(00း05)

မ်က္ရည္ေတြ သီးသန္႕ပိုင္ဆိုင္ တဲ့မ်က္၀န္းတခု အျဖစ္နဲ႕ သူဟာ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း …
သစၥာတရားဆိုတာ ကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားခဲ့တယ္

(00း10)
မတြင္က်ယ္ပါဘူးဆိုတဲ့ လမ္းကို မွ သူေရြးေလွ်ာက္
သူ႕ေသြးေသာက္ဖို ့ အတြက္တဲ့ အႏၱရာယ္တခ်ိဳ႕က အနားကပ္လာတယ္

တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာ…. အနီးဆံုးကိုအေရာက္မွာ ဒဏ္ရာေတြသာ
 စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းကိုအေတြ ့ …
အႏၱရာယ္ေတြဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ တက္ေခါက္ ျပန္လွည့္သြားၾကေလတယ္

သူကေတာ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ေပ်ာ္လို ့ သူ႕မွာ ေသြးမရွိေတာ့တာ သူမသိတဲ့အတိုင္း

(00း15)
သူလားရာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ မီးေတြ လင္းပေနတဲ့ လမ္းသြယ္ေလးေတြ႕တယ္
မီးစာမပါတဲ့ ဓာတ္တိုင္ အခြံေတြကိုလည္းေတြ ့တယ္
ရယ္သံထြက္ေနတဲ့ အျပံဳးအက္ေတြကိုလည္းေတြ႕တယ္
သူသာ နားခိုရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ သစ္ပင္တခ်ိဳ႕ အရိပ္ ကိုအေယာင္ေဆာင္ေပးထားတာမ်ိဳးလည္းေတြ႕တယ္

ဒါေပမယ့္ သူဟာ…. ဒဏ္ရာကိုျမိဳက္မယ့္ ပင္လယ္နဲ႕အတူေမ်ာပါလာတဲ့ ေဗဒါပန္းကေလးကိုမွ ေရြးျမင္ခဲ့တယ္

(00း20)
သူပင္ပန္းစျပဳလာတယ္ ..ဒါေပမယ့္ အံၾကိတ္လို ့မာန္တင္းေနတုန္းပဲ
သူအျပံဳးဟာ အမုန္းေတြနဲ႕ခတ္ထားတဲ့ အိပ္မက္ပန္းတပြင့္ေပါ့
 ခူးဆြတ္ယူဖို ့လက္တြန္႕သူေတြခ်ညး္ပဲ ဒါကိုပဲ သူဟာ မာန္တက္ …
သူ႕မွာ အေပါဆံုးဆိုတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အေရာင္တင္ျပီး ေဗဒါပန္းကေလးကို ရင္ခြင္ပိုက္ထားခဲ့တယ္

(00း25)
သူ လူဆန္ဆန္ ရယ္တတ္လာတယ္ သူ လူသားဆန္ဆန္ ငိုတတ္လာတယ္
သူဟာ အခု လူတိုင္းကိုလည္း ဖက္လည္းတကင္းနဲ႕ ျပံဳးျပေဖာ္ေရြတတ္လာျပီျဖစ္တယ္
သူဟာ မနက္ခင္းနဲ႕ညနက္တိုင္းကို ေဗဒါပန္းေလးရဲ႕ နွလံုးခုန္သံၾကားမွာ
ေခၽြးသိပ္တတ္ေနျပီလည္းျဖစ္တယ္

သူ႕မွာ ဘယ္သူမွ မေျပာတဲ့ အေမာေျပေလး ရွိေနခဲ့ျပီျဖစ္တယ္

(00း30)
သူ႕အလင္းေတြဟာ ေႏြတရာက်မ္းစာတေစာင္လိုပဲ အခ်ိန္အခါမသိေတာ့ပဲ
ထင္း ပ လာခဲ့တယ္ သူဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကို သိတတ္နားလည္လာျပီး
 ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရျခင္းဆိုတာကိုလည္း ခံုမင္တတ္လာခဲ့ျပီျဖစ္တယ္

(00း35)
သူဟာေလညင္းေသြးတဲ့ ညေနခင္းတခုမွာ ေဗဒါပန္းေလး လန္းဆန္းျခင္းေတြမဲ့လို ့
သူ႕ကိုခြဲခြာသြားမယ္ဆိုတာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕အသားက်ေနခဲ့တဲ့ သူ႕နွလံုးသားရပ္၀န္းက သူၾကားခဲ့ရတယ္

