မနက္ျဖန္ရဲ့ အတိတ္ေတြမွာ

အိပ္မက္တို႔ ခါးတူးေသဆံုးခဲ့ၿပီးပါၿပီ …

သုည တစ္လံုးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း

မေတာ္တဆက်ဆံုးကြဲေၾကေစသြားတဲ့ အျဖစ္က

အေဖေျပာဖူးတဲ့ “လံုး၀ကို အသံုးမက်ဘူး´´ ဆိုတဲ့စကားကုိ

ပီပီျပင္ျပင္ အသက္၀င္လာေစခဲ့ …

မည္းညစ္ညစ္ရင္ခုန္မႈေတြကို ျပကၡဒိန္ခ်ပ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲ

ျပြတ္သိပ္ထည့္ရင္း …

ကာလနဂါးဟာ အိုမင္းေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီး

လဆုတ္လကြယ္တို႔ လွည့္ပတ္လြင့္ေမ်ာခဲ့ေပမဲ့

အသံုးမက်တဲ့ တစ္ေနရာမွာ ငါ တစ္ေယာက္တည္း

ဖင္ေသ ေနခဲ့တယ္ …

လက္ရွိအေနနဲ႔ တစံုတခုကို

မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔ အေမေမြးထားတဲ့

လက္ႏွစ္ဖက္ေပ်ာက္ဆံုးေနလို႔ ကဗ်ာတပုဒ္ေတာင္

အေရးမေျဖာင့္ေတာ့ဘူး …

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကေတာ့

ေဆာင္း၀င္လို႔ ခ်မ္းတုန္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ အေမ …

မေနာစိတ္တို႔ကေတာ့ ေခၽြးစက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔

အိုက္စပ္ေနတတ္ၿပီး မီးမလာတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ယပ္ေတာင္ေလးမ်ား

ေတြ႔ေလမလား လိုက္ရွာေနမိတတ္ပါတယ္ အေမ …

ဒီလိုပါ အေမ …

ကၽြန္ေတာ္ အသံမထြက္ႏိုင္တဲ့ စကားလံုးတို႔ရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ

သေကၤတေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္ … လို႔ …

🙁

🙂

😉

<3

:\'(

Bye …