ငါ့ညီေျပာင္၀င္း ေမာင္သစ္ဆင္း…….
မင္းကိုသူမဲ  လူပံုထဲ၌
ဆဲဆိုရိုင္းပ်  သူရန္စလည္း
မင္းကမျဖံဳ မင္းမမွဳန္ခဲ ့
မတုန္မလွဳပ္ မင့္ျပံဳးရုပ္သည္
ဟုတ္လွေပစြ ဟုတ္ေပစြ  ။

အခါတစ္ပါး ျမတ္ဘုရားကို
ပု႑ားဒြါဇ  အမ်က္ရွ၍
ငါဆနင္ပဲ မ်ိဳးစံုဆဲ၏
ဆိုဆဲအားရ  ထိုခဏ၌
ဗုဒၶဘုရား ထိုပု႑ားနွင့္
စကားခ်ီခ် ဆိုခဲ ့ၾက ။
” ဘာရဒြါဇ ျဗဟၼဏ…….
အိမ္၀ေရာက္လာ သင့္ေဆြညွာအား
ရသာခ်ိဳေအး ခဲဖြယ္ေပး၍
မေကၽြးသေလာ ေကၽြးသေလာ “

” ငါ့ေဆြ ငါ့မ်ိဳး  ငါျမတ္နိုး၍
မုန့္မ်ိဳးစံုစြာ  သံုးေဆာာင္ပါဟု
ငါေကၽြးေမြး၏  ငါေပး၏ “

“ဘာရဒြါဇ  ျဗဟၼဏ…….
သူကျငင္းဆန္  လက္မခံေသာ္
ၾကံပ်ားဆီဥ  ခဲဖြယ္စုသည္
မည္သူ ့လက္မွာ ရွိသနည္း “

” သူမယူဘိ  ေနသည္ရွိေသာ္
ငါ၏လက္မွာ  ရွိသည္သာ “

“ဘာရဒြါဇ  ျဗဟၼဏ……
ငါ့အားသင္ေပး  မယဥ္ေက်းသည့္
ဆဲေရးတိုင္းထြာ  ဆဲတစ္ရာကို
ငါလက္မခံ ”  မိန့္လိုက္ဟန္သည္
သုတၱန္ထင္ရွား  ရွိတကား ။

ငါ့ညီေျပာင္၀င္း  ေမာင္သစ္ဆင္း……
မင္းသိမသိ  ငါမသိခဲ ့
ငါသိသည္မွာ  သိရံုသာတည့္
မင္းမွာတမူ  ယူမတူတို ့
ျငဴစူမွိဳင္းမွဳန္  အဆဲစံု၌
မတုန္မလွဳပ္  မင့္ျပံဳးရုပ္သည္
ဟုတ္လွေပစြ ဟုတ္ေပစြ ။       ။
                                            ေဇာ္ဂ်ီ
              ေငြတာရီ မဂၢဇင္း၊ အတြဲအမွတ္ ( ၃၁ ) ၊ေမလ ၊ ၁၉၇၁ ။