕သခင္ သိပၸံေမာင္၀ပါတဲ႔။

အဲဒီကစလုိ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတုိ႔ မင္းယုေ၀ တုိ႔ မင္းသု၀ဏ္တုိ႔ ဦးဖုိးက်ားတုိ႕ရဲ႕တုိတုိနဲ႔ထိမိတဲ႔ စာပနး္ခင္းထဲကို

တစ္ခါေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခါ ဆရာမတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ႔ကို စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးပါတယ္။

“ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေရးခ်င္ရာရာ”တဲ႔ေရးသူက လူထုဦးလွ တဲ႔။

အေၾကာင္းအရာေပါငး္စုံ ဗဟုသုုတေပါင္းစုံ ။

အဲဒီစာအုပ္ကေနတစ္ဆင္႔ က်ေနာ္ …………နဲ႔အစျပဳတဲ႔ လူထုဦးလွရဲ႕စာအုပ္ေတြကို ရွာဖတ္ျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

(မုိက္မဲတဲ႔ကြ်န္ေတာ္က အရင္က လူထုဦးလွဆုိတာ ပုံျပင္ေလာက္ဘဲေရးသူလုိ႔ထင္ခဲ႔တာကုိး)

အဲဒီကေနဆက္ႏြယ္ျပီးေတာ႔ လူထုေဒၚအမာရဲ႕ေရႊေဒါင္းေတာင္ေဆာင္းပါးမ်ားတုိ႔ “အုိယန္းကီး……..တုိ႔”

“ ျပည္သူခ်စ္ေသာအႏုပညာသည္မ်ား“ကေနဆက္ျပီးအမ်ားၾကီး ဖတ္ျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွာဘဲ သို္င္းဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ေခတ္စားလာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က စာဖတ္တာမွာ ရသစာေပကိုပုိႏွစ္သက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္႔အေဖကေတာ႔ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ရဲ႔ ေသြးစြန္းေသာေန႔ရက္မ်ားနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ကိုမိတ္ဆက္ေပးရာက

အစ ဟစ္တလာတုိ႔ေခ်ေခြဗားရားတုိ႔ ဟုိခ်ီမင္းတုိ႔ အစရွိတဲ႔ ေလးစား အားက်ဘြယ္အတုယူဘြယ္ရာ အထုတၱပတၱိစာအုပ္ေတြနဲ႔ရင္းႏွီးလာရသလုိ တုိ႔ေခတ္ကိုေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ ဆုိတဲ႔ ေက်ာ္ေအာင္နဲ႔လဲမိတ္ဖြဲ႔ေပးျပန္သလုိ “ကြ်န္ေတာ္လက္နက္ခ် “လုိ႔ဆုိဘူးတဲ႔ ေက်ာ္ျမသန္းရဲ႕ၾကိဳးစင္ေပၚမွေနာက္ဆုံးေန႔မ်ား ကိုလည္း လက္ထဲထုိးထဲ႔ေပးသြားပါတယ္။

တစ္ခါရန္ကုန္ကေနမန္းေလးအျပန္မွာ လူၾကဳံပါးလုိက္တာကေတာ႔စာအုပ္အထူၾကီး၊

ေရႊဥေဒါင္း ရဲ႕စုံေထာက္ေမာင္စံရွားပါ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီေန႔ညက ရန္ကုန္ကေန ညေနေလးနာရီေလာက္ထြက္မယ္႔ရထားက ဘာေၾကာင္႔မွနး္မသိမထြက္ပါဘူး။

ပ်င္းပ်ငး္ရွိတာနဲ႔ အဲဒီစာအုပ္ၾကီးကိုခ်ဖတ္လုိက္တာ႔ တပုဒ္ျပီးတပုဒ္ဆက္ဆက္ဖတ္လုိက္တာ ညဆယ္႔တစ္နာရီရထားေပၚတက္ရမယ္ဆုိမွ ဖတ္တာရပ္ပါတယ္။

အဲဒီကစလုိ႔ ဆရာေရႊဥေဒါငး္ရဲ႕စာေတြကို ရွာလုိ႔ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေရႊဥေဒါငး္ရဲ႕စာေတြက ဘာသာျပန္အမွီးေတြဆိုေတာ႔ သူစာေတြဖတ္ရင္းကေန ဒဂုန္ေရႊမွ်ားစာေတြကိုပါဆက္ဖတ္မိပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွာဘဲ နံမယ္အရွည္ၾကီးေတြေပးတဲ႔စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕စာအုပ္ေတြကိုေတြ႔လာရပါတယ္။

