ကမၻာမေၾကဘူးနဲ႔ အစခ်ီ

ကမၻာမေၾကဘူးနဲ႔ အဆံုးသတ္…

ဒီသီခ်င္းနဲ႔အတူ ငါတို႔တေတြ

ကမၻာမေၾကဘူး…

၂၁ရာစုနဲ႔အတူ…ေခတ္သစ္တစ္ခုနဲ႔အတူ

‘ေတာက္’တစ္ခ်က္ ငါတို႔ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး

ေခါက္လိုက္တယ္…

အသစ္ေတြပါဆိုျပီး ဘယ္လိုေျပာေျပာ

အတုေတြျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥကို ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ…

ကိုဘဟိန္းဟာ မီးေတာက္ေနတဲ့ျမင္းခြါသံေတြနဲ႔အတူ

ေဒါင္းအလံၾကီးကိုကိုင္လို႔ က်ဳပ္တို႔ဆီကို လာလည္လိမ့္မယ္..

သူလာတဲ့အခါက်ရင္

ဒီေန႔ထက္ထိ ေသာ့ဂေလာက္ေတြအထပ္ထပ္နဲ႔

ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုၾကည့္ျပီး

၀မ္းနည္းမိမွာ ေသခ်ာတယ္…

က်ဳပ္တို႔တက္ေရာက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္အမည္ခံ

ေတာၾကိဳအံုၾကားက ေက်ာင္းေတြကိုၾကည့္ျပီး

ရင္ထုမနာျဖစ္ရဦးမွာလဲ ေသခ်ာတယ္…

ကမၻာမေၾကဘူး…

သူ …..ေရရြတ္မယ္…

မီးေတာက္ျမင္းခြါေတြကို တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းခတ္ရင္း

ရဲရဲနီေနတဲ့ ေဒါင္းအလံၾကီးကို ေ၀ွ႔ယမ္းရင္း

သူ…က်ဳပ္တို႔ေတြကို ဂုဏ္ျပဳေကာင္းဂုဏ္ျပဳလိမ့္မယ္…

က်ဳပ္တို႔တေတြကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းနည္းေကာင္း၀မ္းနည္း

လိမ့္မယ္…

 က်ဳပ္တို႔နိုင္ငံကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ျပီ

ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ…သူဟာ

ပါးစပ္ေပါက္ေတြပိတ္ေနတဲ့ က်ဳပ္တို႔ကိုၾကည့္ျပီး

အေမွာင္စုန္းစုန္းနစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုၾကည့္ျပီး…

ေပ်ာ္လွမယ္လို႔ေတာ့ မထင္ဘူး…

ဒီေန႔ေခတ္ စာေတာ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့

ေက်ာင္းသားေတြဟာ

ေက်ာင္းသားသမိုင္းကို မသိ…

ေက်ာင္းသားသမဂၢကို မသိ…

ပင္မေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို မသိနဲ႔

ဂ်ပ္စင္ မရွိ…

သစ္ပုတ္ပင္ မရွိ

နရံကပ္စာေစာင္ မရွိ…တဲ့

အမည္ခံတကၠသိုလ္ေတြမွာ ေပ်ာ္ပိုက္ေနၾကတာ

က်ဳပ္တို႔လိုပဲ ကိုဘဟိန္းလည္း

ေတာက္တစ္ခ်က္မက ေခါက္ဦးမွာေသခ်ာတယ္…

ေက်ာင္းသားအခြင့္ေရးဆိုတာ စာၾကည့္ရံုပဲရွိတယ္လို႔

ေျပာေလ့ရွိတဲ့သူေတြက ပါခ်ဳပ္ေတြျဖစ္…

ေမာ္ကြန္းထိန္းေတြျဖစ္နဲ႔…

သူတို႔အမိန္႔ကို က်ဳပ္တို႔က တစ္ေသြမသိမ္း

နာခံၾကရမယ္တဲ့ေလ…

ကိုဘဟိန္းရယ္…

ဒီေခတ္က ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသလို

တစ္ဖက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း

ရယ္စရာ ေကာင္းျပန္သား…

                             ေရႊၾကယ္မိုး