တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ကိုင္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေ၀းေနရတာထက္
ဘယ္ဒဏ္ရာက ေသြးပိုထြက္ႏိုင္ပါသလဲ။

အသိမ္းအႏုတ္ ျမန္ဆန္တ့ဲ
မ်က္ရည္ေနာက္ခံနဲ႔ အမဲ႔ အၿပံဳးက
သစၥာေတာ္ဘြဲ႕တီးလုံး…လိုသတ့ဲ။

`သြားေတာ့ကြယ္´…ဆိုတ့ဲ အခ်စ္နဲ႔
သံေယာဇဥ္တစ္ဆစ္စာေတာင္မေရြ႕တ့ဲ ေျခလွမ္း
ခ်စ္သူကိုမလြမ္းဘဲ ပြင့္သမွ်ပန္း
ဘယ္မွာခမ္းနားႏိုင္ပါ့မလဲ။

အလင္းတစ္ေသာင္းအားရွိတ့ဲ
မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းမွာ အတူရပ္လည္း
အပူဟပ္ထားတ့ဲ ကြက္လပ္နဲ႔ဆို
အေမွာင္က ပိုသထက္ပိုမွာပဲ။

ႏွလုံးသားတစ္ရပ္စာ ကြက္လပ္မွာ
ေက်ာခ်င္းကပ္ ရင္ခ်င္းအပ္ဖို႔
အသက္ဓာတ္အျပည့္ပါတ့ဲ လက္တစ္ဖက္ဆို
အရာရာထက္ပို ျပည့္စုံၿပီ။