မနက္ခင္းသစ္ ေရာက္တုိင္း

စီးဆင္းလာတဲ့ အလင္းတန္းေတြ

ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ငါ့စိတ္ေတြကို

ဘယ္ေတာ့မွ ထိုးခြင္းႏုိင္မွာလဲ…

အမွားအမွန္ ပဓာနမထားပဲ

ဟန္ေဆာင္ေနၾကျခင္းက ယဥ္ေက်းမႈလား

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေနထုိင္ျခင္းက ရိုးသားျခင္းလား

ဒြိဟေတြၾကားမွာ လံုးပါးပါးေနရၿပီ…

ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းေတြ ဆိတ္သုဥ္း

လိမၼာတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးက

လြပ္လပ္ခြင့္ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို

သြယ္၀ုိက္စြာ ရိုက္ခ်ိဳးခံရျခင္းပါလား…

တိမ္ေတြၿပိဳေတာ့ ေကာင္းကင္ငိုတယ္

အလြမ္းေတြၿပိဳေတာ့ ငါငိုတယ္

ေကာင္းကင္ကိုေတာ့ လေလးကႏွစ္သိမ့္လုိ႔

ငါကေတာ့ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေျဖသိမ့္ရစၿမဲ…

ကံၾကမၼာကိုယံုလုိ႔ တစ္ခါ ရွံဳးခဲ့ဖူးတယ္

လူေတြကို ယံုေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ရွံဳးရတယ္

ငါ့ကိုငါယံုေတာ့ လူၾကားထဲ အရူးလံုးလံုးျဖစ္ရတယ္

ဘ၀ဆုိတာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ေလွ်ာက္ဖုိ႔ 

အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ လိုသလား????

ခဏျဖစ္ျဖစ္ အနားေပးပါ

ငါလဲ ေခတ္မွီတဲ့လူေတြလုိ

ေရာဂါတစ္ခုကို စုေစာင္းၿပီး

ငါ့ကိုငါစိတ္ပူၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္…

တေယာက္ကိုတေယာက္ အသနားခံဖုိ႔

လူျဖစ္လာၾကပါသလား???

တေယာက္ကိုတေယာက္ အႏုိင္က်င့္ဖုိ႔

လူျဖစ္လာၾကပါသလား???

တေယာက္ကိုတေယာက္ မုန္းတီးဖုိ႔

လူျဖစ္လာၾကပါသလား???

ပေဟ႒ိဆန္တဲ့ ဘ၀မွာ

တစ္ခုခုကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔

တစ္ခါေလာက္ျဖစ္ျဖစ္

ယံုပစ္လုိက္ခ်င္တယ္ (သံသရ ရွင္းရွင္းနဲ႔)…

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့…

မနက္ခင္းေရာက္တုိင္း

ေကာ္ဖီခါးခါးတခြက္နဲ႔

မႏွစ္မ်ိဳ႕ျခင္းေတြကို

အံၾကိတ္လုိ႔

ဘ၀သင္ခန္းစာေတြကို သင္ယူေနဆဲပါပဲ….