သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို

ခပ္တုိးတုိးပဲ ညည္းဆိုေနမိရင္း

စိတ္ဓါတ္ေတြ ဟိုးအေ၀းက

ေသာင္ျပင္ကမ္းစပ္ တစ္ခုမွ

၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႕ ငိုခ်င္းခ်။…။

ဘယ္ေတာ့မွ ဇာတ္ကားမလဲတဲ့

ရုပ္ရွင္ရံုအိုၾကီးတစ္ခုလုိ

သူ႕အေတြးေတြ ခဏခဏ ျပသ။..။

လူသားဆိုတာကေတာ့

သူကတဲ့ဇာတ္လမ္းတုိင္းမွာ

မင္းသားပါပဲ။…..။

ဒါေပမယ့္…. ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ

သူကေနတဲ့ သူ႕ဇာတ္လမ္းမွာ

လူဆိုးလား.. ဇာတ္ပုိ႕လား…

ခြဲမရတဲ့ သူကိုယ္တုိင္

ဒါရုိက္တာ၀င္လုပ္ေနေသးတယ္။…။

အကယ္ဒမီ ရ.မရေတာ့ မေသခ်ာေပမယ့္

ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ျမစ္ေတြစီးေနတာေတာ့

ေသခ်ာတယ္။…။

သိပ္ေတာ့မၾကာေတာ့ပါဘူး.

မင္းလည္း ဒီေရာဂါနဲ႕ပဲ ေသမွာပဲ….

တကယ္လုိ႕ ေသသြားခဲ့ရင္လည္း

ၾကာရင္ေမ့သြားမွာပါ။…

အမွားတစ္ခုလား.

အဓိပၸာယ္လြဲေနတဲ့ ေခါင္းစဥ္တခုလား

ေခ်ာက္ နက္နက္တစ္ခုလား..

ဆြဲတင္ေနတယ့္ၾကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းကို

တန္ဖိုးမဲ့ေအာင္ ေျပာခဲ့လုိက္စမ္းပါ။…။

နံရံတိုင္းဟာ စကားမေျပာတတ္ေပမယ့္

မ်က္စိနဲ႕ နားေတြ ပါေနတယ္

အမုန္းဆံုး နဲ႕ ေစ်းအေပါဆံုး ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုကို

ငါ့ကုိ ေဖာေဖာသီသီနဲ႕ ေရာင္းခဲ့စမ္းပါ

ငါ စားသံုးေနပါတယ္။..။

အေတာမသတ္ ေလာဘေတြနဲ႕

လက္ေ၀ခံေတြဘ၀ကို

နင္းေျခပစ္မယ္ လူေတြ

အေရာင္မ်ဳိးစံု ယူနီေဖာင္းေတြ

ဇာတ္တူသားစားတဲ့ ယုန္သူငယ္ေတြ

အင္း…..

ဒီဇာတ္လမ္းကေတာ့ ကုိရီးယားဇတ္လမ္းေတြလုိ

ဘယ္တုန္းကမွ ဇတ္သိမ္းခန္း မေရာက္ပဲ

အတြဲေတြသာ မ်ားလာခဲ့တယ္။…။

ရိုးသားမွဴ၊ အမွန္တရား

ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္မွဴေတြ

ပိႆာခ်ိန္နဲ႕ ေရာင္းစားလုိ႕ေတာင္

ေစ်းျဖတ္မယ့္သူမရွိတဲ့

ခပ္ညံညံ ကကြက္တခုကို

တြဲခ်ည္ထားတဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္

ပံုမက် ပန္းမက် ဆက္ကေနဆဲပဲ။…။

ေနာက္ဆံုးဇတ္သိမ္းပိုင္းက

ငါ့အတြက္ ပန္းသီးအပုပ္တစ္လံုးေတာင္

မက်န္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ သိေနေပမယ့္

ငါေလ ဆက္ေတာ့ ကေနရဦးမွာပဲ…။….။