သူငိုခဲ့တယ္ တေန႕နဲ႕ တညတိတိ မ်က္ရည္မတိတ္ခဲ့ဘူး ျပီးေတာ့ သူဟာလက္ပန္းမက်ယံုမက ေဗဒါပန္းေလးကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ သြန္းေလာင္း ယုယေနခဲ့တယ္

(00း40)
ေန၀င္ေနထြက္ မမွန္ေတာ့တဲ့ သူေျခလွမ္းေတြဟာ အပါယ္ငရဲကိုသြားေနရတဲ့အလား
တျဖည္းျဖည္းေလးကန္လာတယ္

ဘယ္တုန္းကမွ မရပ္တန္႕ဖူးတဲ့ သူဟာ ေဗဒါပန္းကေလးကို အလွဆံုးဆိုတဲ့
ပန္းအိမ္ကေလးမွာ ထားလို ့ မ်က္ရည္ခမ္း မ်က္၀န္းအိမ္နဲ႕ အတူ နွုတ္ဆက္ရင္း
သူ႕နွလံုးသားကို ေဗဒါပန္းကေလးရဲ႕ အျပံဳးမွာ ဌာပနာ တည္ထားခဲ့တယ္

(00း45)
သူ မငိုခဲ့ဘူး သူ မရယ္ ခဲ့ဖူး သူဟာ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ ေလ လိုပဲ လြင့္ခ်င္တိုင္းလြင့္ဖို ့ရဲရင့္ခဲ့တယ္
 ျပီးေတာ့ တေယာက္ထဲၾကားႏိုင္မယ့္

သူကိုယ္တိုင္ သီကံုးထားတဲ့ သီခ်င္းမဟုတ္တဲ့ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ကို ေရရြတ္ေနခဲ့တယ္

“ေဗဒါပန္းကေလးရယ္ ငါ …. နင့္ကို လြမ္းတယ္ တဲ့” ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စာသားကိုသူမသံုးခဲ့ဘူး

(00း50)
ေဗဒါပန္းကေလးဟာ အသစ္အသစ္ေသာလန္းဆန္းမွုေတြနဲ႕ ဘ၀ဆိုတာကို
တက္ခတ္လို ့ေလွာ္တတ္ေနျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူ႕ရဲ႕အတိတ္တိုင္းမွာ
 ေအာင္ျမင္မွု ပန္းတိုင္လို ဂုဏ္ယူစြာ စိုက္ထူေနခဲ့တယ္
 ၾကည္ႏူးျခင္းဆိုတာကို နားမလည္ပဲနဲ႕ သူၾကည္ႏူးေနခဲ့တယ္

(00း55)
 သူဟာ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနတဲ့ လမ္းခရီးမွာ နွလံုးသားမပါပဲေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ နွစ္ဆ ပိုမို ခက္ခဲပင္ပန္းခဲ့တယ္

(00း60)
သူဟာ စကၠန္႕ဆိုတာကို ေဗဒါပန္းကေလးရဲ႕ ပြင့္ခ်ပ္ေလးေတြနဲ႕တိုင္းတယ္

သူဟာ မိနစ္ဆိုတာကို ေဗဒါပန္းကေလးရဲ႕ ရနံ႕နဲ႕တိုင္းတယ္

သူဟာ…….. ဘ၀ ဆိုတာကို ေဗဒါပန္းကေလးလို ့သတ္မွတ္ထားခဲ့တယ္

(00း00)
သူ အသက္မရွုေတာ့ဘူး သူလမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး သူ႕ရင္ဘတ္မွာ
လွုပ္ရွားမွုေတြ ရပ္တန္႕သြားခဲ့ျပီပဲျဖစ္တယ္

ဒါေပမယ့္

သူဟာ အသက္ရွင္ေနဆဲပဲျဖစ္တယ္ ေဗဒါပန္းေလး လန္းဆန္းေနသေရြ႕

(သူဟာ ေဗဒါပန္းကေလးကို အသက္နဲ ့ဆက္ျပီး ဖူးပြင့္ေစခဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ဆံုးမယ္ ျမတ္ႏိုးျခင္းေတြနဲ႕ေပါ့
သူဟာ ေဗဒါပန္းကေလးကို အသက္ ထက္ ပိုကာ ခ်စ္ ခဲ့တယ္)