ကဗ်ာဆိုတာ…..မ်က္ရည္နဲ႔ ေရးစပ္ျခင္းပဲ
ရင္ခြင္နဲ႔သာ ဖတ္မွတ္တတ္ရင္….
ငိုသံေတာင္ ၾကားႏိုင္မယ့္အရာေပါ့ ။

ခံစားခ်က္ေတြ ၿပိဳက်ေစၿပီး
အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲ
ကိုယ့္ႏွလံုးသား အပိုင္းအစကို ကိုယ္ ျပန္ေဖြရွာ
ရသေျမာက္စြာ…..
ရင္ကြဲနာေတြ ေျဖေလ်ာ့ၾကည့္တဲ့အခါ
ေမ့ေဖ်ာက္ထားသမွ်ေတြကလည္း…..
ထင္းထင္းလင္းလင္းၾကီး ေပၚေပါက္လို႔….။

ကုန္ၾကမ္းေပးခဲ့သူကို
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စာ မုန္းသည္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စာ ခ်စ္သည္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စာ လြမ္းသည္
ဒီ့အတြက္…..ရလဒ္က
သူဆိုသည့္ အေတြးမ်ားထဲမွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ျခင္းဆိုပါေတာ့…..။

ဘယ္သူမွ မၾကားေအာင္…..
ကဗ်ာေတြထဲမွာသာ ငိုခဲ့ဖူးသည္
အေၾကာင္းအရာေတြ ကြဲလဲြေနသည့္တိုင္
ခပ္ပါးပါးေလး တိုက္ဆိုင္တိုင္း……
မသိမသာမ်ားစြာ ခိုးရႈိက္မိေလရဲ႕ ။

ေပ်ာ္စရာအရင္းအျမစ္က အတိတ္တခ်ဳိ႕ဆိုေတာ့
ရင္နာစရာ အခ်က္အလက္က…..
အနာဂတ္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသဆိုေတာ့
ဘယ္အရာနဲ႔မွ မကင္းလြတ္ႏိုင္သူမို႔
ကဗ်ာေတြထဲ သတိရျခင္းေတြ ၾကြရြေနသည္ကိုသာ
ၾကည့္ပါေတာ့ေလ…..။

ေ၀ဒနာကခါးေနေပမယ့္….
၀ါသနာနဲ႔ ေရာစပ္ၾကည့္ေတာ့
ေၾကကြဲလို႔လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္
မ်က္ရည္ေတြလည္း တန္ဖိုးမမဲ့ေစရဘူး
ငါ့အတြက္ေတာ့…….
ငိုသံတိုင္းဟာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေနပါၿပီေလ။ ။

အလြမ္းေကသရီ