အရင္က ျမန္မာစာအုပ္ေတြမွာ ေမာင္သာရေလာက္ လူစိတ္၀င္စားေအာင္နာမယ္အေပးမေကာင္းဘူးလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ

မွတ္ထားပါတယ္။နာမယ္အရွည္ၾကီး ေပးထားေတာ႔ ေမာင္သာရကို အတုခုိးတယ္ဆုိျပီး အစကေတာ႔ မဖတ္ပါဘူး။

အခ်စ္ျမဳိ႔ေဟာငး္၏ေနာက္ဆုံးတူးေဖာ္ခ်က္အစီရင္ခံစာ ဆုိတာလုိ အရွည္ၾကီးနာမယ္ေပးထားတာကိုေျပာတာပါ။

အဲဒီထဲက အတိတ္လြင္ျပင္ကိုျဖတ္သန္းလာေသာအၾကင္နာမ်က္နွာစိမ္းတုိ႔ မုိးေသာက္ေမွာင္မုိက္အရိပ္မေျပးမီဆိုတဲ႔

နာမယ္ေလးကိုေတာ႔ သေဘာက်သလုိရွိေပမယ္႔ မဖတ္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး စစခ်င္းကေျပာတာပါ။

သူကေတာ႔ ျငိမ္းေက်ာ္ ပါ။

တစ္ရက္ေတာ႔ မိန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေဆာင္ကိုသြားေတာ႔ သူေရခ်ဳိးေနတုနး္သူ႔ကုတင္ေပၚလွဲအိပ္ေနရင္း

ေခါငး္အုံးေဘးနားမွာခ်ထားတဲ႔ စာအုပ္ေလးကုိ ေကာက္ဖတ္မိပါတယ္။

ပဥၥမေျမာက္သမၼာက်မး္စာသစ္ရဲ႕အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းပါ။

အဲဒီထဲက ပဥၥမေျမာက္ေဆာင္းရက္မ်ားကို ဖတ္ရင္း အရမး္ကုိ ဟတ္ထိလုိ႔ ညိသြားပါတယ္။

အဲဒီအခိ်န္ကစလုိ႔ ျငိမ္းေက်ာ္မွ ျငိမ္းေက်ာ္ျဖစ္သြားပါတယ္။

သူ႔စာေတြကို အရင္က အခ်စ္သက္သက္ထင္ခဲ႔တာမွားတယ္ဆုိတာကို သိလာပါတယ္။

ဘ၀အေၾကာင္းေတြ အနစ္နာခံတတ္တဲ႔ မိတ္ေဆြအေပါငး္အသင္းေတြ နုိင္ငံနဲ႔ပါတ္သက္တဲ႔ရွိရမယ္႔ အမ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကုိ ပါးပါးေလး ထည္႔ေပးထားတာေတြ လူတစ္ေယာက္မွာရွိသင္႔ေသာ ေကာင္းျမတ္တဲ႔စိတ္ထားေတြကို ဖတ္သူရဲ႕ရင္ထဲကို

ေရာက္မွန္းမသိေရာက္ေအာင္ထည္႔ေပးသြားတာေတြကေတာ႔ ရွာမွရွားပါဘဲ။

ပနး္ေတြနဲ႔ေ၀တဲ႔ေမာင္၀ဏၰ သစ္ပင္မွာၾကဳိးေတြခ်ည္ခုိင္းတဲ႔ အခ်စ္တစ္ႏွစ္သုံးဆုိတဲ႔သုေမာင္

စာေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်စ္၀တၱဳေတြပါ။

ေနာက္အခ်စ္၀တၱဳဖတ္ေနရင္းက ျမန္မာတျပည္လုံးက ေဒသႏၱရဗဟုသုတေတြပါ ရေစတဲ့ယု၀တီခင္စိန္လွဳိင္

ခပ္ေလးေလးေအးေအးနဲ႔ ဘုိဆန္ဆန္အလြမ္းေတြေပးတဲ႔ မိန္းမလွေတြအမုန္းကို ေၾကာက္တဲ႔၀င္းဦး

စိတ္ထဲမွာရင္တဖုိဖုိနဲ႔ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ္႔လုိ႔ ဖတ္ရင္းေတြးရတဲ႔ အျမဲတမ္းလွ်ဳိ႕၀ွက္တဲ႔ဇာတ္လမ္းေတြကိုေရးတတ္တဲ႔ ကလ်ာ(၀ိဇၨာသိပၸံ)၊

