ေႏြဦးေရာက္ေတာ့မယ္။

…

အလြမ္းအျပည့္နဲ႔ ဒီအခန္းထဲက

ငါ့မွာ ေျပးထြက္စရာေျမလည္းမ႐ွိ။

ေျပးထြက္ခ်င္ရဲ႕လားလည္း ငါကိုယ္တိုင္မသိ။

မနက္ျဖန္ဆို သက္သာသြားမွာပါဆိုတဲ့ အေတြး …

သန္းေခါင္ယံေတြသာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖတ္လာတယ္

သက္ျပင္းေတြေအာက္က ေခါင္းအံုးေလးေတာင္

မ်က္ရည္နံ႔ကို ယဥ္ပါးလို႔။

ဘယ္လိုကံတရားလဲကြယ္ …

အနီးဆံုးကိုဆြဲေခၚ အေ၀းႀကီးကိုလႊင့္ပစ္

လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ခြင့္ျပဳရေတာ့မွာလား …

ငါလည္းေခါင္းကသာ မာတယ္

ရင္ဘတ္က နင္နဲ႔ပက္သက္ရင္

ဘယ္ေတာ့မွ အ႐ြယ္မေရာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။



ၾကယ္ေတြကိုျမင္တိုင္း ပိုၿပီးသတိရတတ္လုိ႔

ညညေတြ အိမ္အျပင္ထြက္ရင္

ေခါင္းကိုငံု႔ထားတာ အက်င့္ေတာင္ျဖစ္လာၿပီ။

ေႏြဦးေရ …

အေလ်ာ္အစားလို႔ မသတ္မွတ္ဘူးဆို

ျဖဳစင္ေနဆဲ ျမတ္ႏိုးမႈေတြအတြက္

အရင္လို နာမ္စားေလးေလာက္ေတာ့ ျပန္ေပးပါလား … ။