ေမွာ္ဆရာေရ…
စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ရဲ႕ရင္ဘတ္မွာ
ဝိညာဥ္ကို ေကာ္နဲ႔ကပ္ၿပီး
လူၿဖစ္ေအာင္ ငါ အသက္သြင္းဖူးတယ္။

မီးၿခစ္ေက်ာက္ကို
လက္သည္းနဲ႔ ပြင့္ထြက္ေအာင္ ေတာက္
မီးေတာက္ကို ခါးကလိမ္ခ်ိဳး
စီးကရက္ေသာက္ရင္း သူေခ်ာင္းဆိုးဖူးတယ္။

သူေၿခေထာက္အတြက္
သူ႔ဖိနပ္အတြက္
ေၿမၿပင္သက္သက္ ခင္းေပးစရာမလို
‘ၾကယ္ကို ၾကယ္နဲ႔ ရံမတဲ့’
သံအိပ္မက္ၾကီးနဲ႔
ပင္လယ္ေရပြက္ထဲကည
အားလံုးကိုသူအပိုင္ရတယ္။

ပထမေတာ့…
‘လ’ကိုခိုစီး
ေကာင္းကင္ၾကီးနဲ႔ တြဲက
စကၠဴဂစ္တာတလက္ ပိုက္ၿပီး
ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။

ေနာက္မွ
စၾကဝ႒ာရဲ႕
မဟာတြင္းနက္ထဲကို
လက္ခနဲခုန္ခ်
သူ…ဘယ္ဆီက်သြားသလဲ…။

ကဲ…ေမွာ္ဆရာ
အပိုင္းပိုင္းအထစ္ထစ္
သကၠရာဇ္တို႔ မၿပိဳခင္မွာ
‘သုည’တလံုးပဲရွိတဲ႕
သူ႔ရဲ႕တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ဆီ ဆက္ေပးပါ။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
ပဆစ္အိမ္ ဝကၤပါပ်က္ နကၡတ္ပ်ံရာည
ငါ…သူ႔ကို ‘သတိရေၾကာင္း’
ေၿပာၿပေပးပါ။ ။

တာရာမင္းေ၀