ဇာတ္အိမ္ခိုိင္ခိုင္နဲ႔ေရးတတ္တဲ႔ မ၀င္းျမင္႔ ကိုလည္းၾကဳိက္ခဲ႔တာပါဘဲ။

ေနာက္အကိုေအာင္၀င္းက ကြ်န္ေတာ္႔ကို “လူ႔ေလာကမွာ အခ်စ္မရွိလုိ႔ မျဖစ္သလုိ ဘ၀ဆုိတာကလဲ မရွိမျဖစ္ဘဲ။

ဒီေတာ႔ အခ်စ္အေၾကာင္းကုိသိသင္႔သလုိ ဘ၀ထဲကလူေတြအေၾကာင္းကိုလဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေအာင္ သိသင္႔တယ္”

ဆုိျပီး ဘ၀နဲ႔ပါတ္သက္တဲ႔စာအုပ္ေလးေတြကုိေပးပါေတာ႔တယ္။

ဗ်ဳရုိကလနက္တုိ႔ လွဴိက္ဖုိေသနတ္လုိ႔ သေရာ္ခဲ႔တဲ႔ ငဘ ရဲ႕ဖန္တီးရွင္ေမာင္ထင္

လူပါး၀တာကုိေတာင္ အသံေတြထြက္ျပီးမွေျဗာင္လူပါး၀တဲ႔ သာဓု

သူမိတ္ဆက္ေပးလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သိလာရတဲ႔ အညာေဒသက လယ္သမားၾကီး ကိုေဆးရုိးတုိ႔ မက်ည္းတန္တုိ႔ ကို ဖန္တီးသူ ဆင္ျဖဴကြ်န္းေအာင္သိန္း၊

ကိုေဒါင္း ဆုိတဲ႔တံငါဘ၀ကုိ ေဖာ္ထုတ္ေပးတဲ႔ ၾကယ္နီ၊

“ဆူးေလးလမး္ကေလႏုေအးရယ္”လုိ႔ေၾကြးေၾကာ္ျပီးေပ်ာက္သြားခဲ႔တဲ႔ နီေဇာ္

ေခါက္ထီးေလးကို မလုံတစ္လုံေဆာင္းျပီး တစ္ေကာင္ထဲဲပဲျခေသၤ့လုိ႔ ၾကဳံး၀ါးတဲ႔ စမ္းစမ္းႏြဲ႔သာယာ၀တီ။

မွတစ္ပါးအျခားမရွိျပီလုိ႔ ညည္းေနရင္း

ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာစမး္တ၀ါးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အခ်စ္ကုိ ကုိးကြယ္ေနတဲ႔ညီမေလးကို ငပလီဇာတ္လမ္းကုိေျပာျပေနရင္း ျငိမ္းကုိ ရွက္ပါလုိ႔ တုိးတုိးေလးေျပာျပသြားတဲ႔ မုိးမုိးအင္းလ်ား တုိ႔ရဲ႕စာေတြကုိလည္းဖတ္ျဖစ္လာပါတယ္။

တစ္ခါမွာေတာ႔ “ တဂုိးစာနုယဥ္” ဆုိတဲ႔စာအုပ္ေလးမွာ မုိးမုိး(အင္းလ်ား) နာမယ္ေလးပါလာလုိ႔ ငွားဖတ္ရာကေန

နုိဘယ္ဆုရ ကမၻာေက်ာ္ ဘဂၤလီစာဆုိၾကီး ရာဘင္ျဒာနတ္တဂုိးစာေတြကုိ ျမည္းစမ္းမိပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ အိႏၵိယ စာေရးဆရာေတြကို စိတ္၀င္စားလာတဲ႔အခါ “ ပါရဂူ”ရဲ႔ အိႏၵိယ စာေပေတြျဖစ္တဲ႔

စိတၱရေလခါတုိ႔ အမၺပါလီတုိ႔ လုိစာေတြကုိ ဖတ္ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလးလဲၾကာေရာ စာအစုံဖတ္တဲ႔လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေရာက္မွန္းမသိေရာက္လုိ႔

