ည ေတာ့ ည ပဲ
ဒါေပမဲ့ ကာရန္မလွတဲ့ည
မ်က္နွာက်က္ေတြ ခုန္ခုန္ ဆင္းလာၾကတာမ်ား
ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းေတြ ပိျပားေရာ       

ကဗ်ာစာရြက္ေတြ ၀ါဖန္ ့လာသည့္တုိင္
ငါ့ စာမ်က္နွာေတြကို ေခ်တယ္
စာၾကည့္မီးအိမ္  တစ္လံုးရယ္
ေရးလက္စ ကဗ်ာ တခ်ိဳ ့ရယ္
ေအးစက္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရယ္
ေဒါသတခ်ိဳ ့ရယ္    
ဒီထက္ မပုိတဲ့ ည

မြန္းၾကပ္ျခင္းဆုိတာဟာလဲ
အရာရာကုိ ျပီးျပည့္စံုစြာ
တတ္သိေတြးေခၚမွဳက စတယ္
“ထြက္ေပါက္ပိတ္တယ္ဆုိတာ
 ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး
 ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းကုိ မသိေတာ့တာ”
အနားစေတြ ဖြာေနတဲ့
ငါ့ ဒုိင္ယာရီက ဆုိတယ္
ဟုတ္တယ္
လံုး၀ကုိ ထြက္ေပါက္ပိတ္သြားတယ္

လုိတာထက္ တင္းရင္းပိရိလြန္းေနတဲ့
ငါ့ နွဳတ္ခမ္းဖ်ား ေတြေအးစက္
စိတ္အနာေတြ ျပည္တည္ၾကပံုမ်ား
နွလံုးသားေတာင္ ပုပ္ပြလာတယ္
ဟုိးအနက္ရွိဳင္းဆံုးမွာ ရွိတဲ့ ေဒါသကေတာ့
ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာ အတြက္ေရာ
ရပ္တည္ေနထုိင္နုိင္ခြင့္ဆုိတဲ့ စြဲေဆာင္မွဳတစ္ခုနဲ ့
လူသားအားလံုးကုိ
လူပီသစြာ ေနထုိင္ဖုိ ့မသင္ေပးခဲ့တဲ့
ကမၻာေျမၾကီးအတြက္ပါ
“ေတာက္” ခတ္ သံတစ္ခ်က္နဲ ့
စၾကာ၀ဠာ တစ္ခုလံုး တုန္ရီ ထိတ္လန္ ့ပါေစသား

ကနဦးအစတုန္းကေတာ့
စိန္ေခၚရင္ ဘြာမခတ္ေၾကး
ကေလးအေတြးနဲ ့ ေၾကြးေၾကာ္တတ္ခဲ့ေပမဲ့
ေနာက္ေက်ာကဓါးေတြ ဆြဲနုတ္မေလာက္ေအာင္ မ်ားတယ္

ေလာကၾကီးမွာက
သတင္းအတုိအထြာ အစ
ခ်ံဳ ခ်ဲ ့ကြ်မ္းတဲ့ ပါရဂူမ်ားေရာ
စကား ပံုတုိပတ္စ မွ အစ
လိုတာထက္ ကားတတ္ၾကသူေတြေရာ မ်ားတယ္
ငါ တစ္ခါက ငိုခဲ့ဖူးသလုိပဲ
ေကာက္က်စ္တဲ့ သုိးငယ္ေတြၾကားမွာ
၀ံပုေလြ လုပ္ရတာ ေမာတယ္      

“ အမ ေရ
  အမသားကေတာ့ ကုိငွက္ၾကီး သီခ်င္းကုိ အရမ္းၾကိဳက္လို ့ထင္ပါရဲ ့
  အဓိပတိလမ္းထက္မွာ ေျခရာေတြယွက္ရင္း
  ဘိန္းရွဳေနေလရဲ ့”
အမေလး. . . ဗုေဒၶါ . . . .
မဟုတ္ရပါဘူး အေမရယ္     
ေခါင္းမူးလုိ ့ရွဳေဆးေလးထုတ္ရွဳမိရံုပါ         
စိတ္ဓါတ္ေတြက ၾကမ္းခင္းထိေအာင္ က်တယ္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခြ်န္ေအာင္ “သ” ေနခဲ့ပါလ်က္နဲ ့
နင္းခံရတာ မ်ားေတာ့
ခုခံဖို ့အင္အားေတြ 
ေလရူးနဲ ့အတူ   ဖုန္အျဖစ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တာပဲ

ဒီလိုနဲ ့ငါဟာ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲကုိ
စိတ္ကူးေတြ
အိပ္မက္ေတြ
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ထည့္ျပီး
မေရာက္ရွိနုိင္မဲ့ ခရီးအတြက္ 
ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးသြားခ်င္မိတယ္
တကယ္ေတာ့ . . . ဘုရားသခင္ဟာ လူေတြအစား
စက္ရုပ္ေတြသာ ဖန္ဆင္းခဲ့သင့္တယ္

“ေနေကာင္းလား” ဆုိတဲ့ အေမးစကားေနာက္က
“ ဒီေကာင္ ေသပဲမေသနုိင္ေသးဘူး ” ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကုိ
ေၾကာက္လွပါခ်ည္ရဲ ့
လည္ပင္းဖက္ေပါင္းျပီး ဓါးနဲ ့ေထာက္သူမ်ားေရာ
ဘနဖူး သိုက္တူးၾကတဲ့ သူမ်ားေရာ
သူမ်ားေခါင္းေပၚ တက္ထုိင္ေနရမွ
စား၀င္အိပ္ေပ်ာ္ၾကသူမ်ား အားလံုး အားလံုး
ဒီကဗ်ာကေန ေလးစားေၾကာင္း သတင္းပါးလိုက္ပါသည္

ငါ့အတြက္ေတာ့
ပိေတာက္၀ါေတြ ဆယ့္ရွစ္ခါ ပြင့္ခဲ့ျပီးတာေတာင္
သစၥာတစ္ေခါက္ ရွိခဲ့သူရွားတယ္
ေနနဲ ့ငါ့အၾကားမွာ
ဘယ္လို အရာ၀တၳဳမ်ိဳးက
အလင္းပိတ္ေစခဲ့သလဲ         
ဘ၀ခါးခါးထဲက         
ေဆးဆုိးပန္းရုိက္ အတုအေယာင္ေတြက
က်ိန္စာလို တလိပ္လိပ္တက္
အိပ္မက္ေတြ ရိတ္ရိတ္ခ်ပစ္တယ္
ထမင္းလံုးတေစၦေျခာက္သလို
ရင္ကုိ လွိဳက္ဖုိ စြာနဲ ့
ေခါင္းတစ္ခုလံုး ထူပူလာတုိင္း
သက္ျပင္းေတြကုိ မီးညွိ      
အိပ္မက္အေသေတြကိုပဲ မွဳတ္မွဳတ္ထုတ္ေနခဲ့တယ္
ဒီေတာ့မွ . . .
ဘ၀ ဆုိတဲ့ ေလွကား ဟာ
အတက္မွန္း အဆင္းမွန္း မသိရတဲ့ ဂိမ္းတစ္ခုပါလားဆုိတာ
သံသယ မရွိ ေတြးေတာလာနုိင္ေတာ့တယ္

အိပ္မက္သာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လားကြယ္
ခုတေလာ . . . လူလုပ္ရမွာကုိ ပုိ ပုိ ျပီး ေၾကာက္ လာ မိ သလို လို       ၊၊                ၊၊

လမင္းေဇာ္
([email protected])