စကားလံုးေတြတူေပမယ့္ စာလံုးေပါင္းေတြ လြဲ …… ဘာသာျပန္ကြဲတဲ့ အရပ္ကို အခ်စ္လို ့အမည္တပ္

သူရွိရာ ဘက္သို႕ အျမဲလွည့္ လို႕………………………………………………………ဖူးပြင့္ဖို ့လည္း ရဲ ခဲ့တယ္

လူႏံုလူအ တေယာက္ပါ အျဖဴစင္အျမတ္ႏိုးဆံုးေတြနဲ႕ ၀န္းလို ့ရံသူ႕အသံုးေတာ္ခံဖို ့ပဲ ကၾကိဳးရုပ္ ဘ၀ ထဲ ေျခစံုပစ္၀င္ခဲ့တယ္

စံပါယ္ဖူးႏွုတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႕

သူျပံဳး …

သူ႕အျပံဳးဆိုယံုနဲ႕ ႏွလံုးသားက အလိုလိုေခြက်

အရည္ေပ်ာ္ျခင္းဆိုတာ

….ဒါကိုေခၚသလား …???

(ကိုယ့္မွာ သတိေတြလည္းမရွိေတာ့ပါဘူးကြယ္)

အၾကည့္စူးစူးေလးေတြနဲ႕

ျပဳစား

သူ႕မ်က္၀န္းေတြ..ေနာက္မွာ

အမွန္တရားေတြ ခဏခဏေၾကြက်

ေစလိုရာေစ ရုပ္ေသးရုပ္ဆိုတာ

ဒီလို..အျဖစ္လား???

(ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားပိုင္ခြင့္ေတြလည္း ကိုယ္လ်စ္လ်ဴရွုမိခဲ့တယ္)

ဆည္းလည္းသံသာေတးေတြနဲ႔

အခ်ိဳသာဆံုးသံုးတဲ့စကား

သူ႕စကားဆိုယံုနဲ႕

ေတြေ၀စဥ္းစားျခင္းမဲ့

ေခါင္းမခါတတ္တဲ့ ပုတ္သင္ညိဳဘ၀

အခ်စ္ဆိုတာ

ဒါမ်ိဳး လား ????

(ကိုယ္အကၽြမ္းတ၀င္မရွိခဲ့ဘူးကြယ္)

ကေလးေရ……

ကိုယ့္ အသည္းဦးမွာ ဖူးတဲ့ပန္း မေနွးလွမ္းကာ ခူးဆြတ္လွည့္ပါ

ဒီေကာင့္ရင္ဘတ္က မွန္းတဲ့ အနမ္း မင္းအခ်စ္နဲ႕မွလန္းဆန္းမွာယံု

ဘ၀ ဆိုတာကို ပံုအပ္လို ့ နွစ္ေယာက္ အတူ ေဆးျခယ္သရေအာင္လား???

(မင္းဟာ..ကိုယ့္ အျမတ္ႏိုးဆံုး သက္ရွိေလး ပါ)

ေဟာၾကည့္……..ေကာင္းကင္ၾကီးမွာ သက္တန္႕ေရာင္ေတြ လက္လို ့…

မိုးတိမ္ေတြေတာင္ မနာလို ေတာ့ဘူးကြယ္