စာမဖတ္ရရင္မေနနုိင္သူတစ္ေယာက္ဘ၀ကို ခံယူမိပါေတာ႔တယ္။

သြားေလရာမွာ လက္ထဲမွာစာအုပ္တစ္အုပ္ယူျပီးဖတ္တဲ႔အက်င္႔ကိုလဲ ေမြးျမဴမိသလုိျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္တကၠသိုလ္နဲ႔ဆက္စပ္ပါတ္သက္တဲ႔အရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ႔လဲ သိန္းသန္းထြန္းတုိ႔ ေအာင္ျပည္႔

မင္းလူ ရွား ေနေနာ္တုိ႔ တုိ႔ရဲ႕အခ်စ္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ႔စာေတြေရာ

နုိင္ငံေရး အေငြ႔အသက္ယွက္ႏြယ္ေနတဲ႔စာေတြကို ပါပုိဖတ္ျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီလုိစာေတြဖတ္ေနရင္းက မင္းသိခၤဆုိတဲ႔ ေရွးက ဆရာၾကီးမ်ားရဲ႕ ေလသံ ကြ်ႏုပ္ဆုိတဲ႔ အသုံးအႏွုံးေလးေတြနဲ႔

ေရးလာတဲ႔သူရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ကိုေရာ ဂမၻီရလုိုလုိ ဘာလုိလုိစာေတြကုိလည္းနွစ္သက္ခဲ႔တာ

လည္းအမွန္ပါဘဲ။ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ဇာတ္လမ္းတစ္ခ်ဳိ႔က ရွားေလာ႔ ဟုမး္ရဲ႕၀တၱဳေတြကို ဟုိနည္းနည္းဒီနည္းနည္းေပါင္းထားတာ မွန္ေပမယ္႔လည္း အေရးအသားကေတာ႔ ဆြဲေဆာင္မူ႔အားေကာင္းလွပါတယ္။

ရာဇ၀င္ေတြကိုစိတ္မ၀င္စားခဲ႔ေပမယ္႔ ရာဇ၀င္ကုိေျပာင္းျပန္လွန္ခဲ႔သူ ခ်စ္ဦးညဳိရဲ႕ရာဇ၀င္စိတ္ကူးယဥ္၀တၱဳေတြကုိလည္း

မျဖစ္မေနဖတ္ခဲ႔ ၾကဳိက္ခဲ႔စြဲမက္ခဲ႔ရတာပါဘဲ။

ဒီလုိနဲ႔အသက္အရြယ္ရလာေပမယ္႔လည္းအလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ၀တၱဳေတြနဲ႔ေ၀းသြားေပမယ္႔လည္း

မဂၢဇင္းေပါင္းစုံက ၀တၱဳတုိေတြကိုပုိဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

မဂၢဇင္းေတြက ဖတ္စရာ က႑အစုံပါေတာ႔ ပုိျပီးသေဘာက်ပါတယ္။

ျဖဴနီညဳိျပာ ဟန္သစ္ မေဟသီ ေပဖူးလႊာ စတဲ႔ မဂၢဇင္းေတြထဲက စာေတြကိုပုိၾကဳိက္လာသလုိ

ဖတ္ရင္းနဲ႔ ၀တၱဳတုိ စာေရးဆရာေတြကို ပုိႏွစ္သက္လုိ႔လာပါတယ္။

ေသာ္တာေဆြ ၊ေမာင္ညဳိျပာ။ကိုေဆြ၊ေဆာင္း၀င္းလတ္၊၀င္းစည္သူ၊ေမာင္ရင္႔မာေက်ာင္းကုန္း၊ေမာင္သာခ်ဳိ

ျခိမ္႔သဲ၊လူမ်ဳးိေနာ္၊နုိင္ေဇာ္၊ဂ်ဴး။သဲအိမ္ေမာင္ေန၀ါ၊မင္းလူ၊ေမာင္သစ္၊ႏုႏုရည္အင္း၀၊၀င္း၀င္းလတ္၊ညီပုေလး၊

