ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးနဲ႔ ကြယ္ထားေတာ့
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကလြဲရင္ ဘာကိုမွ မျမင္ရဘူး

မင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ငါ့အနာဂတ္ကို လႊတ္ေက်ာင္းထားရင္း
ငါ့ဘ၀ငါ ေမ့လို႔
မင္းရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြ ၾကြယ္ပိုးၾကြယ္၀ရွိေနမယ့္
အိမ္ေလးတစ္လံုးအျဖစ္ ငါ ၀င္စားလိုက္ခ်င္တယ္

ေလာကဓံမိုးေရစက္ေတြေအာက္
ထီးေလးတစ္လက္နဲ႔ အသက္ႏွစ္ေခ်ာင္း မွ်ေဆာင္းလို႔ လံုမလား
ဘ၀ဆိုတာ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ေရးမွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ့္ကဗ်ာ
အဲဒီကဗ်ာကို ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ေရးဖို႔
မင္းလက္တစ္ဖက္ ငါ့ကို ေပးပါ

ေကာင္းရာမြန္ရာက မဟုတ္ေလေတာ့
သိမ္ငယ္စိတ္ဟက္တက္နဲ႔သာ တမ္းတေနရေပါ့

ငါ့ရဲ႕အေမနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ေကာင္မေလးေရ . . .
ဥယ်ာဥ္တစ္ခုတည္း ႏွင္းဆီနဲ႔စံပယ္ ေ၀းသလို
တို႔ႏွစ္ေယာက္ပါကြာ
တစ္ေႏြကုန္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေဆာင္းသစ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္
ငါ မင္းနဲ႔အတူ အိမ္ျပန္ခြင့္ရပါရေစ

                                              ကိုသွ်ား