စကာာလုံးေတြ ေ၀းလိုက္ နီးလိုက္န႔ဲ
အတိတ္ကို မီးျမိဳက္တတ္တ့ဲ ႏွစ္လႊာႏွစ္ခမ္း
အခုေတာ့…
ကမၻာတစ္ျခမ္းမွာ
ျပာႏွမ္းေပ်ာက္ရွ
”အေပ်ာ္ပါ”ဆိုတ့ဲ အေနာက္အစေလးန႔ဲ
ငါ့ကို ‘ေတာက္’ခ်လိုက္တယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယုံၾကည္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္
သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းညိဳေတြကို ယုံၾကည္ ရူးသြပ္
ပါးလႊာ ထက္ျမ အၿပံဳးေတြရဲ႕ ေျခြခ် ခူးဆြတ္မႈမွာ
ငါ့..မာနေတြ ေျမခ ဒူးညႊတ္ခ့ဲရေပါ့။

မနာက်င္ရရင္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္
အေျခမခိုင္ေတာ့တ့ဲ ရင္ဘတ္
‘လြမ္း’သံၾကားတိုင္း မ်က္ရည္ေ၀႔တတ္လို႔
……….သူ႕ကိုသတိရရင္
မ်က္ေတာင္ပဲ ခတ္ေနရေတာ့တယ္။