“ မီးစမ်ားသို႔ ျပန္စာ ”

မ်က္လံုးကအာလူးမစားဖူးဘူး

လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီက ျပံဳးတတ္မွန္းမသိဘူး

ဦးဗဂ်ီငိုကစာေရးတတ္မွန္းမသိခဲ့ဘူး

ရာသီေပၚသီးႏွံကိုသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ပါးစပ္က

ရာသီေပၚ စကားေတြ မေျပာတတ္ခဲ့ဘူး

သားလွီးဓါးေတြရဲ႕ စုတ္ခ်က္ေအာက္မွာ

ငါ့ေသာင္ျပင္လည္းနာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ညစ္ေထး

ေဘာင္မခတ္ဖို႔လည္းငါက ျငင္းဆန္တြန္းလွန္မိတုန္း

စကၠဴေပၚမွာေညွာ္နံ႔ တအူအူနဲ႔

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚဆိုင္းဘုတ္ထူၾက

လွံစိုက္လည္း ငါ့ေသြးဟာနီျမဲနီေနလိမ့္မယ္

မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ သူရဲေကာင္းတခ်ဳိ႕

ႏွစ္ၿမိဳ႕ေအာင္ ငါ သကာေလာင္းမထားမိဘူး

ဘာမွမသိလို႔ ဘာမွမေျပာဘူး

ဘာမွမေျပာလို႔ ဘာမွ လာမေျပာၾကပါနဲ႔

ဘာမွ မသိခ်င္လို႔ပါ ဘာမွန္းမသိတဲ့ဆရာေတြရယ္

ဘာေၾကာင့္မ်ားငထြားကိုခါးနာေစမွာလဲ

က်ဳပ္ႏွလံုးသားဟာလူပီသတယ္

က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ အျမဲေဆာင္ထားတယ္

ၿပိဳင္ဖက္မ်က္ႏွာမျမင္ရရင္ က်ဳပ္ စီးခ်င္းမထုိးဘူး

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ

ခင္ဗ်ားေရာ က်ဳပ္ေရာေျမႀကီးလက္ခုပ္ထဲကေရပါပဲ

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )