ေနာက္ဆံုးအလင္း
အနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး
ရွိခဲ့တဲ့သူေတြကလည္း ျငိဳျငင္ၾကတယ္
တသက္လံုးကိုယ္ေပးဆပ္ခဲ့သမွ်
ကိုယ္ကဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ
ကိုယ္ဟာမလိုေတာ့တဲ့ အပိုလူ
လူေတြအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးတခု
ျငီးျငဴ၊ျငဴစူၾကပါရဲ႕
လ်စ္လ်ဴရႈခံရေပါင္းမ်ားလာတဲ့ ဘဝမွာ
ေျပာစရာစကားေတြလည္း နားေထာင္မယ့္သူမရွိ
သိခ်င္၊ၾကားခ်င္ေနတာေတြလည္း ေျပာမယ့္သူမရွိ
ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္ကိုလည္း နားလည္ေပးမယ့္သူမရွိ
လူၾကားသူၾကားထဲမွာ ေနေနရင္းနဲ႔ပဲ
ကိုယ္ဟာလူေတြနဲ႔ ေဝးေဝးလာတယ္
တဘဝလံုး ကိုယ္ရုန္းခဲ့သမွ်
ကိုယ့္အတြက္ဘာမွမပါခဲ့ပါလား ဆိုတာ
ကိုယ္သိလာတဲ့အခါ
ကိုယ့္အတြက္ အခ်ိန္ကမရွိေတာ့ဘူး
အခြင့္အေရးက မေပးေတာ့ဘူး
တသက္လံုး ေလာင္ခဲ့တဲ့မီးေတြအတြက္
သံသရာမွာဘယ္အထိ ပူေနရမယ္မသိ
အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱ
ဘယ္အရာမွ အျမဲမရွိဘူးဆိုတာ ႏွလံုးသြင္းမိလာတဲ့အခါ
ကိုယ္ဟာ ဇရပ္အို အၾကိဳအၾကားမွာ။ ။