ကဗ်ာ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ နွလံုးသားကို

ေရႊ ဘယ္ေလာက္သားနဲ႕ဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္

၀ယ္ဖို႕ အသင့္ရွိတယ္..။

ဒါေပမဲ့

၀ယ္နိုင္ဖို႕ အခြင့္မရွိခဲ့ဘူး…။

ကဗ်ာဆရာ…

သူတို႕မွာ ဘာေတြရွိသလဲ…

မသိဘူး..

ဒါေပမဲ့

သူတို႕မွာ ရွိတာေတြကိုဘဲ ၿမတ္နိုးစြာ ေတာင့္တမိတယ္..။

ဒီေခတ္မွာ လူသားၿဖစ္တာကို

ကဗ်ာ ဖတ္ဖို႕ တစ္ခုနဲ႕တင္ ေက်နပ္တယ္…

သူငယ္ခ်င္း အေႀကာင္း….

အခ်စ္အေႀကာင္း……

ေမတၱာ အေႀကာင္း….

နာက်င္မႈ အေႀကာင္း…..

ကိုယ္မရခဲ့တဲ့ ပါရမီေတြကို

သူတို႕ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ခ့ဲႀက..

ကဗ်ာ….

ကိုယ့္အတြက္ အခ်ိဳဆံုး ေခါင္းေလာင္းသံ..

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရင္ကို နုတ္လိုက္တာနဲ႕

ဘယ္သူ႕ကို မဆို ဆရာေခၚပစ္ရဲတယ္

ေလးစားပါတယ္ လို႕ ေၿပာရဲတယ္

ေကာင္းတာကို ေကာင္းတယ္ေၿပာဖို႕

သတိၱ ကိုေတာ့ ရရွိခဲ့..

ဆရာမ်ား…

သင္…ၿမင္….ႀကား…. အားလံုးကို ေလးစားသူ

ေလာက ကို အယူခံ၀င္ဖို႕..

ကိုယ့္ ေသြးကိုေဖာက္ထုတ္ထားခဲ့…

တိုင္တည္ စကားတစ္ခြန္းတည္း

ကဗ်ာမ်ား အဓြန္႕ရွည္ပါေစ..။

သူတို႕ကဗ်ာေတြကို အရမ္းႀကိဳက္တာဘဲ……။။

ေၿခေၿခၿမစ္ၿမစ္…နွစ္နွစ္ကာကာ..

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့

မရခဲ့ဘူး….

ေဖေဖက မေပးခဲ့ဘူး

ေမေမက မေပးခဲ့ဘူး

ဘုရားရွင္က မေပးခဲ့ဘူး

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္ပစ္နိုင္မဲ့

(ဟန္ေဆာင္မႈမပါဘဲ ႀကိဳက္တဲ့)

ကိုယ္တိုင္ေရး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္…မွ်.။

ဘာမွ မရွိ ..

နထၳိ..။

ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ နွလံုးသားကို

ဒီဘ၀ေတာ့ ၀ယ္နိုင္မယ္မထင္ဘူး…

ေနာက္တစ္ဘ၀ လူၿပန္ရမွ

ကိုယ့္ကဗ်ာကိုၿပန္ဖတ္.. ေက်နပ္ပစ္ပါရေစသား…

(ဟန္ေဆာင္မႈ မပါဘဲ)

ေက်နပ္ပစ္ရ ပါေစသား……။

နိုးဆက္ ေန႔