ငါတစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္လြန္းလို႕ပါ
ဘ၀ဆိုတဲ့ပင္လယ္ထဲမွာ ကူးခတ္ရင္း
ငါ့ကို တြဲေခၚတဲ့သူေတြလည္းရိွၾကတယ္…
ငါက တြဲေခၚရတဲ့သူေတြလည္းရိွၾကတယ္…
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း…လက္တြဲျဖဳတ္ရတာပါပဲ….

ေလာကဓံဆိုတဲ့ လိႈ္င္းေတြကိုအန္တုရင္း
ငါ့ကို ႏွစ္ျမဳပ္ဖို႕ၾကိဳးစားတဲ့သူေတြရိွတယ္
ငါက ႏွစ္ျမဳပ္ခဲ့တဲ့သူေတြရိွတယ္….
ဒါေပမယ့္….ငါ ကူးခတ္ဆဲပါပဲ…..

မျမင္ႏိုင္တဲ့ကမ္းဆီကိုဦးတည္ရင္း
ငါ့ကို ျဖတ္ေက်ာ္တက္သြားတဲ့သူေတြရိွတယ္…
ငါ့မ်က္စိေရွ႕မွာတင္…က်ဆံုးနစ္ျမဳပ္သြားတဲ့သူေတြရိွတယ္…
ငါကေတာ့…ဇြဲမေလ်ာ့ေသးဘူးေနာ္….

ဒါေပမယ့္ငါ….ပင္ပန္းလွျပီ
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတဲ့ ဆားငန္ေရေတြေၾကာင့္….
ငါ့အသိဥာဏ္ မ်က္လံုးေတြေ၀၀ါးလာရျပီ…
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလဲ…အမွားမွားအယြင္းယြင္းနဲ႕….

မင္းတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ငါ ျမင္ႏိုင္ေသးတယ္….
သန္႕စင္တဲ့အခ်စ္ေတြနဲ႕တည္ေဆာက္ထားတဲ့…
မင္းရဲ႕အခ်စ္ေလွွကိုေတာ့…ငါ ျမင္ရေသးတယ္…
ဟိုးအေ၀းဆီက လာေနတဲ့…ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြတင္ထားတယ္…

ငါတစ္ေယာက္ထဲအထီးက်န္ေနလို႕ပါ…
မင္းရဲ႕အခ်စ္ေလွေပၚမွာ…လိုက္ခြင့္ျပဳပါ…
မျမင္ရတဲ့တစ္ဖက္ကမ္းကို….တူတူသြားရေအာင္…
ငါ့မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးေနေပမယ့္
ငါေသခ်ာျမင္ႏိုင္တဲ့…..မင္းရဲ႕အခ်စ္ေလွေပၚမွာ….ငါလုိက္ခြင့္ျပဳပါ…

(ဖတ္ဖူးတဲ့ အဂၤလိပ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို…..တိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္ထားတာပါ…..ေရးတဲ့သူေကာ…ကဗ်ာေကာ…ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပဲ…အေၾကာင္းအရာေတြပဲစိတ္ထဲမွာက်န္ေနလို႕)