ပုိင္စုိးေ၀၊ကိုျငိမ္း၊ေန၀င္းျမင္႔၊သရ၀ဏ္၊ေျပ(ေဆး-၂)၊သိုက္ထြန္းသက္၊ျမေႏွာင္းညဳိ၊ခင္ခင္ထူး၊ အစရွိသျဖင္႔ ေရတြက္မယ္ ျပန္ေျပာျပမယ္ဆုိရင္ ကုန္နုိင္ဘြယ္ရာမရွိဘူးလုိ႔ထင္ရတဲ႔ ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာေပါင္းမ်ားစြာရ႕ဲ ဘယ္အပုဒ္ကအေကာင္းဆုံးလုိ႔ဆုိတာကို မေရြးနုိ္င္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတဲ႔

ဆရာေတြရဲ႕လက္ရာမြန္ကို ဖတ္ေနတာအခုအခ်ိန္အထိ ရင္ထဲမွာစူးယွစြာခံစားေနရဆဲပါဘဲ။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ နီကိုရဲလုိ လူေနလုိ အၾကည္ေတာ္လုိ မင္းခုိက္စုိးစံလုိတာရာမင္းေ၀လူငယ္ၾကဳိက္စာေရးဆရာေတြကလဲ

အင္အားေကာင္းေကာငး္နဲ႔ ရွိေနပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အခုေခတ္မွာလူငယ္ေတြအတြက္ ဖတ္စရာေနရာ ပိုလာတာကေတာ႔အင္တာနက္ပါဘဲ။

အင္တာနက္မွာ ျမန္မာစာလုံးနဲ႕ရိုက္လုိ႔ရျပီလဲဆုိေရာ ဖတ္စရာေတြကို ေရးျပမယ္႔ ဘေလာ႔ဂါေတြေပၚလာျပန္ပါတယ္။

အင္တာနက္ မွာေရးရတဲ႔အားသာခ်က္ကေတာ႔ အယ္ဒီတာဆီတင္စရာမလုိေတာ႔ ခုေရးတင္ ခုျမင္ ခုဖတ္ ခုခ်က္ျခင္းထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပးလုိ႔ရတာပါဘဲ။

ေကာ္နက္ရွင္ေတာ႔ေကာင္းဘုိ႔သလုိတာေပါ႔ေနာ္။

ဆုိးတာကေတာ႔ ကိုယ္တတ္သလုိ သိသလုိ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ေတြကုိ ကိုယ္ထင္သလုိေရးေတာ႔

ဖတ္မေကာင္းတဲ႔စာေတြလဲပါလာတာေပါ႔။

ဘယ္လုိဘဲေျပာေျပာ လူငယ္အမ်ားစု က စိတ္၀င္စားတာကို ဖတ္ခြင္႔ရသလုိ ေရးခြင္႔လဲရတာေတာ႔အမွန္ပါဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က စာအုပ္လက္ထဲကိုင္မွ စာဖတ္တယ္ဆုိတာမွန္ေပမယ္႔

တုိးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ေခတ္မွာေတာ႔ စာအုပ္ကိုင္တာမျမင္တာနဲ႔စာမဖတ္ဘူူးလုိ႔ေျပာရင္လုံး၀ကိုမွားပါေတာ႔မယ္။

ခက္တာက အျပင္က ပုံႏွိပ္စာအုပ္ေတြက ေစ်းျမင္႔တာေၾကာင္႔ ၀က္ဆုိက္ေတြမွာရွာျပီးဖတ္တာ ေဒါင္းလုပ္ဆြဲျပီးဖတ္တာ

ပုိမ်ားသထက္မ်ားလာပါတယ္။

ဒီအင္တာနက္ေပၚလုိ႔လဲ ကြ်န္ေတာ္ ကိုေပါက္ တစ္ေယာက္ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ဖြင္႔အံနုိင္တာကိုေတာ႔ ၀န္ခံပါတယ္။

အဲေတာ႔ ခုေခတ္လူငယ္မ်ား မွာ အလြန္ေကာင္းတဲ႔ အခြင္႔အေရးကေတာ႔ အင္တာနက္၀က္ဆိုက္မ်ားမွာ လြယ္ကူလြတ္လပ္

စြာ စာဖတ္ခြင္႔စာေရးခြင္႔ရေနတာပါ။

ဒါကို ေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်ဘုိ႔ေတာ႔လုိမယ္ထင္ပါတယ္။

အသုံးခ်ေနသူလဲအမ်ားၾကီးပါ။

ဒီေတာ႔လူငယ္မ်ားကုိ စာမဖတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ေနသူမ်ား ရွိရင္ မွားပါတယ္လုိ႔ဘဲဆုိခ်င္ပါတယ္။

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး