မိုးေရေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္သြန္းတာမွန္လွ်င္…..
ဖားသူငယ္ေတြ.. လိႈင္လိႈင္ေပါၾကသည္…၊
ေတာင္ေျခမွာ ….. ေျမ၊ယာ၊ကိုင္း၊ ဆိုင္းရင္…
ျမစ္ေရေတြ တသြင္သြင္ရိုင္းချမည္…။

ေကာင္းကင္ယံ… ၾကယ္ေတြလက္ေနေပမယ့္…..၊
မ႐ိုင္းတဲ့ေျမမွာ…. ပန္းေတြမဖူး၊ ယမ္းေတြသာကူးခဲ့ၿပီ..။

ဘယ္မလဲ…၊ သူတို႔ေျပာတဲ့… ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ..၊
ဘယ္လိုလဲ…၊ သူတို႔ေရးတဲ့…. သင္ခန္းစာေတြ..၊
ဘာေၾကာင့္လဲ…..၊ မေရာက္ေသးတဲ့…… ဟိုေထာက္ပံ့မႈေတြ….။

ျပန္ေမးမိတယ္အႀကိမ္ႀကိမ္…. နားထဲခါးေနေပမဲ့…….၊
ျပန္ေတြးၾကည့္တယ္… အဖန္ဖန္…. သူ႔အလွည့္မေရာက္ေပမဲ့…၊
ေနာက္ဆံုးေတာ့…. ငိုသံတစ္ခုကအေျဖထုတ္ခဲ့တယ္…၊
ခုခ်ိန္ထိ … သံုးႏွစ္သာျပည့္သြားခဲ့မယ္….၊
သူတို႔ေလးေတြ….. အိမ္မျပန္ရေသးဘူး…………၊
ခံျပင္းေနရတယ္…။

ေတာင္တန္းေပၚက… ေသြးစုပ္တဲ့ သံစဥ္ေတြပ်ံ႕ၾကဲခဲ့တယ္…၊
မလွမ္းႏိုင္တဲ့…. စာသင္ေက်ာင္းေတြက…၊
ဝိဥာဥ္ ငင္သံမဲ့ေနၾကတယ္………၊ ဒါေတြကိုလည္း……….. ဒင္းတို႔မမႈ.။

မ်က္လံုးမိွတ္ၿပီး… ဇြတ္ျငင္းၾကတယ္..၊
ဟိုးမွာၾကည့္စမ္း..၊ ေတာင္တန္းျပာမွာ ျမဴခိုးေတြျဖာေနၾကတာတဲ့…၊
ဒါကိုလည္း…. ေရက်သံေတြ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ျမစ္ႏွစ္စင္းက ေျဖေပးလိုက္တယ္..၊
ျမဴေတြမဟုတ္ဘူး….. အဲဒါ… မီးခိုးေတြေဝေနတာ၊
ေတာင္တန္းေတြ ငင္ေနတာ…..။

ဆီးႏွင္းျဖဴေတြ…ရင့္ဆီးကာႀကိဳေနေပမဲ့..၊
သဲအင္းဂူပမာ …. ထိုင္ေနတဲ့ အရြယ္ေတြကေတာ့…
ရင့္သီးစြာဘဲ… ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကၿပီ…၊
သူတို႔ရင္မွာ ေတာင္တန္းေတြ ငိုေနၿပီ၊ ျမစ္ေရေတြလည္း ခမ္းလုၿပီ…၊
ျပန္ၾကည့္ပါဦးလို႔……. ေမွ်ာ္မွန္းကာရီ။

ဘာေၾကာင့္ရယ္ .ငါမသိ….၊
ငိုသံေတြက မဆဲေသာေၾကာင့္၊
ျမစ္ေရေတြလည္း… ခမ္းေသာေၾကာင့္…၊
စာအံသံေတြ………. ဆိတ္သုဥ္းေသာေၾကာင့္…၊
က်ည္ဆံမိုးေတြ… ေစြေနေသာေၾကာင့္………….၊
အိမ္ျပန္လမ္းမွာ….. ျပန္ေစာင့္ေနမိသည္………….။

က်ည္သံမ်ားကို ေက်ာ္လႊားခ်င္သူ
………….ကိုေဇ……………..