အ၀ါေရာင္မ်က္၀န္းေတြ ညိဳမိႈႈင္း

ပံုရိပ္ေတြ ဆိုင္း ေနတဲ့ည

ဧဒင္သစ္ရဲ႕ လက္ကိုင္ရိုးမွာ

ဖန္ဆင္းရွင္ဟာ

ကိုယ့္နာမည္ကို ေရးထိုးခဲ့တယ္။

တေယာကြဲကေလးတစ္လက္နဲ႕

လမင္းကို လာဘ္ထိုး

သူမ ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္ကေန

လူသားေတြဟာ ကိုယ့္ကိုၿပန္လည္စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ႀက..

အဲဒီ ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္စာ..

ေၿခတစ္မႈန္စာ လူသား…

ေကာင္းကင္တံခါးကို သြားသြားေခါက္တယ္။

ေရႊစင္ပန္းတို႕ ခ်ီခ်ီႀကြႀကြ

ႀကယ္နတ္သားတို႕ ငုတ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္

ညကို ကဗ်ာမမီဘူး။

တိမ္ပန္းခ်ီမွာ နီလာေရာင္ေတြစိုလက္

ညရဲ႕ ပုခက္တြင္း မွာ

လရဲ႕သက္ၿပင္းကို ေခါင္းမီ

 တည္ႀကည္စြာ ရွိေနတဲ့ လူသား…

သူမကို ဘာမွမမီဘူး။

အဲဒီေန႕ညက

ရင္ခြင္နွစ္ၿခမ္းရဲ႕ ပထမ ကမၻာစစ္မွာ

လက္ယာဘက္က လက္နက္ခ်လိုက္ရတယ္

စစ္သည္တစ္သိန္း အင္အားဟာ

နွလံုးသားကို ေမာ္မႀကည့္ရဲခဲ့လို႕။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႕ အေမႊးၿမဆံုးပန္း…

သူမနႈတ္ခမ္းတစ္စံုေႀကာင့္

ကမၻာႀကီး ငံုေနရာက ပြင့္တယ္

သက္တံ့တစ္၀က္ဟာ

သူမ လက္ထဲကို စီး၀င္သြားတယ္

ေဟာ္ရီဇြန္ လူရြတ္ေတာင္

သူ႕ဦးေခါင္းကို ညႊတ္လိုက္ရတယ္။

ကမၻာဖြားနတ္မိမယ္မွာမွ

ၿငိတြယ္တဲ့ ရွင္ေနမင္း…

သင္လဲ ကဗ်ာေတြခင္းၿပ နိုင္ေကာင္းပါရဲ႕

လူငယ္ရဲ႕ ေတေလတလင္းၿပင္မွာ

သံစဥ္ေတြ စီးခ်င္းယွဥ္ရဲပါသလား….

တစ္သွ်ဴးေပပါကေလး အ၀င့္

ၿမားတံကို လႊင့္လိုက္ခ်င္ရဲ႕။

ခရမ္းနုဆည္းဆာရဲ႕

မွိန္ေဖ်ာ့တဲ့ကာရန္…

သူမနာမည္မွာ သိမ္ငယ္က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ..

မည္သည့္ ရင္ခုန္သံတို႕ၿဖင့္ၿဖစ္ေစ

အဖန္ဖန္ရံႈးနိမ့္ ၿပီးခဲ့ၿပီ။

ရိုးသားလိုက္ႀကပါစို႕…

ကညင္တိုင္တို႕ကို မႈတ္ၿငိမ္း

တို႕တေတြ

ေစာေစာစီးစီး ၿငိမ္းခ်မ္းႀကပါစို႕…။

သံလြင္ခက္ကေလးကို ကိုက္ခ်ီ

အေရွ႕ေနၿခည္မၿဖာခင္

သူမ ကိုယ္ထင္ၿပေတာ့မယ္။

အို…

ခုနွစ္စင္ႀကယ္ဆီ ေငးရီ

ေတးသီတဲ့ ငွက္ကေလး…ေရ

ငါဟာ မင္းရဲ႕ေၿခတစ္မႈန္စာ..

ဗလာနထၳိလူသား

ေကာင္းကင္တံခါးကို

အခါမ်ားစြာ ေခါက္ခဲ့ၿပီးပါေပါ့။

သစ္ခက္