ပဲ့တင္သံေတြ လြတ္လပ္စြာ စီးဆင္းသလုိ

ေတာ ေတာင္ ေရ ေျမ

သဘာဝေတြထဲ ဘဝပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္

ေဘာင္မခတ္ထားတဲ့ စုတ္တံေတြနဲ႔

လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေရးဆြဲခ်င္ပါရဲ႕….။ 

အတၱမဆန္တဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္

သမုိင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ဖြင့္ဟထားတယ္..

အခ်ိန္ရရင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ…

ပါးစပ္ပိတ္ေနတဲ့ ျမဳိ႕ျပတြင္း

ၾကြက္ေတြက ေသာင္းက်န္လုိ႔

ေျမေအာက္ကမၻာမွာ ေရာဂါေတြ ထူထပ္

ကုသမရတဲ့ နိမိတ္ဆုိးေတြက

အတြင္းမွာ လႈိက္စားရင္း

ေရႊအုိေရာင္ အလင္းတန္းေလး 

သဘာဝက တုိင္းတာထားတဲ့

အတုိင္းအတာ တစ္ခုရဲ႕

အနိမ့္ အျမင့္ ေပတံဆုိတာ

လူေတြရဲ႕ တုိင္းတာမႈ တစ္ခုပါ

ကြာဟေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိတာ

ႏုိင္ငံတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု မတူညီမႈပါ

ကုိယ္ဘက္က တုိးတက္မႈ ရွိသလုိ

မတုိးတက္တာလည္း ရွိလိမ့္မွာေပါ့

ေသျခာတာက ကုိယ္ စုိက္တဲ့ သစ္ပင္မွာ

ကုိယ္ပုိင္ ခံစားရမည့္ အသီး အပြင့္ေတြ
ပြင့္လာမွာ အမွန္ပဲေလ….။

ဘဝဥယ်ာဥ္ထဲ မ်ဳိးေစ့တစ္ခုကုိ

ပင္ပင္ပန္းပန္း ခြန္အားေတြနဲ႔

မေမာမပန္းပဲ စုိက္ထူထားပါရဲ႕

အထက္ေကာင္းကင္မွာ မာရသြန္ ေျပးေနတဲ့

ေလေျပရုိင္းေတြက နမ္းရႈိက္

ယုိင္လုနီး ျဖစ္ေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ

ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ကမ္းလွမ္းတဲ့
စာခၽြန္တစ္ခု ျဖစ္ေနမလားဆုိတာ…။

ပန္းတစ္ပြင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..

ခက္ထန္ထန္ တုိက္ခုိက္ေနတဲ့

ေလမုန္တုိင္းက ပါးႏွစ္ဖက္ကုိ ရုိက္ခတ္

အသြင္မတူတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းက

တေရြ႕ေရြ႕ စီးဆင္း

တေရြ႕ေရြ႕ တုိက္စား

မာယာမ်ားတဲ့ ျမစ္ ေခ်ာင္း အင္ အုိင္ေတြမွာ

ေန႔စဥ္ ခုိင္မာတဲ့ ေဘာင္ကုတ္ထားပါလ်က္

ဒီတက္လာတုိင္း ျပဳိက်

မညီညာ အုိေဟာင္းေနေပမဲ့

အစားထုိး ေပါင္းစည္းရန္ ခက္ခဲလွတဲ့

ဟုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္းက

အလႊာႏွစ္ခုၾကား ခ်ိတ္ဆက္မည့္

တံတားတစ္စင္း တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္

ဒါဟာ… ေရႊအုိေရာင္လႊမ္းေသာ ဘဝတစ္ခုပဲ..။