အေတာင္က်ိဳးသြားတဲ့”မာန”က
သူ႔ပိုင္ရွင္နဲ႔အတူလမ္းဆင္းေလွ်ာက္တယ္
ႏွစ္ေယာက္လံုးတိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ေပါ့……..။
မ်က္ရည္ဆိုတာ
၀မ္းနည္းမႈရဲ့သက္ေသဆိုရင္
ကဗ်ာဆိုတာ
ခံစားမႈရဲ့ေက်ာက္စာခ်ပ္ေတြျဖစ္မယ္..။
ငလွ်င္မလႈပ္ေပမယ့္
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး…ပက္ၾကားအက္
လူတစ္ကိုယ္လံုးႏြမ္းလ်
ေလးလံလြန္းတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြ
ေဒ၀ဒတ္ရွိရာအရပ္ကိုခုန္အဆင္း
အရွံဳးဆိုတဲ့ခဲလံုး
ႏွလံုးသားတည့္တည့္လာမွန္တယ္
ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြမေသဆံုးခင္
ဆုတစ္ခုေတာ့ေတာင္းခဲ့မယ္…….
“ဘ၀ဆက္တိုင္း……မေတြေ၀တတ္သူသာျဖစ္ရပါေစသား” ။    ။