ဆူးမ်ားနဲ႔ ရက္ေဖာက္ထားတဲ႔ ေန႔တဓူဝ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ

ကိုယ္ကလည္း အပူသည္   ဝမ္းစာျမစ္ထဲ ကူးခတ္
မ်က္ဝန္းနက္နဲ႔ မေတာ္တဆ ဆံုမွတ္မွာ
ေဟာ့ဒီ… ႏွလံုးသားအကန္း ကလည္း
ရူးနွမ္းဖူးတယ္   စကၠဴျဖဴ

အလြမ္းေရာင္ မိုးသားနဲ႔
တိုး တိုး ေလး   ေဆြးေျမ႕အက္ကြဲေနသူမ်ားထဲ
ကိုယ္ကလည္း ..
မိုး ကြဲ သဲ အ ေလးတစ္စက္ရယ္ပါ
ခ်ဴခ်ာလြန္းတဲ႔ အိပ္မက္ကေလးကို ေပြ႕ဖက္
မီးခိုးကန္႔လန္႕ကာရဲ႕တစ္ဖက္
အေရးက်ဲတဲ႔ အသက္ကေလးကို အငမ္းမရ ဆာတယ္
(တစ္ခါတစ္ခါ အကၡရာေတြမဲ႔သြားတတ္တာကလြဲရင္)
ကိုယ္ လည္း သူငတ္စစ္စစ္ပါပဲကြယ္

ရင္ ကို ခဲရာခဲဆစ္ ခ်ိတ္ဆက္ေနရျပီ   စကၠဴျဖဴ

သက္တန္႔လို မွင္စက္အနမ္းထဲ ကိုယ့္ လိပ္ျပာကို ေဖ်ာ္ထည့္ေပးပါမယ္
လင္းပြင့္ေမႊးပ်ံ႕႔ တဲ႔  ပန္း ေကာင္းကင္ အရပ္ဆီ ေခၚသြားေပးပါကြယ္

ခဏေလး ဆိုမွ ခဏေလး ပါပဲ

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
“ဝိဥာဥ္ရယ္ ကဗ်ာရယ္ ဘယ္ေတာ့မွမခြဲေၾကး”
စာတစ္ေၾကာင္းပဲ က်န္ခဲ႔

ဘယ္ေတာ့မွ အမွ်မေဝပါနဲ႔ကြယ္

                                            စုန္းျပဴး